Nicolet: Ik ben getrouwd, woon in de Achterhoek en heb twee zoons. Van origine ben ik gitarist. Na mijn conservatoriumopleiding heb ik jarenlang lesgegeven; daarnaast schreef ik voor verschillende kranten over muziek. Ik ontdekte dat het schrijven me erg veel plezier bracht, en ik besloot aan een boek te beginnen.
Op het gebied van het papieren boek is het een tijd stil geweest rondom jouw persoon. Had dit een specifieke reden?
Nicolet: De reden is dat ik lange tijd de neiging heb gehad de ene dag alles weg te gooien wat ik de dag ervoor geschreven had. De eisen die ik aan mezelf stelde werden steeds hoger. Gelukkig kwam de flow weer terug op het moment dat ik aan Ellen Holms, een audioserie voor-Storytel begon: een verhaal in tien delen over een vrouw die tegen wil en dank privédetective wordt. Het is eerder humoristisch getoonzet dan spannend. Ik had enorm veel lol in dat verhaal, en blijkbaar ben ik niet de enige, want het is inmiddels in zes talen vertaald. Een grappig idee: niet alleen in Scandinavië, maar ook in de Arabische Emiraten en binnenkort in Zuid-Korea te beluisteren en te lezen.
Jouw nieuwste spannende roman Wat niet deert speelt zich af rondom het recreatiepark Marveld in Groenlo. Een setting die mij vanwege een eerdere vakantie bekend is. Sowieso is dit park voor veel mensen van De Veluwe bekend. Waarom deze setting?
Nicolet: Het vakantiehuis van de familie in Wat niet deert bevindt zich in een geïsoleerd gebied, op enige afstand van recreatiepark Marveld. Juist die geïsoleerde ligging maakt het heel geschikt als locatie voor dit verhaal; de leden van de enigszins disfunctionele familie zijn er op elkaar aangewezen. Daarnaast ken ik de setting goed, want ik woon daar in de buurt, en altijd als ik in de buurt van de Leemputten wandel, zie ik dat huisje voor me.
Wat heeft jou geïnspireerd tot het schrijven dit verhaal?
Nicolet: Ik kan me er altijd over verbazen hoezeer broers en zussen elkaar van haver tot gort denken te kennen, terwijl het tegendeel vaak waar is. Tijdens familiebijeenkomsten vervallen we vaak automatisch in onze oude rol van bijvoorbeeld bemoeizuchtige oudste zus, of eigenwijze kleine broer, om maar eens een paar inkoppertjes op te werpen. Vrienden kennen je vaak beter dan je familie. Dus luidt mijn thema: hoe goed ken je eigenlijk degenen die het dichtst bij je staan?
Zijn er overeenkomsten tussen jou en de hoofdpersonages? Zo ja, welke en waarom?
Nicolet: Grappige vraag! Mensen die mij goed kennen zien een mix terug van de rebelse Manon (mijn puberteit) en de bedachtzame Philip (volwassenheid). Toch ben ik ook Ruud, alleen is dat een kant die ik om waarschijnlijk begrijpelijke redenen zoveel mogelijk voor mezelf hou…
Wat is het grootste verschil in schrijven voor een audioserie of een verhaal schrijven dat geprint wordt? En heb jij een voorkeur?
Nicolet: Een audioserie bestaat uit afleveringen die alle een eigen spanningsboog hebben, en waarbij je – om de lezer aan je te binden – er goed aan doet met een cliffhanger te eindigen. Ook is het beter om geen al te ingewikkelde, lange zinnen te schrijven.
In een papieren boek heb je meer vrijheid; langere zinnen zijn geen probleem je kunt met witregels een tijdsprong aangeven zonder dat je dat expliciet hoeft te benoemen. Al met al is er meer plaats voor het soort subtiliteit dat aan een luisteraar voorbij zou gaan. In een papieren boek blader je tenslotte makkelijk terug, en kun je, wanneer je maar wilt een alinea overpeinzen. Met een luisterboek kan dat niet, tenzij je de stopknop telkens hanteert.
Ik vind beide vormen heel leuk en uitdagend: bij het schrijven voor papier komt mijn op stijl gerichte aanpak meer aan bod, bij het luisterboek draait het er vooral om de lezer aan je te binden met bijvoorbeeld verrassende wendingen. Maar terwijl ik dit schrijf denk ik: beide vormen zouden in beide versies even belangrijk moeten zijn.
Ben je alweer bezig met een nieuw (audio)boek? Kun je daar al wat meer over vertellen?
Nicolet: Jazeker. In mei komt bij Storytel het audioboek Buiten zinnen uit. Het is een verhaal over Niels, een magazijnbediende die op een dag besluit psychiater te worden. Niet gehinderd door bescheidenheid of gebrek aan diploma’s solliciteert hij en wordt nog aangenomen ook. Een ware triomftocht volgt, maar waar hij even geen rekening mee had gehouden, is dat het werken met patiënten met echte problemen behoorlijk confronterend kan zijn…
Zou je samen met een andere auteur een boek willen schrijven? Zo ja, met welke auteur en wat voor genre?
Nicolet: Samenwerking met een andere auteur sluit ik niet uit, maar op dit moment ben ik er niet naar op zoek; ik barst nog van de ideeën waarmee ik in mijn eentje nog lang vooruit kan.
Wat is jouw grootste wens op schrijfgebied?
Nicolet: Mijn grootste wens is dat het schrijven blijft gaan zoals het de laatste tijd gaat: relatief ongecompliceerd en ongelooflijk plezierig.
Voor welk insect (of dier) ben jij bang?
Nicolet: Ik ben bang voor slangen. Vorig jaar hadden we er een (een adder) in ons vakantiehuis. We konden hem niet terugvinden, en vertelden onszelf dat hij waarschijnlijk weer naar buiten was geglibberd, maar voor de zekerheid heb ik elke avond mijn beddengoed uitgeklopt voordat ik ging slapen.
Welke vraag hoop je dat nooit wordt gesteld tijdens een interview en wat is daarop je antwoord?
Nicolet: Is je boek autobiografisch? Eigenlijk hoef je nooit te hopen dat die vraag niet wordt gesteld, want hij wordt altijd gesteld. Het antwoord daarop heb ik inmiddels gevonden. Ik zeg dat het boek voor 74,3% autobiografisch is.
Wil je zelf nog iets toevoegen aan dit interview?
Nicolet: Een terugkerende opmerking over mijn boeken is altijd dat het meer romans zijn dan thrillers. Dat is helemaal waar; de reden dat ze vaak bij de thrillers in de boekhandel te vinden zijn, is dat er wel altijd een spannend lijntje door het verhaal loopt. Ik schotel mijn personages graag pittige situaties voor; je leert mensen immers pas echt kennen als je ze op de proef stelt. Dat is in het werkelijke leven zo, en hetzelfde geldt voor boeken.
