Linda: Ik ben geboren en opgegroeid in Amsterdam, op een appartement, driehoog. Mijn vader was in die periode postbode (en later zat hij op kantoor van de (toenmalige) Snelpost die hij met een collega in opdracht van de PTT vanaf de grond had opgezet). Mijn moeder was huisvrouw, die toen ik, als jongste, naar de lagere school ging in de kruidenier ging werken. Ik heb geen nare jeugd gehad. Veel buiten gespeeld, veel vriendjes en vriendinnetjes gehad. Op mijn dertiende verhuisden we naar Almere en alhoewel we daar een hele eengezinswoning kregen, vond ik het vreselijk om weg te moeten uit het appartement op driehoog.

Lezen en schrijven deed ik al heel jong – ik was nog geen vier jaar oud toen ik de boekjes van De Vijf al zelfstandig las – doordat mijn drie jaar oudere zus altijd graag schooltje speelde en mij dus leerde lezen. Van jongs af aan wilde ik dierenarts worden. Door omstandigheden kwam dat er niet van, maar uiteindelijk via diverse baantjes ben ik uiteindelijk toch op de faculteit Diergeneeskunde terechtgekomen. Helaas moest ik dat weer afbreken en begon ik mijn eigen hondentrimsalon, die ik bijna vijfentwintig jaar heb gehad. Omdat ik vroeger altijd al verhaaltjes schreef, en op mijn twaalfde een manuscript naar een uitgeverij stuurde (werd afgewezen, helaas ) wilde ik het toch nog eens proberen en schreef achter elkaar drie thrillers, die ik uiteindelijk op aandringen van een vriendin naar een paar uitgeverijen stuurde. Dat resulteerde in twee uitgevers die een van die manuscripten wel wilden uitgeven. Ik koos toen voor De Crime Compagnie (toen nog Verbum Crime) en de rest is geschiedenis.

In mijn vrije tijd lees ik veel, en dan ook verschillende genres. Daarnaast werk ik graag in de tuin, borduur ik, doe aan Tunisch haken, en hou ook van koken.

Tuin Linda

Linda: Ik ben sinds 2018 fulltime auteur. Ik heb daar geen andere baan naast en leef dus van het schrijven. Wel ga ik binnenkort mijn manuscriptbeoordelingsbureau weer nieuw leven in blazen. Vroeger had ik naast het schrijven mijn hondentrimsalon en dat was een leuke afwisseling. De hele dag schrijven klinkt geweldig, maar het kan soms best saai zijn, dus ik wil wat meer afwisseling en dat kan door mijn bureau weer ‘te openen’. 

Linda: Nou, dat kwam eigenlijk door mijn neef (toen 19 jaar oud). Altijd als ik bij mijn zus en zwager was, keek hij naar de vlogs van Enzo Knol. Het kon mij niet zo bekoren, maar het leverde wel een idee op voor een thriller, hahaha. Het leek me alleen niet zo interessant om het hoofdpersonage te laten vloggen over haar dagelijkse leven, dus zocht ik naar een andere opzet en die vond ik toen ik hoorde over iemand die vroeger podcasts maakte over cold cases. De rest volgde vanzelf, tijdens het schrijven.

Linda: Voor Zwarte leugens hoefde ik niet veel op pad. Ik ben op de plaatsen geweest waar het zich afspeelde (dat doe ik bij elke boek) en de rest was research achter mijn laptop. Ik heb boeken gelezen over vloggen, hoe je zoiets maakt, wat voor materiaal je ervoor nodig hebt en hoe je de filmpjes kunt bewerken. En verder was Google Earth en Google Streetview mijn beste vriend.

werkplek Linda

Linda: Ik heb meestal niet zo’n moeite om een verhaal op papier te krijgen. Als het idee, de setting en de personages er zijn, verloopt het schrijven altijd vlotjes. Bij Zwarte leugens was het enige wat een klein beetje tegenzat het begin, ik ben wel zes keer opnieuw begonnen omdat het begin me niet zinde. Maar uiteindelijk is dat goed gekomen. Vastlopen doe ik zelden en als dat het geval is, laat ik dat deel even links liggen en ga verder met het schrijven van een ander deel.

Linda: Het idee voor Rozen met liefde had ik al een paar jaar, nadat ik een krantenartikeltje las over een vrouw die al dertig jaar een boeket op Valentijnsdag krijgt maar niet weet van wie. En nadat ik het manuscript van Zwarte leugens had ingeleverd en ik even niets te doen had, besloot ik daar een verhaal over te schrijven. Het schrijven was een feestje. Ik vond het heerlijk om met grapjes te werken en de personages lekker luchtig te houden. Er gaan er vast nog wel meer volgen, ja 😄

Daarnaast is het enige andere genre een historische roman. Daar ben ik al een poosje mee bezig, maar ik ga daar verder niet over uitweiden, dat is iets wat ik nog even dicht bij mezelf hou. 

Linda: De rust, de ruimte, de mensen, de mentaliteit. Almere is een grote stad met een populatie uit alle hoeken en gaten en lagen van de samenleving, en dat merk je gewoon De mensen zijn veel meer op zichzelf en kijken niet naar wat er om hen heen gebeurt. Er is geen saamhorigheid en vriendelijkheid is ver te zoeken, net als omkijken naar elkaar. Hier in Friesland is het allemaal veel gemoedelijker. Iedereen zegt elkaar gedag of steekt zijn hand op. Als ik in mijn tuin zit, hoor ik de vogels en de wind door de bomen, en geen geschreeuw, of een schuurmachine of een hogedrukreiniger of getimmer of brommers die af en aan door de straat scheuren. In Almere was het nooit stil, hier wel. Heerlijk.

Linda: De eerste versie is ook altijd mijn enige versie. Althans, voordat het naar de uitgeverij gaat. Natuurlijk komen er dan nog op- en aanmerkingen van mijn uitgeefster en de redacteur, maar in principe schrijf ik altijd maar één ‘hoofdversie’. De tijd waarin ik die schrijf varieert een beetje. Vroeger deed ik er zo’n zes tot acht weken over, maar na de dood van mijn vader (ik heb hem jarenlang verzorgd tot zijn overlijden in 2019) is mijn concentratie wat minder geworden. Inmiddels is die concentratie weer een beetje teruggekomen – mijn laatste boek heb ik in tien weken geschreven.

Linda: Vroeger volgde ik alles op de voet. Op dit moment is dat een stuk minder. Er komen zo veel nieuwe schrijvers bij, het is amper bij te houden. Ik ga mijn gangetje en dat vind ik wel zo rustig. Wat Nederlandse thrillerauteurs betreft, die lees ik regelmatig. Maar ik moet wel bekennen dat ik mijn voorkeuren heb 🙂

Op dit moment lees ik Katz und Mord van Mareike Albracht, een Duitse Krimi die zich afspeelt in Sauerland. 

Linda: Na dertien jaar heb ik op schrijfgebied eigenlijk geen echte dromen meer. Ik heb met mijn eerste boek de Schaduwprijs gewonnen, met een ander boek werd ik beste Vrouwenthriller, ik ben diverse keren genomineerd, heb op de longlist gestaan van zowel de Gouden Strop als de Diamanten Kogel, en van een van mijn boeken werden de filmrechten verkocht en kreeg ik een heus filmscript in mijn handen. Wat wil een schrijfster nog meer? De enige wens die ik heb is dat mijn lezers van mijn boeken blijven genieten zodat ik ze kan blijven schrijven.