Ik ben Marieke Damen, 43 jaar geleden geboren in Doetinchem, waarna ik opgroeide in het nabijgelegen dorpje Wehl. Ik was een echt buitenkind en deed alles wat mijn twee oudere broers ook deden: voetballen, crossen, boomklimmen en hutten bouwen bij ons op de boerderij. Daarnaast was ik gek op lezen en las ik vaak stiekem met een zaklamp onder de dekens (iets wat mijn zoon overigens ook doet en waar ik alleen maar hard om kan lachen) Als kind had ik de stellige overtuiging dat ik allesbehalve creatief was en dat mijn talent meer in het sporten zat. Wat schrijven betreft ben ik dan ook een laatbloeier. De eerste schrijfsels werden gezet tijdens een sabbatical in Zuid Afrika, waar ik mijn avonturen opschreef in een dagboek. Bij thuiskomst werden mijn schrijfsels steeds vaker fictie.

De uitgeverijen van jeugdboeken zagen er niets in, maar ik wilde het per se op de markt brengen. Toen ben ik alles zelf gaan doen. Ik heb drukkerijen bezocht in binnenland en buitenland, heb vele avonden besteed aan onderzoek naar uitgeefperikelen. Ik beschouw mezelf als een autodidact en een doener. Door veel vragen, luisteren en uitzoeken kun je veel leren over alles wat maar je oprechte interesse heeft. Tegenwoordig, met internet tot onze beschikking, helemaal. 

Van nature ben ik vrij ongeduldig. Als ik iets besloten heb, wil ik het liever gisteren dan morgen gedaan hebben. Met het schrijven van Stilleven heb ik een andere kant van mezelf leren kennen. Voor het eerst wilde ik niet over één nacht ijs gaan. Ik besefte dat ik mijn thrillerdebuut maar één keer kon maken, dus het moest goed genoeg zijn. Zo was mijn eerste versie na zeven maanden klaar, maar ik las het terug en wist dat het niet goed genoeg was. Ik gaf mezelf nog een jaar de kans om het te verbeteren. Dit gebeurde nog een aantal keren en voor ik het wist waren er vijf jaren voorbij!  

De plot van Stilleven was het uitgangspunt van het boek. Hier werkte ik in mijn intuïtieve schrijven naartoe. De eerste versie schrijven vind ik het leukste van het proces, daar komen de personages en hun verhalen tot leven. Dan kan ik uren achtereen in een bubbel zitten. Tussendoor ben ik wel gaan puzzelen met de opbouw. Had ik tientallen post-itjes om me heen gelegd met steekwoorden van scenes. Ik hakte de langere hoofdstukken in delen en was compleet het overzicht kwijt. Uiteindelijk is het zeker de moeite waard gebleken, want het verhaal had weer kwalitatieve sprongen gemaakt. Mijn ongestructureerde manier van schrijven heeft vast ook geleid tot zoveel jaren, dus ik heb me voorgenomen om mijn volgende boek van tevoren uit te schrijven, maar de tijd zal het leren of dit werkt voor mij. Misschien ben ik ongestructureerd wel gewoon op mijn best :) 

Ik denk dat ik de inspiratie onbewust heb gehaald uit het feit dat kindermishandeling altijd mijn interesse heeft gehad. Ik kan me zulke verhalen enorm aantrekken. De research die ik heb moeten doen kon ik voornamelijk vanaf internet halen en daarnaast heb ik mijn tante geïnterviewd. Zij is kunstenares en heeft me alles over haar werkwijze van schilderen verteld en laten zien. Hierdoor kon ik Monica als een geloofwaardige schilderes neerzetten. 

Er waren natuurlijk verschillende fases met bijbehorende boeken in mijn jeugd. Ik weet nog dat ik de serie De olijke tweeling en Pinkeltje veel las. Later heb ik ook de boeken van Thea Beckman gelezen. Met name Hasse Simonsdochter en Kruistocht in spijkerbroek hebben veel indruk op me gemaakt. Maar ook was het wekelijkse kost als de leesmap werd langsgebracht met zo’n bestelautootje. Dan reed hij het erf op en wie dat als eerste zag, riep: ‘Eerste Donald Duck!’ Diegene had geluk en mocht beginnen met lezen. Esther Verhoef en Simone van der Vlugt zijn mijn favoriete auteurs en ik ben gek op Carlos Ruiz Zafón. Ik vind hem geniaal. 

Het gekke is dat mijn slechte eigenschappen niet altijd naar voren komen. Zo ben ik thuis best rommelig en snel afgeleid, maar in mijn werk juist super gestructureerd en gefocust. Van nature ben ik zoals eerder gemeld heel ongeduldig, maar met mijn boek juist geduldig. Mijn beste eigenschap is wat schrijven betreft de discipline die ik bezit en mijn empatisch vermogen. Ooit kwam in een assessment naar voren dat mijn empatisch vermogen nogal is doorgeslagen. Dit is handig bij het schrijven, omdat ik me erg goed kan inleven in een personage, maar in het dagelijks leven maakt dat je kwetsbaar en heb ik moeten leren meer vanuit mezelf te denken en niet meteen voor een ander te denken.  

Als je het leven op een nieuwe planeet zou mogen inrichten, hoe zou deze er dan uitzien? 

We zouden dichter bij de natuur staan, geen materialisme. Er zou geen oorlog zijn. Er zou geen geld bestaan, maar mensen zouden een manier vinden om met elkaars kwaliteiten en talenten een zelfredzaam en harmonieus volk te worden. Klinkt mooi hé!  

Ik ben ontzettend blij dat mijn debuut zo goed wordt ontvangen. Het is een bevestiging van de lange weg die ik heb gekozen te volgen. Ik voel zeker de druk van een tweede boek, maar ik heb er op een of andere manier vertrouwen in dat het me gaat lukken weer een goed boek te schrijven. Tijdens het schrijven van Stilleven heb ik over dit stadium nog gesproken met een vriendin. Dat je je in de periode vóór je debuut in een luxe positie bevindt. Het vrijuit kunnen schrijven, zonder tijdsdruk. Dat is nu verleden tijd. En toch zou ik niet meer terug willen. Ik zie het als een ontwikkeling van mijn auteurschap en ontwikkeling is altijd goed.  

Over vijf jaar wil ik een gevestigde thrillerauteur zijn met een vast/groeiend lezerspubliek. Ik wil er naartoe werken dat ik elk jaar met een nieuwe thriller kom. Mijn ultieme droom is een verfilming en vertaling van een van mijn werken. Maar hé, geldt dit niet voor elke auteur? 

Ik wil alle mensen die Stilleven hebben gelezen bedanken voor hun keuze om mijn boek te lezen. En de mensen die het van plan zijn te gaan lezen wil ik heel veel plezier wensen!