Ik ben 59 jaar, heb twee kinderen van 30 en 27 en ben vroedvrouw van opleiding. Dat laatste was niet helemaal mijn droomopleiding, maar nu vind ik het heel fijn een medische achtergrond te hebben. (Kan ik lekker verwerken in mijn boeken). En ook… door mijn opleiding heb ik een stukje van de wereld gezien en vele mensen kunnen en mogen helpen. Mijn droom was om criminologie te studeren, de politieschool te volgen en rechercheur te worden. Het is niet gebeurd. Jammer? Nee, ik denk het niet. Ik ben het dan wel niet in het echt, maar ik vind het super dat Rani Diaz het in mijn plaats doet.
Leuke dingen! Ik vertoef veel, samen met mijn hond, in de natuur om leuke plekjes op te zoeken, die in aanmerking komen als plaats delict. Wat doe ik nog? Mijn vrienden en familie, die ik tijdens het schrijfproces verwaarloosd heb, verwennen. Verder, me nog meer verdiepen in de forensische wetenschappen, lezen, ayurveda en koken.
Een vraag die voor mij ook gedeeltelijk onbeantwoord blijft. Voor ik aan een nieuw boek begin, weet ik perfect over welk onderwerp ik wil schrijven. De titel weet ik meestal ook. Hoe het proces verloopt, dat blijft een mysterie. Eens de eerste zin (wat trouwens de moeilijkste is), neergepend is, lijkt het alsof alles vanzelf gaat. Ik moet alert blijven en vooral mijn koppigheid bedwingen. Zeker niet volgens een schema werken (zoals ik het zie), want dat werkt niet. Het lijkt wel alsof ik geleid word en als ik niet volg, gaat het mis. Helemaal mis.
Neen! Hoewel ik heel veel lees en dikwijls zeg ‘wow’, knap gedaan. Of: wat kan hij of zij mooi schrijven! Inspiratie komt dikwijls uit een onverwachte hoek. Bijvoorbeeld tijdens het wandelen of wanneer ik aan iemand denk. Soms door iets wat ik op de radio hoor of iets wat ik op televisie zie en me erg raakt. Maar een persoon die voor me loopt kan me heus ook inspireren…
Hoe voelde je je nadat je eerste boek was geschreven en deze daadwerkelijk ook werd uitgegeven?
Alsof het iemand anders overkwam. Het was een droom die werkelijkheid werd en fysiek werd. Maar eerlijk, debuteren vond ik niet leuk. Je moet je weg vinden en je een weg banen in een overbevolkte wereld. Wie vindt dat kleine stipje in die mensenmassa? Weinig kans. Waarom zou iemand mijn boek kiezen? In het begin kwam de verkoop ook heel moeilijk op gang en ik heb veel geluk dat ik bleef geloven in mezelf en dat ik heb doorgezet.
De recensies zijn steeds erg goed, er zijn nu zeven delen in de Rani Diaz serie, geeft dat niet teveel druk bij het schrijven van nog een boek?
Tot nu toe ervaar ik geen druk. Ik laat dat ook niet toe, al roepen ze vanaf de zijlijn dat ik sneller moet schrijven. Ik lever niets af waar ik zelf niet honderd procent achter sta. Ik vind het zeer belangrijk dat mijn personages herkenbare emoties oproepen en dat kan je niet op een, twee, drie op papier neerzetten. Ik verplaats me helemaal in het personage en voel of doe tenminste een poging hoe hij of zij zich zou voelen. Ik denk er steeds heel diep over na en vergelijk het met mijn gevoelens.
Heb je er ook wel eens aan gedacht een stand-alone te schrijven of is het te moeilijk afstand te nemen van Rani?
Nog nooit over nagedacht. Ik heb nog zoveel plannen met Rani en haar team.
Wordt het niet steeds lastiger om Rani verder te laten ontwikkelen?
Nee, het wordt niet moeilijk om Rani verder te laten ontwikkelen. Het lijkt wel alsof ze een vriendin is waar ik lang nog niet alles van weet.
Stel, er zijn plannen voor een verfilming, welk deel zie jij dan het liefste op het witte doek en waarom?
Sowieso
Indra en of
Gotcha!, omdat die me het meest nauw aan mijn hart liggen. Hoewel Matsya me ook niet onberoerd liet. Ik herinner me nog dat ik toen dat manuscript af was, dat ik naar de uitgever belde en zei dat ik zou stoppen met schrijven. Ik was drie dagen depri omdat ik het hoofdpersonage miste. Misschien ben ik wel een beetje gek, hoe verklaar je anders dat je een fictief persoon mist?
Zelf ben je actief op de sociale media, zoals Facebook, wat betekent dat voor jou?
Ik vind het enorm belangrijk om contact te hebben met mijn lezers. Ook al vinden ze mijn boeken niet goed, dan nog kan ik er heel goed met hen over praten. Schrijven is leren en suggesties neem ik met beide handen aan. Dankzij Facebook en de verschillende boekensites, ben ik langzamerhand bekender geworden en daar ben ik zeer dankbaar voor.
En ja, dan willen we natuurlijk weten wanneer we deel 8 van de Rani Diaz reeks kunnen verwachten…
In het mooie voorjaar! Hope so!
Sterre, hartstikke bedankt voor dit interview!