Rianne Meijburg is mijn pseudoniem. Ik ben psychiater, woon samen en ben moeder van twee prachtige kinderen. Daarnaast lees ik graag en ga ik een paar keer per week hardlopen om mijn hoofd leeg te maken en fit te blijven. 

Er is niet een specifieke aanleiding voor het ontstaan van de thema’s. Wat ik dagelijks in mijn werk meemaak is hoe moeilijk het voor mensen is om hun hoofd boven water te houden als ze moeilijke dingen meemaken. We leven in een maatschappij waarin we denken veel te moeten kunnen en niet kwetsbaar te mogen zijn. Iedereen zegt wel dat het mag, maar voor jezelf is dat altijd lastiger. Terwijl het goed is om kwetsbaar te mogen zijn. Het zorgt ervoor dat je beter weet wat je nodig hebt om je staande te houden, dingen te verwerken en goed voor jezelf te zorgen. 

Het is zeker spannend dat anderen het gaan lezen, gelukkig heb ik wel geslapen. Het voelt alsof je een stagiaire bent die een presentatie moet houden voor een groot publiek met allemaal professionals. Het meest spannend is het dat naasten en kennissen het gaan lezen, omdat die mij kennen. Maar trots ben ik sowieso. Het was een sprong in het diepe, die mij kwetsbaar maakt omdat ik kritiek kan krijgen van anderen. Maar soms moet je springen en kijken of je kunt zwemmen. Tot nu toe blijf ik drijven en leren zwemmen ga ik steeds beter doen, tenminste dat hoop ik. 

Het is wennen dat ik als auteur te boek sta, dat is onrealistisch. Ik ben heel trots dat ik de tweede plek bij de verhalenwedstijd Lentekriebels heb gewonnen, maar het is ook een achtbaan waar ik in ben gekomen. Ik heb eind oktober bedacht dat ik mee zou doen met de wedstrijd, op 1 december op verzenden gedrukt en het manuscript naar Juul van de Verhalenfabriek gestuurd. Op 18 januari kreeg ik te horen dat het werd uitgegeven en een maand later ligt het al in de winkel. Het verhaal heeft niet gesudderd in de pan om nog beter te worden, omdat daar geen tijd voor was. Dat doe ik de volgende keer, lekker laten pruttelen.

Echt een groot voorbeeld heb ik niet, maar ik ben wel onder de indruk van schrijvers die veel research doen en daar een mooi verhaal van kunnen maken. Bijvoorbeeld Anya Niewierra met De Camino, of Terry Hayes met Ik ben Pelgrim. Spannende verhalen waarin veel gebeurt, waarin veel lagen zitten. Het is natuurlijk niet voor niets dat zij hoog scoren en bestsellers zijn. 

Ik zit op onze bank te schrijven, met een kopje thee en mijn laptop op schoot. Als de concentratie weg is neem ik een stukje chocola. Gelukkig sport ik voldoende en komen de kilo’s er niet aan. Ik probeer elke dag te schrijven, waarbij ik ook bijhoud hoeveel ik heb geschreven, omdat dat me een tevreden gevoel geeft.

Dit verhaal is in vijf weken geschreven, waarbij ik alleen de avonduren tijd heb om eraan te werken. Liever had ik er langer over gedaan en het nog vijf keer herschreven, maar dan zou ik de deadline niet halen. Ik dacht, ach ik zie wel hoe ver ik kom. 

Tot nu toe is het veelal opbouwende kritiek geweest, of feedback waar ik me wel in kan vinden. Het is in een hoog tempo geweest dat dit boek er stond en ik realiseer me dat het niet perfect is. Ik zie het vooral positief. Dit is het begin van mijn schrijfcarrière, mensen hebben een mening, maar ik kan er vooral van leren. En het allerbelangrijkste is dat ik het leuk vind om te doen. Dat er een verhaal pruttelt in mijn hoofd en uiteindelijk tot een spannend verhaal kan leiden. 

Een tuin vol mooie bloemen waar bijtjes en vlinders opzitten maakt me het meest blij. 

Mijn schrijfambities zijn begonnen met het schrijven van een thriller van ongeveer 300 pagina’s. Dat is waar mijn vrije tijd de afgelopen twee jaar naar uit is gegaan. Het is vanaf niets begonnen en door me te verdiepen in schrijfstijl en opbouw van verhalen heeft het vorm gekregen. Inmiddels is het wel zeven keer herschreven en telkens zie ik nog punten die beter kunnen. Het is bijna klaar. De bloedverwant was dus een tussendoortje. En een nieuw idee voor een andere thriller zit ook al in mijn hoofd.