Het idee
Annet Hock (1960) en Peter Römer (1952) zijn al meer dan dertig jaar getrouwd en hebben samen vier kinderen grootgebracht. Annet werkt sinds 1998 als zelfstandig trainer/coach in haar eigen bedrijf. Peter is acteur, regisseur en schrijver op het gebied van radio, televisie en het toneel. Hun kinderen zijn inmiddels het huis uit en toen dat gebeurde realiseerden ze zich allebei dat ze hun leven anders konden inrichten.
Peter: “We bedachten dat we samen drie maanden weg zouden gaan, zomaar omdat het kon. We vonden een mooie plek en gingen toen nadenken over wat we in die drie maanden zouden gaan doen. Al wandelend op het strand bedachten we vrij impulsief dat we in die periode een boek zouden gaan schrijven.”
Annet en Peter houden allebei van spannende boeken en kwamen al wandelend tot een verhaalidee en bedachten vervolgens wie de karakters zouden zijn. Deze gegevens namen ze mee naar het huis in de bergen van Zuid-Spanje om zo te kijken of ze überhaupt ergens zouden komen met hun idee om samen een boek te schrijven.
Samen aan het werk
Uiteindelijk gingen ze door drukte op hun werk maar vijf weken weg. Ondanks dat gingen ze niet alleen voor vakantie, nee, ze werkten samen aan hun boekidee. Ze spraken af om elke dag tot de lunch te schrijven en de rest van de dag vrij te nemen. Peter: “Ik heb al ervaring als boekschrijver en daarom schreef ik het eerste hoofdstuk om ons op weg te helpen. Daarna was het zoeken naar de beste manier om samen te schrijven. Uiteindelijk vonden we onze methode: ik ben degene die de dialogen schrijft, daar heb ik ook veel ervaring in, en Annet schreef de gedachtewereld op, zij is meer van de psychologie van de karakters. Het was dus niet zo dat we om en om een hoofdstuk schreven, we wilden het boek met een stem schrijven. Het manuscript ging heel veel over en weer, ik werkte dialogen uit terwijl Annet het volgende hoofdstuk inhoudelijk opschreef, vervolgens liep zij door mijn dialogen heen en werkte ik haar stuk verder uit.” Vijf weken later lagen er twee hoofdstukken en wisten ze hoe ze te werk zouden gaan. De rest van het boek schreven ze in de zomer.
Uitgever
Het boek is uitgegeven door Bruna, niet de gebruikelijke uitgever van Peters Baantjer-boeken (de Fontein). Peter vertelt dat hij bewust naar een andere uitgever gezocht heeft voor deze gezamenlijke titel, ook al wilde zijn uitgever het ook uitgeven. Peter: “Het boek heeft een andere toon en een andere stijl dan mijn moordromans, het is echt een boek van ons samen. Het is ook literairder dan mijn andere titels. Het feit dat we een andere uitgever hebben voor dit boek is wel in volledige harmonie gegaan met De Fontein,” benadrukt hij. Annet en Peter zijn heel blij met hoe de uitgave eruit gaat zien en met het enthousiaste uitgeversteam. Ze hebben het uiteindelijke boek nog niet in handen gehad als ik ze spreek en ze kijken uit naar de presentatie die zal plaatsvinden op het strand in Bloemendaal. Peter: “Ik heb natuurlijk al meerdere boeken op mijn naam staan en ben er al aan gewend, maar voor Annet is het heel spannend allemaal. Ik ben vooral heel erg trots dat het ons samen gelukt is en dat onze namen allebei op de omslag staan!”
En nu ik!
Het thema van het boek is geïnspireerd op het feit dat alle kinderen van het schrijversechtpaar het huis uit zijn. Peter: “Een gezin is een instrument dat heel goed werkt, iedereen heeft zijn eigen taak, alles werkt met afspraken en het gezin draait gewoon. Maar na een jaar of vijftien klapt dat uit elkaar, gaan de kinderen steeds meer hun eigen weg en moet je als vader en moeder helemaal opnieuw uitvinden wie je bent en wat je voor elkaar betekent. Dat is een heel andere situatie dan voorheen en soms gebeuren er dan vreemde dingen. Sommige mensen gaan scheiden, anderen nemen een hond, weer anderen beginnen een B&B en wij zijn een boek gaan schrijven.” Het verhaal speelt zich af in Aerdenhout, een plaats waar het echtpaar niet ver vandaan woont. Ze kozen heel bewust voor deze locatie en niet alleen omdat ze hier goed bekend zijn. Peter: “Dit soort buurten liggen overal in Nederland, de wijken waar de mensen wonen die het goed hebben. Het boek gaat over dat soort families, waar geld geen probleem is tot het een probleem wordt.” Dit zien we duidelijk terug in het boek; alle vier de gezinsleden hebben hun eigen probleem en zoeken daar zelf een oplossing voor waardoor het gezin verder uit elkaar groeit.
Schrijver word je niet, dan ben je
Peter is acteur, regisseur en schrijver op het gebied van radio, televisie en het toneel. Hij is momenteel druk met het schrijven van een nieuwe Baantjertitel en voor ‘Aspe in het theater’, voor het Belgische toneel, want in januari 2018 komt er weer een nieuw stuk uit. Peter heeft altijd al geschreven: “Op zestienjarige leeftijd zat ik achter de schrijfmachine en kwam ons achtjarige buurmeisje in opdracht van mijn moeder een kopje thee boven brengen. En toen vroeg dat meisje aan mij: Wil jij later schrijver worden? En ik antwoordde als zestienjarige puber: schrijver word je niet, dan ben je! En dat meisje heette Annet. We hebben elkaar dus altijd al gekend, er is een periode geweest dat we elkaar niet zagen, maar later ontmoetten we elkaar weer en nu zijn we al meer dan dertig jaar getrouwd.”
Nieuw boek
Annet werkt sinds 1998 als zelfstandig trainer/coach in haar eigen bedrijf, ze is hiervoor veel onderweg. Annet heeft niet eenzelfde historie met schrijven als haar echtgenoot, zij is meer met de psychologie van mensen bezig en met mensen verder helpen.
Peter: “Eigenlijk werken we een maand of acht/negen aan onze eigen dingen en een maand of drie/vier per jaar aan ons gezamenlijke project. En tussendoor wordt er een hoop geouwehoerd, dat begrijp je.” Het schrijven voor het gezamenlijke boek gebeurde in de zomer en er zijn alweer plannen en ideeën voor een volgende titel waar ze deze zomer aan zullen beginnen. Ze hopen vooral dat de mensen En nu ik! met plezier lezen.
Peter: “We hoeven er niets mee te bereiken, we hopen gewoon op veel lezers en willen dat zij zich ermee vermaken. En dat moet lukken, het is een goed verhaal en je hebt er zeker geen miskoop aan als je dit boek meeneemt op vakantie.”
En de kinderen?
De vier kinderen van het echtpaar hebben het boek nog niet gelezen. Peter denkt niet dat ze het raar vinden dat hun ouders samen een boek zijn gaan schrijven. “Ik denk dat ze trots zijn, het is normaal in onze familie dat we samen dingen ondernemen. Ik ben bijna net zo lang mijn vaders’ collega geweest als zijn zoon en ik doe geregeld projecten met mijn broer of met een van mijn kinderen.” Peter lacht: “We hebben het boek opgedragen aan onze kinderen, want we hebben het kunnen schrijven omdat zij zo flink zijn geweest om het huis uit te gaan!”