Quote recensent Diane: "Karin Hazendonk heeft zich met haar vorige thrillers al op de lijst van Nederlandse thrillerauteurs gezet, met Waanidee verstevigt ze die positie."

Een paar weken geleden werd in een leesclub naar aanleiding van mijn auteursfoto gezegd dat ik er nogal doorsnee uitzag. Ik vond het een hilarische opmerking, want zover zat deze lezer niet naast de waarheid. Ik ben geboren in de vorige eeuw, in 1961. Het klinkt op zich wel heel oud, maar dat valt dan ook nog wel mee. Mijn jeugd was al gevuld met boeken. Daardoor is mijn liefde voor het schrijven geboren. Ik vond het heerlijk om schriften te vullen met allerlei verhalen. Na mijn opleiding dook ik de financiële wereld in en werd het schrijven naar de achtergrond gedrongen. Ik trouwde jong, ik was net twintig en kreeg drie kinderen. Mijn huwelijk hield geen stand. Toen ik mijn huidige partner leerde kennen, inmiddels 22 jaar geleden, stimuleerde hij me om weer te gaan schrijven. Toch duurde het nog tot 2013 voordat ik een kinderboek naar een uitgeverij durfde te sturen. 

Wat doe je zoal naast het schrijven? 

Naast het schrijven heb ik een hele leuke baan. Ik werk bij een ijzer- en metaalrecycling bedrijf in Alphen aan den Rijn. Een familiebedrijf. Officieel doe ik daar de administratie in de ruimste zin van het woord, maar daarmee houdt het niet op. Ook particulieren kunnen hun ijzer en metalen bij ons kwijt en dat levert regelmatig gezellige kletspraatjes op. Al met al is het gewoon heerlijk relaxed. De avond en in het weekend probeer ik zoveel mogelijk te schrijven, maar ook te lezen en tijd voor mijn gezin te hebben. De weekenden zijn dus gewoon te kort.  

Ik ben begonnen met een (voor)leesboek voor kinderen tot een jaar of zes. Het verhaal had ik al heel lang liggen. Ik wist niets van AVI-niveaus, maar ik vond het geweldig dat het boekje werd uitgegeven. Daarna volgde nog een kinderboek. Ik had er geen idee van wat er allemaal bij schrijven, redactie en uitgeven kwam kijken. Het schrijven van het verhaal was en is voor mij het belangrijkste. Echt ambitie om auteur van een bepaald genre te worden, had ik niet. Misschien is dat nu nog wel zo. Ik schrijf de verhalen die in mijn hoofd ronddwalen. Een spannend verhaal is wel heel leuk om te schrijven. Het geeft me de vrijheid om de meest gruwelijke personages te creëren. Dat is met Waanidee wel gelukt, maar toch blijft het een constant leerproces om nog betere verhalen te schrijven.  

Ik hou van boeken die me meteen vanaf het begin weten te pakken. Ik wil de nieuwsgierigheid voelen naar hoe het verhaal gaat verlopen. Dat hoeft niet altijd een thriller te zijn. Ik vind het belangrijk dat niet vanaf pagina tien de dingen al zo duidelijk zijn dat ik het boek niet meer verder hoef te lezen. Goed gedoseerde spanning. Dat vind ik zelf een van de moeilijkste dingen van het schrijven van een thriller. Hoe de lezer in de ban te houden van het verhaal. Voor mij is het een goede thriller als het verhaal niet voorspelbaar is en dat ik weken nadat ik het heb gelezen nog steeds aan het verhaal denk.  

Hoe kom je van een idee tot een verhaal en hoe verloopt je schrijfproces? 

Verhalen liggen op straat zeg ik regelmatig. Mensen kijken is dan ook een van mijn geliefde bezigheden. Soms word ik getriggerd door een persoon of een situatie, maar het kan ook een item in het journaal of een artikel in de krant zijn. Zo’n idee kan een tijdje in mijn hoofd sudderen. Vaak doe ik er niets mee en soms komt er dan een verhaal omheen. In eerste instantie pak ik dan toch mijn schrift en schrijf ik zomaar wat losse situaties op waarin mijn personage in terecht zou kunnen komen. Daarna begin ik aan een eerste hoofdstuk op mijn laptop en kijk ik of het verhaal levensvatbaar is. Als het personage wat ik heb bedacht niet meer uit mijn hoofd wil, dan weet ik dat het verhaal een feit kan worden. Er liggen dus heel wat hoofdstukjes op de plank die dat niet hebben gehaald. 

Een verhaal speelde al een tijdje in mijn hoofd. Een verhaal waarvan de oorsprong in de Tweede Wereldoorlog moest liggen. Ik werd pas echt getriggerd door een brief van de dierenarts die mij uitnodigde om onze hond te laten chippen. Zo’n standaard brief die waarschijnlijk iedere honden- en kattenbezitter die in de praktijk kwam, kreeg. Zou dit ook bij mensen kunnen, vroeg ik me af. Nee, dacht ik meteen, maar het verhaal bleef maar terugkomen. De eerste versie was heel anders van opzet en veel meer gericht op de slachtoffers van het idee van Victor Bronckhorst. Dat was niet wat ik wilde. Het moest anders. Iets wat de lezer bij zou blijven. Een van mijn proeflezers heeft in principe de aanzet gegeven om het verhaal vanuit de veroorzakers van de ellende en niet vanuit het perspectief van de slachtoffers te schrijven. Ik heb letterlijk zo’n veertigduizend woorden weggegooid en ben opnieuw gaan schrijven. 

Ik heb veel research gedaan voor Waanidee en het was een hele bizarre gewaarwording om niet te kijken naar de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, maar naar de veroorzakers ervan. Om in de huid van opa en later van Victor Bronckhorst te kruipen, heb ik geprobeerd om de gedachten van de meest verachtelijke man die de vorige eeuw heeft gekend te begrijpen. Dat begrip heb ik overigens niet gekregen. Wat mij wel opviel was dat hij mensen om zich heen verzamelde die zijn ideeën moesten waarmaken. Geld en vooral macht waren de ingrediënten om zijn plannen te verwezenlijken. Dat gegeven heb ik gebruikt in Waanidee. 

Ik denk dat de donkere kant van de mens een stuk fascinerender is dan de goede kant. Het brave, het goede is natuurlijk een prima eigenschap en gelukkig zijn de meesten van ons er goed van voorzien, maar als ik heel eerlijk ben, is dat ook wel een beetje saai. Ik wil hier overigens niet mee zeggen dat we allemaal, om saaiheid te voorkomen, stuk voor stuk seriemoordenaars moeten worden. Dat wordt dan ook weer saai. Waarom is een mens in staat om een ander mens te doden? Wat beweegt iemand om een ander pijn te doen of zelfs te martelen. Welke kronkel moet je in je hoofd hebben om een kind te ontvoeren en te misbruiken. Vragen waarop zelfs doorgewinterde psychiaters het antwoord niet kunnen ontdekken. 

Schrijven is een leerproces, je schrijft al geruime tijd, wat is het belangrijkste dat je tot nu geleerd hebt? 

Het belangrijkste wat ik heb geleerd, is denk ik wel dat je een boek niet alleen schrijft. Het begint al met de proeflezers die de eerste versie lezen. Zij moeten in principe al de meest kritische lezers zijn en niet bang zijn om een oordeel over het verhaal te vellen. Ook als dat negatief is. Als ik het verhaal aan een vriendin of een familielid laat lezen, zullen ze het altijd goed vinden. Die fout heb ik dus zelf ook gemaakt. Kijken naar de uitgever die het beste bij je past. Het aanbod van uitgeverijen is enorm. Het is niet eenvoudig om als beginnend auteur, en zo zie ik mijzelf nog steeds, het verhaal waarop je hebt zitten zweten ook daadwerkelijk uitgegeven te krijgen. Er worden zo ontzettend veel manuscripten opgestuurd dat geduld wel een vereiste is. Moeilijk, want ik ben niet het meest geduldige type. Een goede redacteur is onmisbaar. Ik ben er bij mijn eerste boek voor volwassenen flink op afgerekend. Ik wil niet beweren dat er een foutloos boek bestaat. Ook in Waanidee zijn nog een paar typfouten blijven zitten. Niet veel, maar er zijn lezers die met een vergrootglas naar fouten speuren en dat luid en duidelijk verkondigen aan wie het maar wil horen. Overigens vind ik dat terecht als een boek nog bol staat van de taalfouten. De social media speelt tegenwoordig een grote rol in het bestaan van een boek. Ik zou niet meer zonder kunnen. Het brengt een auteur, en dit is dan even vrij algemeen, een heel stuk dichter bij zijn/haar lezers. 

Ik hoop dat ik over vijf jaar in ieder geval nog drie of vier boeken heb geschreven. Wensen en dromen zal ik hopelijk altijd houden. Maar als ik naar mijn leven kijk zoals het nu is, mag ik helemaal niet mopperen. Ik heb een lieve partner waarmee ik graag oud wil worden, mijn kinderen en kleinkinderen. Een leuke baan. Ik ga het lot niet tarten. 

Het mooiste wat ik me kan wensen, is als een lezer mijn boek dichtslaat, zal zeggen: dat was een goed boek. En dat natuurlijk ook met andere lezers wil delen. 

Hoewel het me regelmatig aan tijd ontbreekt, probeer ik toch iedere dag wel te lezen. Meestal voordat ik ga slapen. Mijn favoriete genre is toch wel een thriller. Op dit moment ben ik meer Scandinavische thrillers aan het ontdekken. Een hele andere wijze van schrijven met vaak een erg uitgebreide beschrijving van de omgeving of de situatie. Vaak veel personages en ik struikel nog wel eens over de namen. Maar wel fijn om te lezen. Verder hou ik van de boeken van Stephen King. De wijze waarop die man de lezer mee kan nemen in een verhaal vind ik fenomenaal.  

Blijf alsjeblieft met veel plezier lezen. 

Bedankt voor de openhartige antwoorden Karin!