Aline: Wat is jouw band met Amsterdam, de stad die je in je dankwoord benoemt?
Kiki: Amsterdam is een stad met veel gezichten. Ik heb er zelf tien jaar gewoond en gewerkt en zal er komende zomer ook weer terugkeren. De stad is al eeuwenlang internationaal georiënteerd en dat maakt de historie ook zo boeiend. Als je door de verschillende buurten loopt dan zie je de lagen van de geschiedenis (soms letterlijk) boven op elkaar gestapeld liggen. Ondertussen is het ook een moderne stad waar op cultureel gebied veel gebeurt. Voor een schrijver dus een inspirerende stad.
Aline: Ze zeggen dat een schrijver zo goed is als zijn nieuwste boek. Vind je dat ook? En vind je Amsterdam je beste boek in je schrijfcarrière tot nu toe?
Kiki: Ik hoop elke keer weer een beter boek te schrijven. Die ontwikkeling houdt het schrijven voor mij interessant en hopelijk voor de lezer ook. Uiteindelijk bepalen mijn lezers of het boek goed was. Tot nu is iedereen gelukkig enthousiast. Zelf heb ik erg genoten van het schrijven van Amsterdam. Dat komt ook omdat ik een historische verhaallijn in het boek heb verweven. Ik ben historicus en kan echt genieten van het speuren in archieven. Dat kwam voor dit boek dus heel goed uit.
Aline: Het is bekend dat je naast je Kiki-boeken ook onder je eigen naam schrijft en een baan hebt. Het lijkt me haast onmogelijk om dat alles te combineren. Zou je ons kunnen meenemen naar je gemiddelde dag? Hoe ziet die dag eruit?
Kiki: Eigenlijk gaat het vanzelf. Ik werk gewoon vijf dagen per week en probeer in de weekenden en soms ‘s avonds te schrijven. Voor mij voelt het niet als heel druk. Verder sport ik regelmatig en wandel veel. Ik slaap gemiddeld zes uur en ben veel op pad met vrienden. Voor mij geldt dat ik als schrijver ook een divers leven wil leiden. Dus reis ik veel, ga naar films, theater, uiteten en ontmoet leuke mensen. Dat alles bij elkaar levert altijd genoeg inspiratie op voor het schrijven van twee boeken per jaar.
Aline: Je schrijft meerdere boeken per jaar. Geniet je nog altijd van het schrijven? Voelt het nooit als een verplichting?
Kiki: Nee het voelt nooit als een verplichting. Ik kan mij een leven zonder schrijven niet voorstellen. Ik geniet erg van het schrijven, dat is een soort mentale yoga voor mij. Het brengt me echt tot rust. Als ik op zaterdag wakker word en de hele dag de tijd heb om te schrijven voel ik me meteen ontspannen.
Aline: Je hebt ooit gewoond in het appartement dat je in je boek beschrijft, las ik in het Mokum magazine. Wist je toen al dat er een verhaal in zat of besefte je dat pas tijdens het schrijven van Amsterdam?
Kiki: Nee, dat is te lang geleden. Het verhaal dat ik in Amsterdam vertel is pure fictie. Dat heeft nooit in ons appartement plaatsgevonden. We hebben het huis wel zelf verbouwd en tijdens de renovatie bedacht ik me regelmatig hoe het leven op die plek in de eeuwen daarvoor geweest zou zijn. Ik vind het bijzonder dat we in Nederland nog steeds in huizen wonen die vierhonderd jaar geleden ook al werden bewoond. Fascinerend toch om je te bedenken dat op de plek van jouw luxe massagedouche vroeger een wastobbe stond waar warm water in werd gegooid voordat het hele gezin kon badderen. En dat liefde, leed, rijkdom, armoede, verraad al eeuwen tussen die muren plaatsvindt.
Aline: In een van je interviews vertelde je dat je in elk boek details uit je eigen leven verwerkt. Nu ben ik natuurlijk benieuwd welke details dat zijn in Amsterdam.
Kiki: Vaak gaat het om een locatie, een naam, een ervaring, een ontmoeting. In Amsterdam refereer ik aan mijn al lang overleden oudtante Tetta die zelf ook zoveel las dat ze letterlijk tussen de boeken woonde.
Werkplek Kiki
Aline: Het is duidelijk dat je veel research hebt gedaan voor het schrijven van Amsterdam. Hoe heb je dat aangepakt? Eerst research, dan schrijven of misschien tegelijkertijd? Welke onderwerpen hadden de meeste research nodig?
Kiki: Dat loopt allemaal parallel. Als historicus heb ik al vaker onderzoek gedaan naar de Tweede Oorlog en naar Amsterdam. Dus ik heb vrij veel parate kennis. Ik heb natuurlijk nog wel opnieuw Artis, het Verzetsmuseum, het Joods Museum, het Rijksmuseum en het Amsterdam Museum bezocht. Daarnaast ben ik ook uitgebreid het Stadsarchief in gedoken. Dan gaat het vaak om details, welke films draaiden in die tijd, wat aten ze, welke wetten golden. Etc.
Aline: De geschiedenis van Amsterdam bestaat uit veel verschillende verhalen, zegt je personage Jolijn. Helemaal mee eens! Ben je van plan om een nieuw verhaal met Amsterdam als setting te schrijven? Zal het dan als Kiki van Dijk zijn of onder je eigen naam?
Kiki: Ik heb nog heel veel plannen voor de toekomst. Onder mijn eigen naam en als Kiki. Maar dat er nog een keer een boek over Amsterdam komt, staat vast.
Aline: Hoe stel je je de gemiddelde lezer van je Kiki-boeken voor? Leest deze persoon ook de boeken die je onder je eigen naam schrijft?
Kiki: Inmiddels heb ik een hele diverse lezersgroep. Jongeren, vrouwen, mannen. Ik krijg enthousiaste reacties van lezer van 18 tot en met 84. Ik stel me mijn lezer dus ook niet echt voor. Ik wil een boek schrijven dat je als lezer geboeid uit wil lezen. Voor iedereen (jong en oud) is de tijd beperkt en vind ik het een grote eer als ze een paar uur gaan zitten om mijn boek te lezen. Ik hoop dat dan ook de moeite waard was voor ze. Dat het spannend en inspirerend was en dat ik ze op een onbewuste manier ook een beetje aan het denken heb gezet.
Aline: Naar welke stad neem je ons mee in je volgende boek?
Kiki: Het volgende boek wordt ROME. Ik ben druk aan het schrijven. Ga er volgende week ook een paar dagen heen. Ik heb net de cover gezien. Die is heel mooi geworden. In april ligt het boek alweer in de winkel.
Aline: We spreken elkaar aan het einde van het jaar. Welk boek was voor jou als lezer het boek van 2023?
Kiki: Altijd lastig om een favoriet te benoemen. Maar ik heb genoten van het laatste boek van Michael Cunningham ‘Day’.
