Lidewij: 'Ik ben opgegroeid in Vlaardingen en de jongste van vier kinderen. Mijn vader was hoofd van de school en mijn moeder gaf biologie op een middelbare school. Het was een hele fijne tijd, mede omdat we niet veel verschillen in leeftijd en dus veel aan elkaar hadden. Op vakanties waren we altijd leuk met z’n vieren aan het spelen. Ook nu hebben we veel aan elkaar en vooral met mijn zussen heb ik regelmatig contact.'
Karin: 'Welke opleiding heb je gevolgd?'
Lydia: 'Ik heb Nederlands gestudeerd aan de Universiteit Utrecht waar ik afgestudeerd ben in Moderne Taalkunde. Wel grappig om te vertellen is, dat ik altijd al wel hield van lezen en eigenlijk ook stiekem van schrijven. Maar dat gegraaf in de boeken lag me niet zo.'
Karin: 'En nadat je de opleiding had gevolgd, waar kwam je toen terecht?’
Lidewij: 'Nadat ik afgestudeerd ben, ik was toen ongeveer vijf- of zesentwintig, ben ik gaan werken bij filmfestivals in Utrecht en later in Rotterdam. Ik hield toen al erg van film en deed daar vrijwilligerswerk. Daarna ben ik gaan werken bij Joop van den Ende producties, daar ben ik producer van televisieprogramma’s geworden. Verder bij John de Mol producties. Ik ben met dat werk gestopt, alhoewel ik het heel leuk vond om te doen, omdat het me te veel stress opleverde. Toen was het tijd om eens wat stukjes op de laptop te typen.'
Karin: 'Je debuutroman verscheen in 2012.'
Lidewij: 'Ja dat klopt. Het was Dubbel rood. Later is dat opnieuw uitgebracht bij HarperCollins onder de naam Tot je valt.'
Karin: 'Er zit verschil in het schrijven van een roman en een thriller. Wat vind je het leukste om te schrijven?'
Lidewij: 'Het leukste schrijven is wel een thriller. Je kan helemaal vooraf bedenken wat je gaat vertellen en wat nog niet. Hoe je de plot in elkaar steekt. Soms zit ik zelf te gniffelen achter mijn laptop. Trouwens, had ik al verteld dat ik ook scenario’s schrijf voor televisie? Voor bijvoorbeeld Flikken Maastricht en Baantjer. Daar heb ik dat plotdenken ontwikkeld. Ik schrijf scène voor scène. De hoofdstukken deel ik op in scènes en schrijf in een regel wat er in dat hoofdstuk gebeurt. Onderweg kan nog wel iets wijzigen. Bij een roman gaat het heel anders. Het verhaal ontstaat meer onderweg. Het begin en einde ligt meestal wel vast. Thrillers staan verder van me af, dus dat is makkelijker. Het schrijven geeft me zoveel plezier.'
Karin: 'Heb je een valkuil bij het schrijven, of in je dagelijkse leven?'
Lidewij moest heel hard nadenken en kwam tot de conclusie dat ze bij het schrijven geen valkuil kon bedenken.
In haar dagelijks leven? Daar durft ze vaak niet voor zichzelf op te komen. In de boeken doen haar personages dat wel. Zij zijn heel zelfverzekerd en durven wel voor zichzelf op te komen.
We gaan naar Flo de hoofdpersoon in Ondergronds. Zij is een krachtig personage.
Lidewij vertelt hoe zij Flo ziet: ‘Ik hou van Flo. Ze is niet zo groot (net als ik). De opmerkingen die zij naar haar hoofd krijgt, herken ik: Een klein vrouwtje die je eigenlijk niet echt serieus neemt. Och wat een leuk vrouwtje.
Hoe ik een personage bouw: Ik begin met een karakter en laat de personage zichzelf voorstellen door middel van een brief. In het geval van Flo: ik ben Flo, kom maar op, ik kan jullie allemaal hebben. Ik ben heel eerlijk en rechtvaardig en stop niet voordat ik de dader heb gevonden maar loop niet over me heen want dat zal je slecht bevallen. Dat schrijf ik in het begin. De andere personages gaan op een andere manier, meer verstandelijk bouwen. Behalve de kinderen van Flo. Dat zijn kinderen waarvan ik me kan voorstellen dat ik ze zelf zou hebben. In ieder boek zit wel een dier. Dat vind ik prettig omdat ik zelf ook een goede band met een dier kan hebben. Zij zijn onvoorwaardelijk in hun liefde, dat is mooi.’
We spreken kort over het feit dat Lidewij in het verleden aan anorexia heeft geleden en dit, volgens haar, altijd wel met je meedraagt. Het blijft een soort van een issue. Tegenwoordig kan ze er zelf grapjes over maken met haar vrienden.
Karin: 'Flo is een interessant personage, net als Lin uit Steigereiland. Ik vroeg me af of er een serie komt met Flo?'
Lidewij antwoordt heel enthousiast dat zij dat zeker zou willen maar dat dit ook aan de uitgeverij ligt.
Karin: ‘In een eerder interview vertelde je dat Steigereiland 2 af was. Hoe staat het daarmee?’
Lidewij: ‘Dat staat al op Storytel, we zijn bezig om dit ook in print uit te brengen. Ik wil daar kort iets over vertellen. Ik kijk nu naar buiten vanuit mijn woonark en hier is het verhaal van Steigereiland geboren. Deze gemeenschap met de bewoners.’
Karin:’ Je vertelde toen ook dat je bezig was met een televisieserie?’
Lidewij: ‘Ja dat klopt. Dat duurt... Ik heb een geïnteresseerde producent en deze gaat het aanbieden aan verschillende zenders. Ik heb goede hoop.’
We nemen even een zijsprong. Ik ben benieuwd waaruit Lidewij haar voldoening haalt als ze niet schrijft. Een verrassend, stoer antwoord: ze doet aan kickboksen. Best fanatiek, ze ramt drie keer per week tegen een bokszak of spart met een tegenstander. Je leert volgens Lidewij de techniek en het is een zware conditietraining. Mannen en vrouwen van allerlei leeftijden beoefenen deze sport.
Karin: ‘Terug naar Ondergronds. De Noord-Zuid lijn heeft destijds veel stof doen opwaaien. Er was uitstel na uitstel en de kosten vielen veel hoger uit dan beraamd. Heb je daarom deze metrolijn een belangrijke rol laten spelen in je verhaal?’
Lidewij: ‘Ik vind het een fantastisch project, als je erin zit is het geweldig maar de mensen in dat deel van Noord waar ik woon hebben er weinig aan. Een aantal busroutes zijn gewijzigd of gestopt en daardoor is het minder makkelijk. De mensen hier dreigen meer geïsoleerd te raken daardoor.’
De namen van de hoofdstukken uit Ondergronds zijn de namen van de metrostations van de Noord-Zuid lijn. Leuk gedaan!
Karin: ‘Heb jij nog andere hobby’s behalve het kickboksen?’
Lidewij: ‘Ja, uiteraard vind ik het leuk om te lezen en ik zing in een koor zoals iedere vrouw van ongeveer mijn leeftijd.’
Om dit laatste moeten we lachen omdat ik niemand wil aandoen om ook te zingen. Ik ben benieuwd wat er belangrijk is in haar leven en stel haar deze vraag. Haar antwoord ligt een beetje voor de hand: Familie, vrienden en haar twee katten Teun en Woef.
Wat volgt zijn een aantal stellingen die ik Lidewij voorleg. Ze moet kiezen!
Scenario schrijven of thrillers of romans schrijven?
Daar kan ze niet tussen kiezen… Uiteindelijk kiest ze voor toch maar een boek schrijven.
Een televisieserie of een film maken?
Heel stellig komt haar antwoord: 'Een televisieserie over een boek.'
Nooit meer schrijven of nooit meer lezen?
‘O nou hoor! Dit is een hele erge vraag! Hier kan ik geen antwoord op geven. Dit vind ik een enorm dilemma. Zonder te lezen zou ik niet kunnen schrijven, dus dat.’
Zomer- of wintervakantie?
‘Duidelijk: zomervakantie. Ik hou van de zon en warmte. Dit kan ook in Nederland.’
Shoppen of strandwandeling?
Weer duidelijk: ‘Een strandwandeling.’
We zijn aan het einde van het interview toegekomen. Ik mocht Ondergronds al eerder lezen en ik vind het een heerlijke thriller met wederom een interessant hoofdpersonage waarvan ik graag veel meer wil lezen.
Lidewij, super bedankt voor dit interview en jouw spontane en eerlijke antwoorden en voor het kijkje achter de auteur Lidewij Martens.