Als eerste gefeliciteerd met het winnen van de Gouden Vleermuis! Vorig genomineerd maar niet gewonnen, dit jaar met veel overtuiging. Een schitterend moment was dat afgelopen zondag. Dat het winnen van deze prijs je heel erg gegund is bleek wel uit het gejuich in de zaal.
Had je dit zelf verwacht? En wat doet dit met je?
Loes den Hollander: Ik had dit totaal niet verwacht, want ik dacht dat een andere genomineerde de prijs zou krijgen. Toen Jan Slagter het juryrapport voorlas, stond ik achter hem en ik kon niet goed verstaan wat hij allemaal zei. En toen hoorde ik hem opeens mijn naam noemen. Ik dacht: Wat? Hè? Jan stond me lachend te wenken. Ik was echt met stomheid geslagen. Het is een geweldige erkenning en ik zit nog steeds na te genieten van deze opsteker.
Jouw nieuwste thriller Je bent aan de beurt is net verschenen. Een thriller over seksueel geweld. Kun je daar iets meer over vertellen en is er een specifieke reden geweest om een #metoo verhaal te schrijven?
Loes den Hollander: Vanaf de eerste bekendmakingen die metoo slachtoffers betroffen heb ik zoveel mogelijk berichtgeving over dit onderwerp gevolgd. Het viel me op dat de mannen die werden aangeklaagd wel werden veroordeeld, maar dat slachtoffers tijdens het misbruik dat had plaatsgevonden of nadien niets hadden gedaan wat in de richting ging van afrekenen. Ik kon me niet voorstellen dat geen van die vrouwen daar tenminste over had gefantaseerd. Toen heb ik mijn eigen fantasie laten bepalen op welke manier je zou kunnen afrekenen.
Wat hoop je dat de lezers over Je bent aan de beurt zullen zeggen? Ben je niet bang dat het bij vrouwen die een #metoo situatie hebben meegemaakt, oud zeer naar boven kan halen? Of dat ze op verkeerde gedachten worden gebracht? Of hoop je juist dat ze door het lezen van deze thriller er in hun hoofd korte metten mee kunnen maken?
Loes den Hollander: Ik heb bij alle thrillers die ik schreef gedacht: als ik maar niet iemand op verkeerde gedachten breng. Nu ook weer, maar voor de manier waarop in Je bent aan de beurt wordt afgerekend moet je vaardigheden bezitten die het gros van alle vrouwen niet bezit. Ik denk dat lezen over deze gruwelijke manier van afrekenen genoeg is om in gedachten korte metten te maken met een mogelijke dader. Het is fictie, dat weet iedereen. Ik vind dat de manier van afrekenen die in dit boek gebruikt is, alle grenzen te buiten gaat. Dit mag je nooit doen, dit gaat te ver. Je mag het wél denken, je mag er ook plannen voor maken, je kunt je uitleven in je fantasie, maar ik vind dat dit te ver gaat. Ik besef daarbij heel goed, dat ik zelf niets heb meegemaakt in die richting en dat vrouwen die het wél is overkomen het niet met me eens kunnen zijn. Misschien kunnen zij door wat ik heb geschreven het oude zeer juist een plaats geven. Je weet het nooit, want iedere lezer leest vanuit zijn of haar eigen referentiekader.
Eindigt het verhaal precies zoals jij in gedachten had? Of leidde het verhaal zichzelf naar een totaal andere afsluiting?
Loes den Hollander: Ik wist tot het laatste moment niet hoe dit precies zou eindigen. Voor de afloop is mijn eigen gevoel over de manier waarop werd afgerekend leidend geweest.
Waar laat jij je over het algemeen door inspireren?
Loes den Hollander: Ik laat me inspireren door alles wat ik hoor, zie en ervaar. Een bericht van drie regels in de krant kan de basis zijn voor een nieuw verhaal. Maar ik kan ook geïnspireerd raken door een gesprek dat ik hoor als ik koffie drink op een terras of door één enkele opmerking van iemand tijdens een gesprek.
Heb je tijdens het schrijven de meeste lijnen al uitgezet, of ontstaan die tijdens het schrijven?
Loes den Hollander: Er komt een idee binnen, ik bedenk een paar namen en ik begin. Het verhaal wordt door mij ontdekt tijdens het schrijven.
Wat voor prijs zou je nog graag willen winnen en waarom?
Loes den Hollander: Ik zou het liefst een prijs winnen die door lezers wordt bepaald. Ik vind de waardering van lezers het belangrijkste.
Ik heb begrepen dat je met twee verschillende boeken bezig bent, kun je daar wat meer over vertellen?
Loes den Hollander: Natuurlijk. Momenteel werk ik aan een document dat is opgedragen aan mijn overleden man. Ik neem op die manier afscheid van hem en geef hem een plek in het collectieve geheugen. Ik schrijf het in columnvorm, ben ermee begonnen toen het vier weken geleden was dat hij overleed en ik ben van plan om het na de komende jaarwisseling af te ronden. Dan begint het jaar waarin hij niet is dood gegaan. Verder ben ik begonnen aan thriller 28. Ik heb een werktitel, maar ik weet niet of dit al de definitieve titel zal worden. Het verhaal zit nog in de eerste ontdekkingsfase. Centraal staat een vrouw die als levensdevies heeft dat iedereen je vertrouwen verdient. Dat zal ze waarschijnlijk niet het hele boek kunnen volhouden.
Wat vind jij zelf het beste boek dat je ooit hebt geschreven? Waarom?
Loes den Hollander: Dat verschilt van week tot week en het heeft alles te maken met hoe ik me voel en wat er gebeurt. Momenteel is het mijn nieuwe titel, omdat ik daar grenzen heb durven overschrijden die ik lange tijd vermeed te beschrijven.
Als je nog maar één boek mocht schrijven, zou dit dan een thriller zijn of juist niet?
Loes den Hollander: Dat zou absoluut een thriller zijn, maar ik denk dat ik dan zou bedingen dat ik er wel een trilogie van zou mogen maken.
Heb je zelf nog iets toe te voegen aan dit interview?
Loes den Hollander: Je hebt goede vragen bedacht, Wendy. Dank je wel.
