Ellen: Ik ben Zeeuwse, getrouwd (al ruim 30 jaar), moeder van een dochter, oma (sinds 7 maanden) vrouwtje van 3 lieve Westies en ik schrijf zo’n tien uur per dag, zeven dagen in de week, voor werk en plezier. Ik vind wandelen leuk, archieven uitpluizen en op vakantie gaan naar de Cariben en Frankrijk. Iedereen verandert mijn naam altijd, maar ik heet écht ‘De Vriend’ met 2 hoofdletters: een erfenis van mijn schoonvader die in Amerika werd geboren. 

Ellen: Ik ben creatief (vroeger breide en naaide ik veel, zelfs 2-persoons lapjesdekens) maar dat komt er nu niet meer van, heb veel doorzettingsvermogen, ben enthousiast, betrouwbaar en sta klaar voor wie mij lief is. 

Ellen: Ik ben verschrikkelijk onzeker en ongeduldig en kan niet tegen onrecht. Ook ben ik erg kritisch over mijn schrijfwerk en een perfectionist. In het begin had ik echt last van een mindere recensie over mijn boeken, maar inmiddels weet ik dat je het nooit iedere lezer naar de zin kan maken. 

Ellen: In 1998 publiceerde ik mijn eerste boek over het bergingsbedrijf waar mijn man werkte en dat 50 jaar bestond. Dat betekende veel research doen en dat vond en vind ik nog altijd leuk om te doen. Bitterzoet was mijn eerste thriller. Het boek verscheen in 2013. Tijdens een vakantie op Curaçao ontstond het idee. Het is natuurlijk omschakelen of ik een artikel voor de krant schrijf, een vakblad of aan mijn boeken schrijf. Maar ik doe het werk dat ik altijd wilde doen: schrijven in alle vormen.

Ellen: Een van mijn uitgevers wil altijd een compleet uitgewerkte synopsis en dat vind ik moeilijk. Voordat ik ga schrijven weet ik globaal wel hoe het verhaal verloopt, maar tussendoor komen daar ook wel nieuwe wendingen bij. Bij mij moet de omgeving, waar mijn boek zich afspeelt, altijd precies kloppen met de werkelijkheid en vaak zit er een Zeeuwse touch in of speelt het zich af in Zeeland. Mijn hoofdpersonage is altijd een gewone vrouw, een waarmee veel lezeressen zich kunnen identificeren. Dan zie je dat iedereen zomaar iets kan overkomen. 

Ellen: De reis naar Oeganda was mijn eerste en enige kennismaking met Afrika. Veel van wat ik daar heb gezien heb ik in Ivoorroute beschreven. Vooral het natuurpark bij Lake Mburo en het verblijf daar vond ik indrukwekkend. Al die prachtige dieren die we zagen. Maar we hebben ook de bizarre situaties meegemaakt zoals in het hotel in Jinja waar geen brood was voor het ontbijt en ik heb doodsangsten uitgestaan achterop de brommer. Sandra en Loes hebben mijn reis nagemaakt, maar de vrouwen zijn anders dan ik ben. Al zit er in mijn personages altijd wel iets van mezelf. Wat die boodschap in Ivoorroute betreft over de rijke lui die in Afrika dieren doodschieten, daar draait mijn hart van om. Mijn werktitel was tijdens het schrijven ‘Mzungu’ (blanke) maar hoe meer research ik deed, hoe vaker ik verhalen over ivoorsmokkel en jachtsafari’s tegen kwam. Dat feit wilde ik gewoon in mijn boek verwerken.

Ellen: Op dit moment niet. Maar in Vermist heb ik ook van alles van mijn reis naar Sint Maarten verwerkt, in Blond op Bonaire allerlei plekken op dat eiland en Bitterzoet speelt zich weer af op Curaçao. Misschien zijn het wel allemaal een soort reisthrillers. Ik ben nu bezig met een nieuwe reisgids en een boek dat zich afspeelt in Zuid-Frankrijk. Verder heb ik ook nog een Zeeuwse thriller op stapel staan en is mijn familieverhaal over mijn grootouders bijna klaar. 

Ellen: In de zomer in de tuin of op het strand lees ik meer, nu komt het er niet zo vaak van. Dat vind ik wel jammer. Ik lees het liefst thrillers/spannende romans van Nederlandse vrouwelijke auteurs. Als ik een favoriet moet noemen dan is dat Esther Verhoef. Ik heb een hekel aan Scandinavische thrillers. 

Ellen: Ik denk voor helemaal niks🙂 Ik geloof niet dat ik daar happy van word.

Ellen: Ik hoop dat jullie mijn nieuwste boek Ivoorroute met plezier lezen. Ik vond het in elk geval heerlijk om het te schrijven.