Kun je jezelf omschrijven in vier woorden?
Creatief, sociaal, trouw, reislustig
Je schrijft twee thrillers per jaar, legt dit veel druk op je? En wat als je een writersblock krijgt?
Ik ben natuurlijk wel altijd bezig met schrijven, maar ik ervaar het niet alsof er veel druk op mij ligt. Schrijven is mijn natuur, het is wat ik het liefste doe. Ik zou ook niet zonder kunnen. Natuurlijk zijn er wel momenten dat ik bijvoorbeeld vastloop in een boek en dat ik daar dan even stress van heb. Maar zodra ik weer in een flow zit, is dat ook weer over. Voor een writersblock ben ik niet zo bang. Het is in tien jaar tijd nooit gebeurd en ik heb nog zoveel ideeën en inspiratie.
Je schrijft onder pseudoniem en in 2017 vertelde je in een interview dat er wel een dag zou komen dat het pseudoniem losgelaten zou worden. Maar die dag is nog steeds niet gekomen, gaat dit nog wel een keer gebeuren?
Ja, dat gaat wel gebeuren. Op de achtergrond werken we aan plannen hiervoor, maar wanneer en hoe, dat weet ik nog niet. Het zijn ook best vreemde tijden, plannen maken voor de wat langere termijn is nu gewoon even lastig. Eerst maar eens hopen dat alles weer enigszins normaal wordt, zeker voor de boekhandels.
Deze maand is het tien jaar geleden dat jouw eerste thriller verscheen: Last Minute. Inmiddels heb je behoorlijk wat thrillers geschreven, had je dit tien jaar geleden verwacht?
Nee! Nou ja, ik had wel verwacht dat ik lang door zou gaan met schrijven, maar ik had niet verwacht – of durven hopen, eigenlijk – dat ik zoveel lezers zou hebben. Dat vind ik nog steeds weleens moeilijk te geloven.
Hoe moeilijk is het om in deze tijd nog origineel te zijn terwijl er zoveel boeken op de markt verschijnen?
Ik vind het niet heel moeilijk om elke keer weer met een nieuw, en origineel, verhaal te komen. Elke schrijver geeft z’n eigen draai aan een verhaal, ook al zit er natuurlijk best regelmatig overlap in bepaalde thema’s. Omdat ik mijn eigen stijl heb, is die originaliteit erin brengen niet zo’n probleem. Er verschijnen inderdaad veel boeken, en vooral ook veel thrillers. Dat vind ik een geruststelling, het genre is heel populair en springlevend.
Hoe verloopt je schrijfproces? Ben je een gestructureerde schrijfster die alles vooraf bedenkt of laat jij je verrassen door het verhaal? Waar schrijf je bijvoorbeeld?
Ik bedenk het hele verhaal, inclusief de plot en personages, vooraf. Dan maak ik een opzet, bespreek die met mijn redacteur en uitgever en dan schaven we er samen aan tot hij klopt en we er echt blij mee zijn. Vervolgens ga ik van start met schrijven. Grotendeels in chronologische volgorde van het verhaal, al sla ik hier en daar weleens een stukje over als ik even vastloop. Dat stukje schrijf ik dan als het deel erna al klaar is, en vaak lukt het dan wel.
Wat betekent sociale media voor jou?
Veel, want het is mijn voornaamste vorm van contact met mijn lezers. Ik vind het geweldig dat zoveel lezers de moeite nemen een reactie of een berichtje te sturen.
Wat is jouw grootste valkuil?
Planning. Ik denk altijd dat ik meer kan in minder tijd, en regelmatig komt de deadline wat sneller dichterbij dan ik zou willen. Maar dan is het een kwestie van stug doorwerken, en uiteindelijk komt het altijd goed.
Als je een dier zou zijn; Welk dier zou dit zijn en waarom?
Poeh, moeilijke vraag… Er zijn zoveel geweldige dieren. Ik ben sowieso van mening dat mensen vaak veel van dieren kunnen leren. Maar als ik moet kiezen, zou ik toch een hond kiezen. Ik ben een hondenmens, kan me niet voorstellen om zonder een hond te leven. Heerlijk, tijdens het schrijven zo’n warm en trouw dier aan je voeten.
Stel, je mag samen met een andere auteur een thriller schrijven, welke auteur zou dit moeten zijn?
Harlan Coben. Geweldige thrillerschrijver en ik zou hem álles vragen over hoe hij een plot maakt, want daar is hij echt een meester in.
Wil je zelf nog iets toevoegen aan dit interview?
Dat ik zo blij ben met mijn lezers. Echt, je hebt geen idee hoe leuk het is om berichtjes en mailtjes te krijgen van mensen die mijn boek hebben gelezen en me laten weten dat ze daarvan hebben genoten, of dat ze al mijn boeken hebben en die met de hele familie lezen, of dat ze zo uitkijken naar een nieuw boek. Laatst stuurde iemand ‘ik ben zo trots op je, Linda’. Dat vind ik zó lief. Ik bedoel, die mensen kennen mij niet – ook vanwege het pseudoniem – en toch voelen ze zoveel verbondenheid. Geweldig, dat went voor mij echt nooit.
