Silvia: Wie is Vivian Helena, zou je iets over jezelf willen vertellen?

Vivian: Ik ben geboren in Vilvoorde, toen ik drie jaar was ben ik naar Basel (Zwitserland) verhuisd en daar heb ik tot mijn negende gewoond. (In het Duits dus leren schrijven!) Nadien naar Antwerpen verhuisd waar ik nu nog steeds met mijn twee kinderen (elf en dertien jaar) en mijn man woon. Schrijven heb ik altijd graag gedaan, op de typewriter van mijn ouders toen ik nog heel klein was, maar ook in dagboeken, verhalen, gedichten, romans in verschillende genres. Als hobby, voor mezelf, onlangs toch eens een poging gewaagd en de stap naar een uitgever genomen.

Silvia: Wanneer ben je begonnen met schrijven, wat was de trigger?

Vivian: Zie eerste vraag plus de trigger was in de eerste plaats ontspanning. De ene leest een boek, de ander schildert, weer iemand anders bespeelt een instrument, ik schrijf. 

Silvia: Elke auteur heeft een ander schrijfproces. Kun je omschrijven hoe dat bij jou in zijn werk gaat?

Vivian: Het verhaal vloeit vanzelf in de eerste fase. Heel erg fijn vind ik dat en soms ook spannend want ik weet zelf vaak niet precies waar we naartoe gaan. Je hebt een grote lijn in je hoofd en dan begin je gewoon en dan rolt dat eruit. Liefst op de bank, laptop op schoot, dekentje over me heen en muziek in mijn oren. Ik vind het ongelofelijk fijn om details te ontdekken terwijl ik schrijf. Als je in zo een flow zit, wil je liefst dag en nacht doorschrijven, maar dat kan uiteraard niet. Vaak rollen scènes dan vanzelf verder als je in de auto zit ofzo. Dan kriebelt het nog meer om het snel op papier te krijgen. Het is soms bijna verslavend. 

Ik noem dat de ruwbouw van een verhaal. Ik heb veel ruwbouw projecten over de jaren heen op mijn pc staan. Daarna moet je herlezen, bijschaven, verduidelijken, schrappen… daar ben ik pas enkele jaren mee bezig en ook dat is een leuk onderdeel van het schrijven, maar vergt veel meer concentratie. Het is ook heel fijn om feedback te krijgen van proeflezers en te merken dat beetje bij beetje jouw verhaal nog beter wordt. 

Silvia: Hoe ben je op het idee/onderwerp van IJskoud Vermoord gekomen?

Vivan: IJskoud Vermoord, staat al een jaar of acht (exact weet ik dat niet) op mijn pc en heb ik na corona weer vastgepakt. Het speelt zich af in een skigebied waar ik elk jaar meermaals kom. Bergen en sneeuw… het is echt iets waar ik al vanaf kinds af aan dol op ben. De pistes bestaan dus echt, de moord is uiteraard puur een verzinsel. Ik heb de vraag wel eens gehad van een lezer: heb jij dat echt meegemaakt? Nee, gelukkig is het pure fictie. Hoe kom ik bij moord? Geen idee, ik ben opgegroeid met Columbo en Murder she wrote op tv, wellicht zit dat er voor iets tussen? 

Silvia: Ben je van plan je op thrillers te richten, of lijkt het je ook leuk om een uitstapje te maken naar een ander genre?

Vivian: Zoals gezegd heb ik andere genres op mijn pc staan: feelgood, fantasy en zelfs een spook verhaal. Bij wijze van experiment. Zeker niet allemaal publiceerbaar, maar zeker allemaal leuk om te schrijven. Trouwens, die lijnen tussen genres vind ik moeilijk. Is dit een rasechte thriller? Of eerder een misdaadroman? Waar trek je de lijn? Mocht ik een genre kunnen uitvinden: feelgoodthrilller. Het is me zelf al opgevallen, elk verhaal ik schrijf, welk genre ook, er zit wel wat romantiek in. 

Silvia: Lees je zelf ook veel of richt je je meer op het schrijven? Zo ja, heb je een of meerdere favoriete auteurs?

Vivian: Ik heb vroeger veel meer gelezen dan geschreven. In mijn studententijd was er voor beiden weinig plaats. De laatste jaren heb ik vooral veel geschreven. Dit jaar ben ik ook erg veel aan het lezen. Alles met periodes blijkbaar. 

Een favoriete auteur heb ik niet echt, tenzij Saskia Lauwagie omdat dit het laatste jaar een hele goede vriendin geworden is. Ze schrijft top, heel moedig ook, maar is bovenal een gelijkgezinde waarbij ik met alles wat met boeken (en andere) te maken heeft bij terecht kan. Ik ben mijn uitgever voor veel dingen dankbaar, maar vooral voor de vriendschap die ik met deze collega door hen gekregen heb. 

Van de buitenlandse auteurs ben ik grote fan van Stephenie Meyer. Ja, ik ben een Twilight fan. 

Silvia: Inmiddels is je tweede boek ook verschenen, ben je al bezig met een derde?

Vivian: De derde is bijna af in ruwbouw fase! Het wordt dus een trilogie. Het zal nog wel even duren voor dat die uitkomt. Het einde moet goed zijn. 

Silvia: Hoelang doe je over het schrijven van een boek?

Vivian: Heel moeilijk om te zeggen. Dat hangt af van wanneer een boek af is (ruwbouw of gedrukt) en hoeveel tijd ik heb. Zeker omdat bij deze twee eerste verhalen er enkele jaren tussen zaten. Deel drie heb ik binnen twee-drie maanden in ruwbouw gezet. 

Silvia: Maak je gebruik van proeflezers?

Vivian: Ja, mijn man, broer, zus en ouders zijn proeflezers als ik denk quasi klaar te zijn. Die kennen het skigebied ook en hebben veel waardevolle feedback gegeven. Zij zijn testpersonen die zeggen of het allemaal duidelijk is of niet. Verder heb ik ook een goed contact met iemand in Nederland die mijn boek meeleest en feedback geeft en ook de té Vlaamse woorden opmerkt. Hier in België zeggen we bijvoorbeeld: er is een geen kat. In Nederland is dat blijkbaar: er is geen hond. In mijn boek staat dan uiteindelijk: er is niemand. Ik wil dat het goed leesbaar is voor “beide talen”. Voor mijn derde boek werk ik nu ook samen met Saskia. Die heeft een heel kritisch oog en dat is precies wat je als schrijver nodig hebt. Ik kan heel erg kritisch zijn voor andere filmen of boeken. Tot op het muggenziften toe, vrees ik. Maar voor je eigen boek ontwikkel je daarvoor een soort blindheid. Extra ogen zijn dus goud waard. Ik leer erg graag bij en dat kan enkel met goede feedback. 

Silvia: Tot slot, wil je zelf nog iets vertellen aan onze lezers

Vivan: Ik wil mijn lezers bedanken voor alle toffe reacties die ik krijg. Ik apprecieer het enorm dat bekende en onbekende lezers de tijd nemen om even iets te laten weten. Dat vind ik zeker niet evident. Dat is echt heel fijn en geeft moed om door te gaan. Ook wil ik iedereen aansporen om je dromen na te jagen. Het klinkt misschien cliché en vreselijk zoet, maar je ten volle inzetten voor iets wat je echt graag doet is enorm fijn. Niet alle dromen zullen en hoeven uit te komen, maar binnen alle redelijke grenzen is het toch fijn om het op zijn minst geprobeerd te hebben. Soms kan het leven je nog verrassen.