(voor Nederlands scroll naar beneden)

Ooh, let’s see.  I love dogs, long walks in the mountains, and any kind of card game.  Huge reader and gardener.  Have written a couple of thrillers (20+).  I’m definitely fascinated by the criminal mind and how to get away with murder.  But in a good way.  I promise.

I attempted my first novel at six, LOL, so I’ve been at this writing gig for a while.  Finished my first book at seventeen, sold it at twenty and have been cranking away ever since. I don’t think of writing so much as what I do, as who I am. Thank heavens it’s worked out!

Most of my books have been inspired by something in real life—that ripped-from-the-headlines sort of thing. One Step Too Far was inspired by an article I read on the thousands of people who’ve vanished in the wilderness and have never been found. Even worse, no one is looking for them anymore. They’re not considered police cases. The people are just… missing. As an avid hiker, I found this all terrifying. And when I get scared, you get a new book.

Missing persons expert Frankie Elkin heads to Wyoming to search for a vanished hiker. She joins an eight person rescue team led by the missing man’s father. Very quickly, however, she realizes nothing is what it seems. Someone doesn’t want them in these mountains and the consequences are about to be deadly.

Frankie is a bit of a wise ass. I’ve been similarly accused. She also doesn’t have any superpowers—she’s not a terrific shot or expert fighter or gifted computer hacker. She’s just herself, making up life as she goes along. I can definitely relate to that. Her secret weapon is that she’s a fantastic listener. Not sure I can claim to be the same. You’d have to ask my family. Wait, please don’t.

Strong characters, twisted plot. I’m a character driven writer. The people matter the most to me, because if you don’t care about Frankie, or in the case of ONE STEP, the grieving father and guilt-stricken friends, what’s the point? I want you to like these people first. Then I ruin their lives. Umm, I guess my thrillers are a bit diabolical as well.

I learn the novel as I go, which is completely terrifying most days, but makes for good suspense. When readers tell me they had no idea how the book was going to end, I say great, because I didn’t know either.  

I love my office. My desk is set up with a gorgeous view of the mountains, which are my happy place. I also do my best brainstorming while hiking, so the wilds of New Hampshire count as a special writing place as well. My dogs would like special mention as the best writing companions ever. They helped inspire Daisy, the Search and Rescue dog in One Step Too Far.

I have tons of favorite authors—love, love, love Karin Slaughter and Tess Gerritsen! But writing is such an internal process for me. How can I co-write when I don’t even know what’s going to happen next? I prefer to write my own books and read my friends.

My characters definitely get under my skin. FBI Profiler Pierce Quincy and Boston Detective D.D. Warren were supposed to be characters in stand-alone novels. Instead, they each ended up with entire series written about them because I couldn’t let them go! At least this time around, I acknowledged up front that Frankie would be more than a one book wonder. One Step Too Far is her second venture. Wrapping a third now with already an idea for the fourth. Which makes me happy as she has so much more to say.

I just finished a brilliant action thriller, The Gatekeeper, by a new author James Byrne. His main character, Dez Limerick, is a crazy cross between Jack Reacher and Jason Bourne. So much fun, excellent plotting and the perfect dash of humor. Loved it!

Thank you so much for enjoying my novels! I hope they keep you up late at night and guessing to the very end. And I hope to return to the Netherlands soon!

Nederlandse vertaling

Oeh, laten we eens kijken. Ik hou van honden, lange wandelingen in de bergen en elk soort kaartspel. Ik ben een enorme lezer en tuinman. Heb een aantal thrillers geschreven (20+). Ik ben absoluut gefascineerd door de criminele geest en hoe je wegkomt met moord. Maar dan wel op een goede manier...

Toen ik zes was probeerde ik mijn eerste roman te schrijven :), dus het schrijven was al op jonge leeftijd een onderdeel van mijn leven. 

Op mijn zeventiende schreef ik mijn eerste boek en deze verkocht ik op mijn twintigste. Vanaf die tijd ben ik blijven schrijven. Het schrijven zie ik niet als iets wat ik doe, maar als iets wat ik ben. En dat werkt nog steeds prima.

De meeste van mijn boeken zijn geïnspireerd door iets in het echte leven - dat soort dingen die uit de krantenkoppen zijn gerukt. Een stap te ver is geïnspireerd door een artikel dat ik las over de duizenden mensen die in de wildernis zijn verdwenen en nooit zijn teruggevonden. Erger nog, niemand zoekt ze meer. Ze worden niet beschouwd als politiezaken. De mensen zijn gewoon... vermist. Als fervent wandelaar vond ik dit allemaal angstaanjagend. En als ik bang word, krijg jij een nieuw boek.

Vermiste personen-expert Frankie Elkin gaat naar Wyoming om te zoeken naar een verdwenen wandelaar. Ze sluit zich aan bij een reddingsteam van acht personen onder leiding van de vader van de vermiste man. Maar al snel beseft ze dat niets is wat het lijkt. Iemand wil ze niet in deze bergen en de gevolgen staan ​​op het punt dodelijk te zijn.

Frankie is een beetje een wijsneus. Dat ben ik ook wel. Ze heeft ook geen superkrachten - ze is geen geweldige schutter of ervaren vechter of begenadigd computerhacker. Ze is gewoon zichzelf en verzint het leven terwijl ze verder gaat. Daar kan ik me zeker in vinden. Haar geheime wapen is dat ze een fantastische luisteraar is. Ik weet niet zeker of ik kan beweren hetzelfde te zijn. Dat zou je aan mijn familie moeten vragen. Wacht, alsjeblieft niet doen.

Sterke personages, verwrongen plot. Ik ben een karaktergedreven schrijver. De mensen zijn het belangrijkst voor mij, want als je niet om Frankie geeft, of in het geval van Een stap te ver, de rouwende vader en schuldgevoelens, wat heeft het dan voor zin? Ik wil dat je deze mensen eerst leuk vindt. Dan ruïneer ik hun leven. Umm, ik denk dat mijn thrillers ook een beetje duivels zijn.

Ik leer het verhaal terwijl ik aan het schrijven ben, wat de meeste dagen volkomen angstaanjagend is, maar zorgt voor een goede spanning. Als lezers me vertellen dat ze geen idee hadden hoe het boek zou eindigen, vind ik dat geweldig om te horen, want ik wist het ook niet.

Ik hou van mijn kantoor. Mijn bureau is ingericht met een prachtig uitzicht op de bergen, mijn gelukkige plek. Ik doe ook mijn best om te brainstormen tijdens het wandelen, dus de wildernis van New Hampshire geldt ook als een speciale schrijfplek. Mijn honden willen graag een speciale vermelding als de beste schrijfgenoten ooit. Ze hielpen Daisy, de zoek- en reddingshond in Een stap te ver, inspireren.

Ik heb heel veel favoriete auteurs - en ik ben een grote fan van Karin Slaughter en Tess Gerritsen! Maar schrijven is zo'n intern proces voor mij. Hoe kan ik meeschrijven als ik niet eens weet wat er gaat gebeuren? Ik schrijf liever mijn eigen boeken en lees mijn vrienden.

Mijn personages kruipen absoluut onder mijn huid. FBI-profiler Pierce Quincy en rechercheur D.D. Warren zouden personages zijn in op zichzelf staande romans. In plaats daarvan kregen ze elk een hele serie over hen geschreven omdat ik ze niet kon laten gaan! Deze keer erkende ik tenminste van tevoren dat Frankie meer zou zijn dan een één boek wonder. Een stap te ver is haar tweede onderneming. Nu een derde inpakken met al een idee voor de vierde. Dat maakt me blij, want ze heeft zoveel meer te zeggen.

Ik heb net een briljante actiethriller gelezen, The Gatekeeper, van een nieuwe auteur James Byrne. Zijn hoofdpersoon, Dez Limerick, is een gekke mix tussen Jack Reacher en Jason Bourne. Zoveel plezier, uitstekende plotten en het perfecte vleugje humor. Ik vond het geweldig!

Heel erg bedankt voor het lezen en genieten van mijn thrillers! Ik hoop dat ze je 's avonds laat wakker houden en tot het einde verrassen. En ik hoop snel weer naar Nederland te komen!