Ik ben een 55-jarige man, geboren in Belgisch Limburg in Herk-de-Stad en iets meer dan 28 jaar geleden volgde ik mijn vrouw naar haar thuisbasis, Heultje in de Antwerpse Kempen. Daar wonen we nog steeds, samen met onze hond Max en in het weekend met onze zoon Bram, die na zijn studies in Antwerpen is ‘blijven plakken.’

Om den brode ben ik zelfstandig consultant in IT en andere projecten, altijd met focus op het verbeteren van klantervaringen. In mijn vrije tijd probeer ik regelmatig te gaan hardlopen, naar festivals, concerten en voetbalmatchen te gaan en zo vaak als mogelijk een reisje naar binnen- of buitenland te maken. En natuurlijk met als uit de hand gelopen hobby het schrijven. Ik doe het al meer dan twintig jaar, maar sinds 2019 is het echt ontploft en kruipt er steeds meer tijd in het schrijven van ultrakorte verhalen tot volledige thrillers. Met af en toe uitstappen naar haiku’s en gedichten. 

Eigenlijk ken ik Anne Verelst al een hele tijd. Een aantal jaar geleden schreef ik een eerste serie boeken met haar in de hoofdrol, maar deze boeken situeren zich chronologisch aan het einde van de Anne Verelst serie. Daarom zijn deze tijdelijk in de kast gestoken en wacht ik met deze te herschrijven en te publiceren. 

Na het schrijven van Zeven was het nog niet onmiddellijk de bedoeling om deze serie open te trekken, maar toen ook Paternoster snel volgde en de klik met Anne steeds beter werd, werd het wel duidelijk dat ik er een hele serie van wilde maken. Er liggen nog meerdere ideeën klaar en mocht de bron opdrogen, kan ik de laatste (6 ;-) ) delen van de serie afwerken. 

Het is vooral ’s avonds en tijdens weekend en vakanties dat ik schrijf, maar dat is meer ingegeven door het feit dat ik fulltime werk en de avonden meestal beschikbaar zijn. Al ben ik in mijn huidige project ook vaak ’s avonds aan de slag, maar het ligt me gewoon beter om ’s avonds te schrijven dan in de vroege ochtend. Mijn schrijfproces thuis bestaat erin dat ik in de woonkamer zit, met mijn hoofdtelefoon op, luister naar muziek en mijn vingers de woorden uit mijn hoofd op het virtuele papier over laat brengen. Welke muziek dat is varieert, maar er mag zeker wel wat stevige muziek zoals Queen, Volbeat of Rammstein bijzijn. Terwijl, als ik met een wat lastigere redactie bezig ben, The Piano Guys of Dido voor de nodige rust zorgen. 

Een volledig boek probeer ik te schrijven als ik weet dat ik meer tijd heb, want eens ik bezig ben, gaat er veel aandacht naartoe en moet ik mij toch in het verhaal kunnen houden. 

Toch wel. Een groot deel van Paternoster was al geschreven voor Zeven uitkwam, maar de angst dat het boek minder goed onthaald zou worden dan Zeven was er zeker wel. Ik blijf nog altijd bijzonder blij en dankbaar dat ook Paternoster heel goed werd onthaald, maar het blijft altijd bang afwachten. 

Net zoals ik nu voor Het Woord ook weer bang was. 

Niet helemaal. Ik vond deel drie eigenlijk moeilijker dan deel twee. Misschien omdat deel twee er al voor een stuk was en deel drie helemaal van nul is gestart, maar het was wat zoeken om de juiste insteek te vinden. Ik ben een eeuwige twijfelaar en dat helpt niet om tot een punt te komen dat ik vind dat het goed genoeg is, maar gelukkig geeft mijn redacteur mij daarin de nodige tips en richting als er een stukje is dat niet helemaal juist zit. 

Overal J.  Het kan een woord zijn dat iemand zegt, iets wat ik zie. Het idee van Zeven kwam doordat ik ooit eens iets met een doodskist wilde doen qua schrijven. Dat idee lag al een tijdje te sluimeren en toen ik een onderwerp voor dit boek zocht, was dat een dankbare. 

Het idee voor Het Woord heb ik gevonden toen ik voor mijn werk in Nieuw-Zeeland was en in Auckland over straat liep. Op bijna elke hoek van Queenstreet stonden predikanten in diverse vormen 'Het Woord' te verkondigen en 'mijn predikant' en zijn vrouw heb ik daar ook echt gezien. De rest van het verhaal is natuurlijk fictief, maar toen ik hen zag, klikte er iets in mijn hoofd en heb ik dat idee direct genoteerd in mijn schrijfapp zodat ik het zeker niet zou vergeten. 

Net zo ging het met het onderwerp van deel vier, dat is ingegeven door iets wat een vriendin mij iets meer dan een jaar geleden zei dat ze had gedaan. Ik ga niet zeggen wat, want dat is net de clou van het verhaal, maar toen zij dat zei, klikte er weer iets en heb ik het opgeschreven. Met het gekende gevolg J.

Ik waarschuw de mensen in mijn omgeving vaak dat ze voorzichtig moeten zijn met wat ze zeggen of doen, want alles kan in boeken worden gebruikt. ;-) 

De boeken belichten de duistere kant van de mens, met grote aandacht voor het waarom. Wat drijft hen om die vreselijke dingen te doen? Ik geloof niet dat de (meeste) criminelen slecht worden geboren. Iets in hun leven, een gebeurtenis of een persoon, drijft hen tot die daden. Dat probeer ik te belichten en uiteraard is dat wat Anne Verelst en haar team moet proberen uit te zoeken. 

Anne is een normale vrouw met gevoelens en angsten. Een groot rechtvaardigheidsgevoel en focus om de zaken opgelost te krijgen, zorgen ervoor dat ze blijft doorgaan als de rest zegt dat ze moet stoppen. Ze wil de waarheid bovenhalen, slachtoffers redden en daarbij vergeet ze soms om voor zichzelf te zorgen. 

Daarnaast probeer ik in elk boek ook maatschappelijke thema’s op te nemen, zodat het geen ‘vrijblijvende’ thrillers zijn, maar het mensen ook aanzet tot nadenken. Ontsporende sociale media, iedereen met een al of niet onderbouwde mening, gezondheidszorg, LGBTQ+, misbruik en doofpotoperaties, … in elk boek komen een of meerdere van deze thema’s aan bod, zonder belerend of prekend over te komen. (dat is toch wat de lezers zeggen ;-) ) 

Boeken moeten ontspannend en spannend zijn en tegelijk aanzetten tot nadenken, zonder te zwaar te zijn. Dat probeer ik in elk boek te verwezenlijken. 

Er staat nog geen aantal op, maar ideeën voor boeken tot en met nummer 8 liggen klaar en met de al geschreven delen erbij, gaan we richting 14.  J

Dus als mijn lezers Anne niet moe worden, kan het wel nog wat doorgaan. 

Het is effectief een uitdaging om te zorgen dat Anne en de andere personages kunnen volgen, hier zal zeker evolutie in komen als de verhalen verder gaan, omdat ook Anne haar leven verdergaat en verandert. Ik probeer haar onder controle te houden, maar weet nog niet wat ze allemaal zal tegenkomen in haar leven, net zoals wij dat ook niet weten.  

Ja, maar veel te weinig. Toen ik jong was (al even geleden) las ik elk boek dat in de bibliotheek van Schakkebroek te vinden was. In alle mogelijke genres. Toen ik ouder werd, minderde dat was, zoals bij zovelen, maar Stephen King blijft ongetwijfeld de auteur waar ik het meeste boeken van heb gelezen (en bezit). Ik heb nog een groot aantal boeken liggen van buitenlandse en zeer goede Vlaamse en Nederlandse auteurs, maar de tijd ontbreekt om er veel te lezen. Meestal kom ik niet verder dan kortverhalen lezen, waarna het alweer kriebelt om zelf beginnen te schrijven. 

Wat ik ook heb gemerkt sinds ik zoveel schrijf, is dat ik anders ben beginnen lezen. Ik probeer zinnen soms te herschrijven in mijn hoofd of bedenk dat ik een plot anders zou hebben gebouwd. Daar moet ik een oplossing voor vinden om minder te doen, want dat neemt de fun wel een beetje uit het lezen. Maar ik wil zeker nog heel veel boeken lezen. (en schrijven ;-) )

Dat is een stiekeme droom J. Veel lezers zeggen mij dat de boeken verfilmd zouden moeten worden, omdat ze bijzonder filmisch zijn geschreven. Persoonlijk denk ik ook dat Anne een personage is waar kijkers van zouden houden, dus ik hoop dat het ooit zover komt. Ik heb zelfs al een stiekem idee wie Anne Verelst zou moeten spelen, maar dat ga ik nog even geheim houden ;-) 

Ja, deel vier, de titel is nog niet definitief, is in de maak. Ik heb net de eerste redactie terug gekregen, waar ik volop aan bezig ben. Het verhaal situeert zich een paar maanden na Het Woord als Antwerpen wordt opgeschrikt door verschillende mensen die om een nog onbekende reden op korte tijd stikken. Een vreselijke dood zonder aanwijzing wat ze veroorzaakt. Is het een virus of is hier iets anders aan de hand? Dat is wat Anne en haar team moeten uitzoeken en dat tijdens een bijzonder zware periode in haar privé leven als ze afscheid moet nemen van haar moeder en de relatie met commissaris Langen weer onder druk komt te staan. Gelukkig zijn er ook goede dingen in haar leven, maar daarover later meer. 

Standalones kunnen er zeker ook komen. Ik heb een paar dingen liggen die ik wil herwerken en publiceren, maar het zal een kwestie van tijd zijn om dit allemaal te kunnen doen. 

Ik ben bijzonder blij met hoe het in minder dan twee jaar is gaan lopen met mijn schrijfavonturen. Ik schrijf al meer dan twintig jaar. Mijn eerste fantasy-boeken uit 2003 en 2004 lijken een eeuwigheid geleden, tussen toen en 2019 was het een op- en afgaande cyclus van in eigen beheer geproduceerde kort- en langere verhalen die niet bijzonder veel deden, maar sinds ik in 2019 aan een steeds groter aantal schrijfwedstrijden ben beginnen deelnemen en in 2020 met Noorderlichtvrouw de Zwarte Sneeuw-schrijfwedstrijd won, is het echt ontploft. In zo’n vier jaar tijd zijn er meer dan 80 kortverhalen in meer dan 60 bundels verschenen en werden meer dan 30 gedichten en meer dan 150 ultrakorte verhalen gepubliceerd in diverse online en gedrukte media. Samen met mijn novelle Spijt?, de ultrakorte verhalenbundel Plofkoekjes en uiteraard de drie Anne Verelst thrillers: Paternoster, Zeven en Het Woord. 

Een droom! 

Mijn Anne Verelst-thrillers werden ook bekroond met diverse nominaties (Zeven : Shortlist beste Vrouwenthriller 2022; winnaar Thrillzone Award beste debuut 2022; Longlist Bronzen Vleermuis; 3e plaats Vrij Nederland publieksfavoriet – Paternoster : Longlist Max Zilveren Vleermuis; Longlist Thrillzone Awards; Top 10 Hebban thrillercafé.) en daar word ik nog altijd bijzonder gelukkig van. Het is een droom die is uitgekomen en als ik de reacties van lezers zie, die genieten van mijn boeken en die uitkijken naar de volgende delen, kan ik alleen maar heel dankbaar zijn. Als op een beurs iemand voorbijloopt en zegt ‘die heb ik gelezen en die zijn bijzonder goed’ dan spring ik een gat in de lucht. 

Ik ben zeer dankbaar voor alle reacties, voor de kansen die ik krijg bij Uitgeverij LetterRijn-Neckar, voor alles wat zij voor mij doen, voor de nominaties, ik zweef gewoon verder. 

En het houdt niet op, want er zijn ook concrete plannen om Zeven in het Engels uit te brengen, wat een volgende droom is die uitkomt. 

Ik blijf een eeuwige twijfelaar, maar als ik de blijvende reacties zie, dan denk ik dat Anne Verelst echt wel geliefd is bij de lezer en dat is bijzonder fijn. 

En ik ben zeer dankbaar voor de kans die ik hier krijg om deze fijne vragen te beantwoorden en voor de blijvende aandacht die Vrouwenthrillers.nl aan mijn boeken besteedt. Dank, dank, dank!