Eigenlijk nergens vandaan. Een verhaal ‘schiet me altijd te binnen’, alsof ik me dat herinner. Meestal is dat een proces van enkele minuten. Het is voor mij dan ook meer een keuze maken uit de verhalen die ik in mijn hoofd heb zitten, dan dat ik moet zoeken naar een verhaal voor een boek.  

Ik weet het begin, een mogelijk einde en de verhaallijnen die beiden met elkaar verbinden, en begin met schrijven. Al schrijvende kunnen personages ervoor zorgen dat verhaallijnen anders gaan lopen, maar tot nu toe is het einde dat ik vooraf had bedacht nog nooit gewijzigd. De eerste versie van het manuscript blijft verhaaltechnisch ook altijd intact. Dus geen geschuif met gebeurtenissen en/of hoofdstukken, of personages die moeten verdwijnen of erbij moeten worden bedacht. 

Wellicht het verkeerde antwoord, maar ik heb geen doelgroep voor ogen tijdens het schrijven. Ik schrijf gewoonweg de verhalen die ik mooi vind en houd daarbij geen rekening met doelgroepen, trends of andere commerciële factoren. Natuurlijk is het wel erg fijn als een boek lezers van beide geslachten en verschillende leeftijden aanspreekt. 

Madeline is door haar jeugd een ernstig beschadigde vrouw, maar ook zonder dat verleden zou ze weinig nodig hebben om te kunnen moorden. Seriemoordenaars hebben veelal dezelfde hersenscans en ook bepaalde genen met elkaar gemeen. Madeline bezit diezelfde biologische factoren. Ook daardoor is empathie niet haar sterkste eigenschap. Manipulatief gedrag en meedogenloosheid zijn voor haar even vanzelfsprekend als ademhalen. Tegelijkertijd is ze ook een vrouw met een zachte kant, voor wie liefde belangrijk, zo niet van levensbelang is. 

Deel 1 en 2 heb ik zo goed als achter elkaar geschreven. Het derde deel heb ik na zo’n 150 pagina’s onderbroken voor Een leven lang, een roman van 450 pagina’s en het vervolg op Een leven geleden. 

Vanwege de herkenbaarheid. Al vraag ik me af of president-elect Atout in Zon van de nacht als Trump is herkend. Beide achternamen betekenen ‘troef’. De naam van de wereldleider in Lage winterzon komt overigens niet overeen met die van een bestaande leider. Beide achternamen beginnen alleen met dezelfde letter. 

Ik wil een lezer niet alleen vertellen wat er gebeurt, maar dat vooral ook laten zien én voelen. Eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen dat er een andere schrijfstijl mogelijk is, wat betreft romans en thrillers dan. 

Madeline gaan jullie nog heel vaak terugzien. Ze heeft me recentelijk nog een aantal verhalen ingefluisterd, haha! 

Ja en nee. Beiden, alhoewel op een geheel ander vlak, moeten naar mijn mening spanning bevatten. Spanning in een thriller brengen is (wat) eenvoudiger dan spanning in een roman tot leven laten komen. Maar een thriller met alleen spanning wordt eentonig en dus saai. Voor een roman waarin alles vlot en probleemloos verloopt, geldt hetzelfde. In mijn volgende boek ga ik overigens een poging wagen om een thriller met een roman te combineren… 

Een goed, origineel plot dat men niet al na 30 pagina’s ziet aankomen, of dat al 100 keer is gebruikt, met voldoende tot veel gebeurtenissen én wendingen die ervoor zorgen dat de leeservaring naar het plot toe plezierig en gevarieerd is.