Ik ben geboren in de buurt van Antwerpen maar heb, omwille van het beroep van mijn vader, zowat overal in Vlaanderen gewoond. Een voordeel daarvan is dat je ontzettend veel mensen kent, nadeel daarentegen is dat het moeilijk is om een hechte vriendschapsband uit te bouwen omdat je nergens heel lang woont. Ik heb altijd al de drang in me gehad om te schrijven maar mijn eerste boek kwam er pas op mijn zestigste toen ik met vervroegd pensioen ging. Pas toen voelde ik me er klaar voor.

Eigenlijk alles wat met boeken te maken heeft. Ik lees heel veel, meestal 2 boeken tegelijkertijd. Eentje op mijn reader voor in bed en een andere in paperback voor overdag. Wat ik ook heel graag doe, maar dat zal voor iedereen wel zo zijn, is op reis gaan. Aan het strand liggen bakken, is niet aan mij besteed, maar wel op ontdekking gaan naar pittoreske dorpjes, naar gezellige hoekjes in een drukke stad en gewoon chillen aan het zwembad met een boek. 

Mijn schrijfdag is niet echt gestructureerd. Ik heb in de ochtend sloten sterke koffie nodig om op gang te komen en de krant moet ik natuurlijk ook eerst even lezen. Meestal begin ik rond 10u met schrijven en afhankelijk van de zin en de inspiratie gaat dit door tot half namiddag. Er zijn ook dagen dat ik niet schrijf omdat de inspiratie ontbreekt of omdat ik meer zin heb in een lange wandeling. Gelukkig herkent mijn partner deze tekenen en houdt hij bij wijze van spreken het portier van de auto al open om naar een leuke taverne te rijden voor de broodnodige koffie of een wijntje.

Het idee voor Kortsluiting is eigenlijk uit het niets gekomen, jaren geleden al, maar ik heb het pas nu volledig uitgewerkt. 

De reeks Sackley/McCool speelt zich inderdaad af in de VS maar dat was geen bewuste beslissing, tenminste niet voor het eerste deel. Omdat ik altijd thrillers van Amerikaanse auteurs las, trok ik met mijn verhaal haast automatisch naar de VS. Toen er een vervolg op kwam, moest ik uiteraard noodgedwongen daar blijven. Kortsluiting is zeker geen begin van een nieuwe reeks. Daarvoor lenen de personages zich niet echt. Ik wilde wel eens proberen hoe het voelde om het verhaal in Vlaanderen te situeren en hoe de lezers hierop zouden reageren. 

Daar kan ik op dit ogenblik nog geen antwoord op geven. Het hangt een beetje af van de reacties op Kortsluiting. Misschien ga ik nog voor een stand alone en dan ook weer in Vlaanderen ofwel ga ik toch voor een vervolg van de reeks in de VS. Stel me die vraag nog eens over enkele maanden en misschien kan ik je dan wel een antwoord geven.  

Ik denk dat een lezer zich moet kunnen verplaatsen in een personage, waardoor je hem zowel goede als slechte eigenschappen moet meegeven. Een echte held/heldin zonder enig minpuntje lijkt onecht. Een loser zonder enige goede eigenschap heeft hetzelfde effect. Als je een serie schrijft, moeten alle personages in elk geval consequent handelen in elk verhaal. 

Ik doe heel erg graag research, dus een onderwerp dat ver van me af staat, interesseert me altijd het meest. Voor de reeks Sackley/McCool heb ik via e-mail contact gehad met de politie van Corvallis en Santa Cruz en dat was best een leuke ervaring. Zo hebben ze me o.m. over de dresscode verteld op hun bureau, over wie wat doet bij een moordonderzoek, want dat verschilt vrij veel met Nederland en Vlaanderen. Voor Dancer heb ik opzoekwerk gedaan over de doodstraf en de verschillende manier van terechtstelling in de diverse staten. Voor Waverly heb ik het adoptiesysteem in de VS bestudeerd. Het fijne daaraan is dat je veel kennis vergaart en dat je weet dat wat je schrijft ook correct is. Misschien zal niemand het ooit controleren, maar het is wel belangrijk voor mezelf. 

Dat is een leuke vraag waar ik eigenlijk nog niet over had nagedacht. Je wordt sowieso kritischer op je eigen werk naarmate je meer verhalen schrijft. Je leert van je fouten. Als je recenseert leer je ook te benoemen wat je goed of minder goed vindt aan een boek en daaruit volgt dat je probeert die fouten niet te maken in je eigen boeken. Ja, het helpt me dus inderdaad wel. 

Ik denk dat ik zeker ben gegroeid in dit vak. Als ik mijn eerste boek herlees, zie ik fouten die ik nu niet meer zou maken of zaken die ik nu anders zou verwoorden of aanpakken. Ik denk dat iedereen groeit in zijn vak, niet alleen auteurs. Je probeert het altijd beter te doen. 

Ja, eigenlijk wel. Mijn grote droom is ooit een boek te schrijven over de zaak van Maddie McCann, het Britse meisje dat op mysterieuze wijze verdween uit een vakantieflat in Portugal. Dat is nu tien jaar geleden, maar de zaak is nog niet opgelost. Maar omdat ik het wil schrijven vanuit een welbepaalde invalshoek, moet ik wachten tot dit mysterie is opgelost. Of dat ooit zal gebeuren, betwijfel ik. Dus zal het wellicht een droom blijven. En dan wil ik jou nog bedanken voor de leuke vragen.

Christine hartelijk dank voor de antwoorden!