Wie is Lydia van Houten? 

Lastige vraag. Af en toe verzin ik karakters voor de boeken. Als je je dan zo inleeft is het net of je tijdelijk een ander karakter “aan kan trekken”. Net zoals een acteur een rol speelt, of zelfs helemaal van persoonlijkheid kan veranderen. Maar zonder gekheid: misschien weet ik over tien jaar wie ik ben. 

Wanneer voelde je de drang om te gaan schrijven en waarom? 

Eigenlijk schreef ik zolang ik me herinner. Misschien vanaf het eerste moment dat ik een pen ontdekte. Wat ik meemaakte als kind kon ik kwijt aan het papier. Ik denk wel eens dat verhalen me hebben gered. Daarin voelde ik me veilig. 

Hoe ziet jouw schrijfproces eruit? Bedenk je bijvoorbeeld alles vooraf of laat je je leiden door het verhaal/personages? 

Vooraf plan ik zo veel mogelijk, maar tijdens het proces wijkt het meestal na het eerste hoofdstuk al af. Verder in het verhaal is het of alles dan samenvalt. En uiteindelijk is het een combinatie: wat ik in gedachten had en een verrassing. Soms is het loslaten en dan later weer terugpakken. Eigenlijk is schrijven een soort dans. Choreografie is de basis, maar de danser maakt de voorstelling. 

Hoe kwam je op het idee om over de hoofdpersoon Mikayla in Het vervloekte huis en Ruis te schrijven? Wist je direct dat er meerdere delen moesten komen? 

Hoewel Het vervloekte huis fictie is, is het vooral ook een persoonlijk verhaal. De isolatie en eenzaamheid die Mikayla doorstaat heeft een autobiografisch achtergrond. Na Doodstil, - het debuut,- was dit het eerste verhaal waar ik mezelf bloot durfde te geven. Toen ik Het vervloekte huis had geschreven wist ik nog niet dat er een vervolg kwam. Ook al vroegen lezers wel naar een vervolg. Het hele idee kwam pas twee jaar geleden, toen ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Waarschijnlijk moest ik zelf iets naars ondergaan, om deze ervaringen mee te nemen naar een boek: Ruis was het resultaat. 

Kun je kort vertellen waarover die twee boeken gaan? 

Het vervloekte huis gaat over de Nederlandse journaliste Mikayla Jackson. Ze erft een huis in Canada, als haar man op vreemde wijze overlijdt. Mikayla verhuist met haar twee kinderen naar het eiland. Al snel heeft ze door dat Rocky Roads een merkwaardige plaats is. De inwoners zijn vreemd en hebben duistere geheimen. Haar isolatie en het mysterie rondom, wordt eigenlijk alleen maar groter. Ruis geeft antwoord op de vraag wat Rocky Roads echt is: met het laatste hoofdstuk is het verhaal rond. Met terugwerkende kracht blijkt of het verbeelding, werkelijkheid of waanzin was. 

Een auteur stopt vaak iets van zichzelf in de personages. In welk personages zien we iets van jou terug? 

Ik denk dat zeker alle hoofdpersonen in Ruis naar mijn persoonlijkheid zijn gemodelleerd. Waarschijnlijk is dat een van die redenen waarom ik schrijf: om motieven van mensen te snappen. De fascinatie dat iedereen twee kanten heeft en in staat is tot vreselijke dingen, maar ook andersom. 

Wat doen recensies met je? 

Vijf sterren, voor de eerste recensies, plus de quote ‘Fitzek heeft zijn gelijke gevonden,’ en dat mijn verhaal wordt vergeleken met Stephen King… ja, zeker dat doet me wel wat. Maar ik besef ook dat het niet voor iedereen is, de horror, de ‘mindfuck’ het opzoeken van grenzen. 

Lees je zelf veel? Wat is het laatste boek dat je hebt gelezen? 

On writing van Stephen King ligt op mijn nachtkastje. Een boek dat ik eens per jaar herlees. Ik zou graag meer tijd willen hebben om boeken te lezen. Veel tijd zit in onderzoek. Dus ja, als dat meetelt, dan ik lees veel. 

Als je een dag mocht ruilen met een persoon (kan een belangrijk iemand zijn of een overledene). Wie zou dit dan zijn en wat zou je gaan doen? 

Mag dat ook iets met tijd zijn? Dan zou ik een dag honderd jaar in de toekomst willen zijn. Vooral omdat ik zo nieuwsgierig ben. Lijkt me fijn als dat kan; tijdreizen. Ik zou willen weten hoe het leven er anders uit zou zien. Zou die persoon met wie ik mocht ruilen alles printen? Zoals voedsel? Of boeken? Bestaan papieren boeken nog wel, ik hoop het zo ☺ 

Op dit moment werk ik aan mijn vijfde thriller alweer. De hoofdpersoon was voor mij een complete verassing. Dus jullie krijgen de primeur; het is namelijk voor het eerst dat een man de hoofdrol vertolkt. Jeugdliteratuur heb ik afgesloten. Ook al deed ik het erg graag, er was niet de juiste magie. Met thrillers was het meteen duidelijk: dit is de perfecte match. 

Heb je een droom? (b.v. verfilming van een van je boeken?) Het hoeft niet schrijfgerelateerd te zijn. 

Mijn droom is om dit nog heel lang te mogen doen. Om honderden verhalen te schrijven en ook in het buitenland door te dringen. Ik werk daar al hard aan! Want dromen moet je vooral uit laten komen, toch? Ja, honderden, daarna duizenden en dan miljoenen tevreden lezers ontmoeten. Is er iets mooiers? Volgens mij niet... 

Hoe ervaar je de leesclub van VrouwenThrillers, waarin Ruis wordt gelezen en hierover gediscussieerd wordt? 

Bijzonder. Ik zit met mijn hoofd in New York, en dan is Canada best ver weg. Verder is het fijn om te zien dat veel lezers Ruis helemaal niet voorspelbaar vonden. Want dat was mijn grootste angst: een vervolg maken, dat een kloon is van het vorige deel. Ruis is volstrekt origineel en dat ervaar ik als een pluspunt. 

Het was leuk om deel uit te mogen maken van deze Leesclub. Ik was vooral vereerd dat mijn collega Karin Hazendonk deelnam. Aanraders: haar spannende boeken!! Heel erg bedankt voor deze korte tijd samen, het was fijn. Ik wil iedereen bedanken voor de moeite en in het bijzonder Karin en Wendy voor het mogelijk maken van deze Ruis Leesclub.