Ik las jouw boek Dodelijke cocktail en naast dat het superspannend is ontroerde het verhaal mij ook zeer omdat het erg over vriendschappen gaat en problemen die mensen daarbij tegen kunnen komen. De gedachten achter de titel hielden me erg bezig. Het je dat al vaker gehoord van lezers?
Jij was eigenlijk de eerste die over de symbolische betekenis van de titel begon en dat vind ik heel leuk. De dynamiek van de verschillende karakters in een groep vriendinnen, maar ook de specifieke omstandigheden en interactie met anderen buiten de groep kunnen tot een broeierig geheel leiden waarin verkeerde keuzes snel gemaakt zijn. Daar hebben lezers het wel veel over want vooral vrouwelijke lezers identificeren zich wel in iemand van de personages en herkennen ook de dynamiek van een vriendinnengroep. Mij ontroerde het ook toen ik het schreef en herlas, misschien wel omdat we ons allemaal kunnen voorstellen dat het zo mis kan gaan. Overal waar we ons ziel blootleggen, lopen we de kans om gekwetst te worden of erger…
Welke gebeurtenis heeft tot dit boek geleid?
Eigenlijk niet een bepaalde gebeurtenis maar wel een bepaalde periode in mijn leven. De periode waarin ik, net als de meiden in Dodelijke cocktail in het verleden, mijn hele leven nog voor me had en alles nog mogelijk was. Ook ik genoot van mijn vrijheid en zelfstandigheid samen met een groepje vriendinnen en we zetten regelmatig de bloemetjes buiten. In mijn geval was ik zelfs nog iets jonger en studeerde ik een paar jaar in Bath, Engeland. Ook wij werden beïnvloed door elkaar en, hoewel ik niet voor de anderen kan spreken, bleef ik daardoor ook niet altijd even dicht bij mezelf, wat sowieso al moeilijk is op die leeftijd. Ik heb dat altijd interessant gevonden; het subcultuurtje dat kan ontstaan in vriendengroepen en hoe je jezelf daardoor leert kennen maar ook kwijt kan raken.
Wat is jouw lievelingscocktail? En hoeveel kun je er op een avond op?
Ik hou van tropische cocktails. Dat komt, denk ik, omdat ik nooit zo van cocktails heb genoten als tijdens een vakantie op Curaçao, toen mijn lief en ik voor het eerst samen op vakantie gingen. In die setting, in het zwembad naar de swim-up bar, met een lekker zonnetje kan ik echt van een cocktail genieten. En dan lekker romig met kokosmelk of fris met ananas, zoals een Piña colada. Ik krijg er nu al zin in! Ik kan er niet per se heel veel van op en afgezien van die ene vakantie, houd ik het vaak bij een of twee cocktails. Net als Charlie in Dodelijke cocktail, kan ik bij (zoete) mixdranken minder goed inschatten hoeveel genoeg is, dus houd ik het meestal bij wijn.
Als je jouw eerste manuscript van dit boek nu terug zou lezen wat zou dan het grootste verschil tussen de boeken zijn?
Het grootste verschil is absoluut dat er een slachtoffer minder is. Ik kan daar natuurlijk niet te veel over zeggen en er vallen nog steeds best wat doden maar dat dit karakter het overleeft, had nogal wat voeten in de aarde. Mijn uitgever gaf aan dat het wel een beetje ‘too much’ was en daardoor wat ongeloofwaardig. En hoewel ik me eerst hevig verzette had ze achteraf natuurlijk gewoon gelijk, haha! Uiteindelijk viel het herschrijven wel mee en het boek is er echt beter op geworden. Er zijn al lezers die dit hoorden bij mijn online release cocktail party die onderling aan het speculeren waren wie dan het beoogde slachtoffer was die nu mocht blijven leven!
Is er veel voor jou veranderd sinds het verschijnen van het boek? Heb je veel reacties gehad?
Er is weinig veranderd voor mij en dat had ik ook niet verwacht of gewild. Dodelijke cocktail is mijn vierde boek en inmiddels weet ik wat ik kan verwachten. Ik had het er laatst nog met een collega over: mijn leven met mijn gezin is heel fijn zoals het is en het is voor mij persoonlijk een voorrecht om de ruimte en tijd te hebben om vanuit het niets iets te creëren waar mensen plezier aan beleven.
Natuurlijk is het tijdelijk wel veel drukker in mijn ‘online leven’ omdat ik heel veel leuke recensies, mooie foto’s en video’s onder ogen krijg van míjn boek. Op vakantie was ik iedere dag wel aan het ‘door delen’ omdat ik het oprecht zo tof vind als mensen er wat leuks van maken of simpelweg hun enthousiasme uiten via social media.
Er staan al behoorlijk wat recensies online zag ik, lees je die ook en hoe reageer je erop?
Nou, inderdaad, deze keer gaat het hard! Dodelijke cocktail is veel aangevraagd door recensenten en boekenbloggers en daardoor bereikt het zoveel meer mensen dan mijn vorige boeken. Ontzettend leuk! Ik lees alle recensies en ik heb al veel mooie en lovende woorden voorbij zien komen. Natuurlijk heb je het liefst dat iedereen razend enthousiast is en je boek vijf sterren geeft, maar dat is niet realistisch. Smaken verschillen nu eenmaal. Ik ben wel vooral blij dat het overgrote gedeelte van de lezers enthousiast is en de nodige uurtjes leesplezier beleeft aan mijn thriller. Daar doe je het tenslotte voor.
Hoe zag jouw research eruit?
Voor dit boek heb ik weinig research gedaan. Natuurlijk wel over de omgeving waarin het Italiaanse gedeelte zich afspeelt maar ook daar is een groot deel fictie, of dichterlijke vrijheid, het is maar net hoe je het bekijkt. Het boek wordt vooral gedragen door de personages en hun interacties en die komen voort uit mijn eigen ervaringen en ideeën. Ik ben al heel mijn leven een ‘observeerder’ en kan mezelf er niet van weerhouden mensen te (proberen te) analyseren en doorgronden. Daardoor heb ik op dat vlak best wat levenservaring opgedaan. Al vind ik ‘ervaring’ wel wat gewichtig klinken, want dat ik graag observeer wil natuurlijk niet zeggen dat ik het altijd bij het rechte eind heb, haha! Ik maak mezelf wel graag wijs dat ik juist door dat observeren levensechte karakters kan creëren.
Meestal vraag ik aan de auteur welke personage het dichtst bij hem of haar staat, ik ben eigenlijk wel benieuwd wie er het verst van jou afstaat. Met wie heb je de minste raakvlakken? En stel, je komt hem of haar tegen tijdens jouw vakantie. Nodig je hem of haar dan uit om bij jullie te komen zitten of niet?
Ik beperk me even tot de vrouwelijke personages in het boek, want de mannen staan sowieso wat verder van me af. Ik heb, denk ik, de minste raakvlakken met Tessel. Zij is een pittige tante naar de buitenwereld toe, een echte carrièretijger en geeft te pas en te onpas haar ongezouten mening. Ik zelf haal er niet veel uit om mijn mening altijd te verkondigen, behalve als ik mensen goed ken, en dan nog weeg ik altijd af of het iets toevoegt. Maar, dat gezegd hebbende, zou ik Tessel zeker uitnodigen om bij ons te komen zitten (als ik zo iemand was dan, want dat ben ik niet: doe mij op vakantie maar een grote zonnebril en een boek om me achter te verschuilen. Met mijn kinderen en mijn man speel en klets ik graag maar daar houden mijn sociale contacten op vakantie wel op).
Ik vind Tessel wel een ontzettend boeiend mens om te observeren. Ik vraag me dan van alles af. Waarom doet iemand zo? Is het authentiek of een afweermechanisme? Kan ik met zo iemand omgaan zonder mezelf geweld aan te doen? Razend interessant; je leert ook over jezelf in interactie met mensen die zo anders zijn dan jij. Overigens, als iemand me in het echte leven dan toch echt niet ligt, is het ook snel klaar met ons onderonsje.
Ik vergelijk jouw schrijfstijl een beetje met Agatha Christie; een thriller of detective waar op het einde iedereen bij elkaar komt om het plot te ontrafelen. Was dat een bewuste keuze of liep het verhaal gewoon zo.
Dat vind ik zo’n leuk compliment. Ik heb zelf nooit iets van Agatha Christie gelezen maar ik keek als kind al graag naar ‘Murder, she wrote’ (dat kan geen verrassing zijn, haha) dus ik kan het me helemaal voorstellen. Uiteindelijk missen er bij het ontrafelen nog wel een paar figuren, om belangrijke redenen, maar ik vond wel dat deze personages er bij hoorden te zijn omdat we de gebeurtenissen op verschillende momenten vanuit hun perspectief bekijken. Ze zijn de belangrijkste spelers en hebben een essentiële rol in het slotstuk. Maar als ik heel eerlijk ben heb ik daar niet heel bewust over nagedacht. Soms spelen scènes zich al af in mijn hoofd en moet het gewoon zo lopen.
Zou je ook een serie kunnen schrijven of laat je het liever bij standalones?
Als lezer trekken series mij minder maar ik snap wel dat als een personage, bijvoorbeeld een rechercheur, enorm aanspreekt, dat lezers daar dan meer over willen lezen en dat als een boek een enorm succes is, je als auteur dan verzekerd bent van een groot publiek. Commercieel handig dus maar dat gaat niet helemaal samen met hoe mijn creativiteit en inspiratie werkt. Verraderlijk spel zou ik kunnen uitbouwen tot serie, omdat dit deels gaat over recherchestagiaire Jasmine Ziani, en dat was ik eerst ook van plan maar tot nu toe steekt steeds een ander urgenter project daar een stokje voor. Met urgenter bedoel ik eigenlijk dat ik veel meer zin heb in een ander verhaal. Dat is dan ook maar wat het is. Mijn voorkeur gaat dus voorlopig uit naar standalones.
Ben je al bezig met een nieuw schrijfavontuur? Kun je daar iets over vertellen?
Er is nooit een periode dat ik niet ergens een verhaal in mijn achterhoofd heb. Soms schrijf ik daar actief aan, soms gebeurt er alleen heel veel in mijn hoofd. Ik ben al heel ver met een verhaal, maar ik vind het moeilijk om daar al iets over te zeggen omdat er nog maar weinig op papier staat en het nog alle kanten op kan gaan. Ik kan wel zeggen dat er weer een afwisseling van heden en verleden in zit maar waar het precies over gaat hou ik nog even geheim. En misschien roept een ander verhaal ineens harder om mijn aandacht, dat kan ook zomaar. Ik laat me altijd leiden door datgene waar ik het liefst aan wil schrijven. Waar ik blij van word, want daar komt bij mij het mooiste werk van.
