Melissa wat heb je weer een gruwelijk heerlijk boek geschreven. Ik heb ervan genoten maar dat wist je al. Ik heb jouw VT reeks gelezen maar deze was wel de sterkste, vandaar dat ik een paar vragen voor jou heb….
Lief! Dank je wel. Ik moet zeggen dat ik het een leuke verrassing vind dat je VT6 de sterkste noemt. De meeste lezers vinden VT4, Verminkte toekomst, de sterkste, mede door alles omtrent Emma, denk ik. Maar goed, Nolan uit VT6 is me er ook wel eentje;-)
Een standaard vraag; hoe kwam je op het idee om bij iemand de benen te laten verwijderen?
Als ik tv kijk, om het even wat, kunnen mijn gedachten ineens afdwalen op zoek naar een nieuw plot. Het betrof alweer deel 6 en je wilt toch origineel zijn. Een bepaalde moord wist ik wel, die is er uiteindelijk ook ingekomen, maar feitelijk komen moorden in alle thrillers voor. Amputeren kwam in me op en is zo blijven hangen dat ik het heb uitgewerkt en heb kunnen verwerken in de levens van mijn personages.
Hoe heb je je zo in de slachtoffers kunnen verdiepen? Hoe zag jouw research hiervoor eruit?
Internet biedt veel uitkomst. Praktisch alles wat je wilt weten staat online. Een zoekopdracht en de zoekmachine doet de rest. Niet dat ik direct alles vond, er zitten dan ook uren en uren in het zoeken naar de juiste informatie. Omdat ik precies wist hoe ik het wilde, maakte dat het zoeken wel gerichter en bij vlagen makkelijker.
Wat lijkt jou erger, jouw benen of armen kwijtraken? Hoe zou jouw leven er dan uitzien? Kom je daar ooit overheen?
Afgrijselijke vraag haha. Ik wil graag kunnen blijven lopen, maar ook alles kunnen blijven beetpakken. Stel je voor dat je niet meer kunt knuffelen, je armen niet om iemand heen kan slaan. Ik hoop niet dat ik nu iets op mezelf afroep (ik klop dus even af, aangezien ik erg bijgelovig ben) maar dan kies ik voor geen benen. Dan zou een rolstoel me van A naar B brengen en kan ik met mijn armen de stoel bedienen. Ik kan dan nog typen zodat ik verder kan schrijven. Aangezien mijn man een klusbedrijf heeft gehad, zou hij alles in huis kunnen aanpassen, zodat ik nog kan koken (vind ik namelijk leuk om te doen) verder heb ik een geweldig gezin en een topfamilie, die me zouden bijstaan, als ik hulp nodig had. Mezelf kennende zou ik snel zeggen dat ik het zelf regel, ‘iets’ zelf kan en geen hulp nodig heb. Ik zou er het beste van maken, maar ik denk niet dat ik er honderd procent overheen kom.
Hoe heb je je verdiept in de chirurgische kwaliteiten van de dader?
Dat klinkt misschien stom, maar eigenlijk verdiepte ik me al schrijvende, heb ik me niet specifiek (online of via andere wegen) in de chirurg verdiept. Wel heb ik naderhand online nagekeken of mijn feiten klopten.
Zou je zelf chirurg willen of kunnen zijn?
Als ieders leven zich lief is, is dat beter niet het geval, haha. Arts, om het even welk specialisme, heb ik nooit geambieerd.
Hoeveel woordspelingen/ideeën met V en T heb je nog klaarliggen voor ons?
Diverse, maar dan moeten de woorden met een V en een T nog even met elkaar matchen. De plot van VT7 heb ik volledig in mijn hoofd, een passende titel is er nog niet. Dat wordt per deel wel moeilijker, maar ik kom er, samen met mijn uitgever Theo, vast weer uit!
Dat ongeluk in Amsterdam, is dat gebaseerd op ware gebeurtenissen of komt het helemaal uit jouw brein want zoals je het beschrijft had het bijvoorbeeld ook in de krant kunnen staan.
Volkomen verzonnen!
Zou je, als je wraak zou willen nemen ook zo lang willen wachten als de dader in dit boek? Waar zou je op willen wachten?
Wachten kan gaan om het juiste moment, tijd die rijp is zodra de wraaknemer daar klaar voor is. Soms vergt het nemen van wraak veel tijd omdat er vooraf veel moet worden uitgezocht, zeker als er meerdere mensen mee zijn gemoeid. Soms is wraak niet wat iemand in eerste instantie wil, maar groeit de haat met de tijd en zo ook de ideeën. Zo gaat het in VT6. Als iemand mijn dierbaren pijn doet, ben ik een leeuw, dan word ik iemand die een vreemde lijkt, het ligt er maar aan hoelang ik me heb ingehouden. Als ik wacht is het omdat ik wik en weeg, denk ik er morgen nog zo over? Blijft de woede hangen of niet en laat ik het rusten? Ook al schrijf ik over veel gewelddadige dingen, zelf ben ik dat helemaal niet. Zo rigoureus als ik wraaknemingen in de VT-serie beschrijf, zal je mij zelf niet zien doen.
Ben je zelf wel eens naar een paragnost geweest? Sta jij er open voor?
Ik geloof in het bovennatuurlijke, eigenlijk altijd al gedaan. Daarin ook ruim voldoende meegemaakt. Mijn biologische vader Harry (die tevens een rol in VT4, VT5 en VT6 heeft) was tijdens leven paragnost. 16 december was zijn sterfdag, hij is alweer 32 jaar dood. Het komt door hem dat paragnost Will de Jager in de VT-reeks verscheen. En ja, ik heb paragnosten bezocht, er woont bij ons in Hoorn een paragnost (een vrouw, in VT6 leest Will haar boeken, die bestaan echt) waar ik eens in de zoveel jaar met veel plezier kom.
Hoe zouden Sanne en Luca nog meer kunnen groeien als personen? Moet je dan meer over hun privéleven vertellen of meer over hun vak als rechercheur?
Ik denk beide. Sanne heeft feitelijk genoeg ellende in haar leven gehad, met Luca valt dat nog mee. Niet dat ik hem allerlei gruwel toewens, maar in VT7 zal hij (mede op groot verzoek van lezers en recensenten) een grote rol spelen. Erg rot voor Luca, maar hij gaat het niet heel gemakkelijk krijgen.
Gaat het verleden van Sanne’s moeder nog een rol spelen in de toekomstige delen? Hoe heb je ervoor gezorgd dat het verhaal van haar zo duidelijk verteld wordt, het niet ineens kunnen wennen aan het weer vrij zijn enz.
Ik denk dat Emma’s verleden heel duidelijk is, het beslaat praktisch heel VT4, Verminkte toekomst. Die titel is ook echt aan haar opgedragen. Ik heb me heel erg in Emma verplaatst: wat zou ik doen of denken, hoe beweeg ik me in de maatschappij, na vierentwintig jaar ellende, pijn en vernedering? Ook dit ging al schrijvende. Sanne heeft natuurlijk alle begrip, gaat er goed mee om, zo ook Will. Er is veel liefde, zelfs van het konijn Mister Malibu :-)
Hoe lang kun je doorgaan met een serie? Is er een limiet aan het aantal boeken? Worden ze na zoveel boeken voorspelbaar of is het een uitdaging om steeds iets nieuws te bedenken? Baantjer schreef er 86 over rechercheur Baantjer. Is dat teveel of kan dat wel? Begrijp me goed, stop alsjeblieft nog lange niet hoor, ik vroeg het me gewoon af.
Zolang lezers vragen om een volgend deel én er nog voldoende inspiratie is, zie ik niet in waarom een reeks moet stoppen. Ik geef eerlijk toe dat ik soms zelf verbaasd ben dat er nieuwe ideeën door mijn hoofd schieten en ik er één geheel van weet te maken. Ik bedoel, soms lijkt het alsof alles al eens is gezegd. Op dit moment werk ik aan een standalone met de werktitel: Het kind in mij, toch schieten Sanne, Luca en Will continu door mijn hoofd sinds ik weet waar VT7 over zal gaan. Ze laten me niet met rust, maar dat vind ik niet erg. Het wakkert mijn enthousiasme alleen maar aan.
Dit waren mijn vragen, ik hoop dat je er iets mee kunt en ik kijk reikhalzend uit naar het volgende deel in de VT serie.
Bedankt, ik vond het echt leuke en originele vragen! Liefs, Melissa
