Poe, dat is een lastige vraag. Ik denk dat ze zouden zeggen dat ik iemand ben die meestal positief is. Ik vind het vaak namelijk verspilde energie om me druk te maken om dingen waar ik toch zelf geen invloed op heb. Ook ben ik nieuwsgierig aangelegd, wat van pas kan komen bij het verzinnen van verhalen. In groepssituaties blijf ik meestal wat op de achtergrond. Ik luister liever wat anderen te zeggen hebben dan dat ik zelf meteen een mening heb gevormd waarvan ik wil dat iedereen hem hoort. Als introvert vind ik het heerlijk om alleen te zijn, zodat ik lekker kan doen waar ik op dat moment zin in heb: tv-series bingen, lezen, schrijven, puzzelen, Simsen.

In principe zal Blinde wraak het laatste deel zijn over Emily. Met zijn drieën vormen die boeken echt een afgerond geheel qua ontwikkelingen. Maar zeg nooit nooit. Wie weet komt er toch opeens nog een verhaallijn in me op voor een vervolg. Een vriendin van me vroeg al of ik geen spin-off kon schrijven over patholoog Lena, ha ha.

Ik denk dat alle belangrijkste personages wel stukjes van mij in zich hebben. Dat kan een hobby zijn of een karaktereigenschap. Of juist een karaktertrek die ik zelf graag zou willen bezitten maar niet heb. Emily heeft net als ik in Leiden gestudeerd. Bij haar was dat alleen Criminologie en bij mij Nederlands. We lijken op elkaar in de zin van dat we allebei niet van alcohol en feestjes houden en dat we dus allebei nieuwsgierig zijn. Helaas voor mij is Emily wel dapperder en sportiever dan ik. Normaal gesproken (zonder lockdown) squash ik wel af en toe, maar hardlopen (zoals Emily zo fanatiek doet), heb ik altijd redelijk saai gevonden. Ik heb het ooit wel een paar maanden met een vriendin gedaan en later nog eens met collega’s, maar dat hield ik nooit lang vol.

Toen ik aan Fatale keuzes begon, had ik nog geen idee welke kant ik op wilde, laat staan dat het een serie zou worden. Ik schreef gewoon wat losse scènes op. Waarschijnlijk dacht ik dat het meer een roman zou worden over ingewikkelde relatievormen. Pas veel later, toen ik fan werd van Scandinavische series als The Killing en The Bridge, besloot ik dat ik een moord wilde toevoegen. Daarna kwam er wat meer vaart in het schrijven, omdat ik veel beter voor ogen had waar ik naartoe wilde. Ik ging bewust verhaallijnen plotten.

Zelf hou ik echt van series, omdat je de personages steeds beter leert kennen en je mee gaat leven met hun hoogte- en dieptepunten. Dan vind ik het veel te jammer als een boek uit is (of een tv-serie afgelopen). Bij een reeks kun je iemand ook veel meer een ontwikkeling laten doormaken. Je hoeft niet alles in één boek te proppen.

Het idee voor Geheugenspel kwam vrij snel nadat Fatale keuzes vorm kreeg, omdat ik wist dat ik meer wilde vertellen over het overlijden van Emily’s vader.

Ik schrijf het liefst in stilte, omdat ik als ik muziek op heb staan, automatisch naar de tekst ga luisteren. Instrumentale nummers zou misschien wel kunnen, dat heb ik eigenlijk nog nooit geprobeerd.

Qua schrijfplek zit ik doordeweeks braaf achter mijn bureau met een groot scherm, omdat ik dan het beste meters kan maken. Als ik in het weekend of ’s avonds schrijf, mag ik van mezelf op het chaise longue-gedeelte van mijn bank zitten. Dat noem ik ‘the black hole’, omdat ik als ik daar eenmaal geïnstalleerd ben bijna niet meer overeind kom. Lekker met een thermoskan thee erbij en een dekentje over mijn benen. Vaak komt mijn kat Emmy dan tegen me aan liggen of ze probeert onder de laptop te kruipen.

Het tijdstip waarop schrijven het beste lukt, ben ik eerlijk gezegd nog aan het ontdekken. Ik heb het idee dat de zinnen aan het eind van de ochtend het makkelijkst uit mijn toetsenbord rollen, alleen ben ik dan meestal aan het werk. Eigenlijk zou ik mijn dagindeling moeten omgooien, alleen voelt het nog steeds een beetje als spijbelen als ik eerst ga schrijven en daarna pas werken. Wat natuurlijk onzin is, want ik ben eigen baas, ha ha. Aan het eind van de middag gaat het vaak ook wel aardig, maar het belangrijkste is dat ik uitgerust ben en geen andere dingen aan mijn hoofd heb die nog moeten gebeuren. Wat ik wel zeker weet, is dat ik absoluut geen avondmens ben. Na het eten stort ik al snel in, dus schrijven gaat dan meestal niet al te vlot meer.

Eigenlijk schrijf ik al zo lang als ik me kan herinneren. Dat is heel vanzelf en onbewust ontstaan. Toen ik in groep 3 leerde schrijven, begon ik direct verhaaltjes te verzinnen over mezelf, mijn familie en mijn klasgenoten. Samen met mijn zus bedacht ik ook avonturen voor onze Barbies en later voor mijn Sims.

Jammer genoeg kwam er niet zoveel meer van fictieschrijven terecht toen ik eenmaal Nederlands ging studeren en daarna mijn eerste banen kreeg. Jarenlang heb ik amper meer een woord op papier gezet. Daarom heeft het schrijven van wat uiteindelijk Fatale keuzes werd ook zo lang geduurd. Ik maakte helemaal geen tijd vrij om er serieus voor te gaan zitten. Pas toen ik eind 2016 ontslag nam om een paar maanden op vakantie te gaan naar Australië, besloot ik dat ik mijn schrijfwens weer aandacht ging geven. Na terugkomst heb ik me ingeschreven bij de Schrijversacademie en ben ik een dag minder gaan werken, zodat ik mijn schrijfhuiswerk niet ergens in een paar losse uurtjes hoefde te maken.

Toen ik ontdekte hoeveel plezier ik haalde uit het verzinnen van verhaallijnen wilde ik dat delen met andere vastgelopen verhalenvertellers. Zo ontstond BackWords twee jaar geleden. Wonder boven wonder kwam Hamley Books een paar maanden later op mijn pad via Esther Boek (die ik kende van de Thrillers-specialisatie van de Schrijversacademie) en lag datzelfde jaar mijn debuut in de winkel. Het voelt nog steeds een beetje onwerkelijk als ik het zo vertel.

Mijn tip voor beginnende schrijvers is er eentje waar ik mezelf nog regelmatig aan moet blijven herinneren: de eerste versie van je boek schrijf je alleen voor jezelf. Maak je niet druk om mooie zinsconstructies of het herhalen van woorden, dat komt allemaal later wel. Zorg eerst maar dat dat verhaal in zijn geheel op papier komt, zodat je je personages leert kennen en je weet waar je met je verhaal naartoe wilt.

Zeker een kat. Als ik mijn eigen huisgenootje Emmy zo lekker de hele dag zie doen waar ze op dat moment zin in heeft, lijkt me dat heerlijk. Een beetje slapen, een beetje spelen, eten wordt voor je geregeld, nog wat op schoot liggen en geaaid worden. Wat heb je nog meer nodig in het leven?

Ik zou niet zozeer willen ruilen, maar ik zou wel heel graag een keer stiekem een dagje meekijken over de schouder van J.K. Rowling. Ik ben zo benieuwd hoe haar dagen eruitzien. Hoe ze alles wat ze doet weet te combineren. Waarschijnlijk krijgt ze wel veel hulp met onzinnige dingen zoals het huishouden, maar alsnog vind ik het knap.

Het lijkt me zeker leuk om me te ontwikkelen in verschillende genres. Ik zie mezelf echt nog als een beginnende schrijver, dus er is nog zoveel wat ik kan leren. Tijdens National Novel Writing Month in november heb ik de eerste 50.000 woorden geschreven van een Young Adult. Deze YA gaat over de 17-jarige Jo, een meisje dat worstelt met wraak- en schuldgevoelens. Samen met de 10-jarige Fien trekt ze door de Karpaten in Oekraïne, waar Jo op vakantie is. Jo heeft een deadline, maar daar kan ik nog niet te veel over verklappen.

Ook heb ik een beginnend ideetje voor een jeugdboek(enreeks), maar dat vonkje probeer ik nog een beetje te onderdrukken, want ik moet eerst maar eens Blinde wraak en die Young Adult zien af te schrijven, ha ha.

Ik vind het altijd lastig om me voor te stellen hoe mijn leven er over vijf jaar uit zou kunnen zien. Zo werkte ik vijf jaar geleden nog gewoon fulltime in loondienst, waardoor ik bijna geen puf en geen tijd had om te schrijven, en kijk eens waar ik nu ben: zzp’er, auteur van twee boeken, eigenaar van BackWords. Dat had ik zelf echt niet kunnen verzinnen.

Wat me wel heel gaaf lijkt, is als mijn boeken ooit vertaald zouden worden in het Engels, zodat mijn internationale kennissen het ook kunnen lezen. Nog absurder lijkt het me als er een film of een tv-serie zou komen over Emily. Zo’n beetje in de stijl van The Bridge. Een mens mag dromen, toch? 😉

Ook zou ik graag ooit een huis met een tuin willen kunnen betalen en dat ik dan een knus schrijfhuisje tussen het groen kan neerzetten. Met uiteraard een grote boekenkast met een ladder, zoals in Beauty and the Beast.

Dank jullie wel voor jullie steun het afgelopen jaar! Zonder jullie zat ik hier nu niet. Het is zo leuk om reacties te krijgen van lezers over hoe ze mijn boeken ervaren, wat ze het mooist vonden, welke boodschappen ze eruit hebben gehaald. Dat doet me enorm goed en motiveert me om door te blijven gaan.

Ook wens ik iedereen graag een prachtig 2021 met veel echte en fictieve avonturen!