Ik ben Chloë van Silfhout, 35 lentes jong en samen met de leukste man en kinderen woonachtig in onze prachtig vlakke polder, waar ik ook geboren en getogen ben. Ik ben een gestructureerde chaoot die heel intens kan genieten van de kleine dingen in het leven, ben dol op mijn gezin, hou enorm van lekker eten en drinken en ben ook nog eens heel onhandig.

Naast hele trotse moeder van een zoon en dochter ben ik ook juf op een peuterspeelzaal, gevestigd op een asielzoekerscentrum. Ik werk dus met jonge vluchtelingkinderen, een ontzettend dankbaar beroep waar ik veel voldoening uit haal. In mijn vrije tijd schrijf ik uiteraard veel. Verder word ik heel gelukkig van tijd doorbrengen met mijn gezin, familie en vrienden, hou ik van spontane vrijmibo’s, kook ik graag en heb ik met mijn vriendinnen een hele gezellige kookclub, die soms nog meer om de wijnen lijkt te draaien. 

Schrijven heb ik eigenlijk altijd gedaan. Als kind schreef ik al verhalen voor mijn broertje en zusje en las deze aan hen voor. Tijdens mijn studie deed ik aan theater en schreef ik veelal scripts voor musicals en theaterstukken, die ook echt gebruikt werden. Vervolgens heb ik een tijd niet geschreven, maar dit toch een paar jaar geleden weer opgepakt. De boeken die ik de laatste jaren schreef waren eigenlijk altijd romantische thrillers, ik denk dat dit genre mij het beste ligt. Heb hier in ieder geval de meeste inspiratie voor. Ik vind het heerlijk om me te verliezen in het schrijven, research te doen en dingen uit te pluizen, karakters en dialogen tot leven te brengen. Ik schreef vaak ook gewoon ter ontspanning. Totdat ik aan de Kate en Sophie boeken begon, zij een eigen leven gingen leiden in mijn hoofd en het eigenlijk een beetje uit de hand liep.

Ik ben enorm gek op misdaadseries op tv, vroeger zat ik iedere vrijdagavond klaar voor Baantjer, maar ook CSI en Criminal minds heb ik meerdere malen uitgekeken. Dus wellicht dat daar de inspiratie vandaan kwam om over twee vrouwelijke rechercheurs te schrijven. Toen ik een paar jaar geleden aan De donkerste nacht begon, was ik best wel zoekende op schrijfgebied, ik was nooit echt tevreden en begon met regelmaat weer opnieuw aan een verhaal. Ook het eerste verhaal wat ik over Kate en Sophie schreef kon de prullenbak in, ik was gek op de personages, maar er miste iets. Tot ik begon te schrijven over het infiltreren en de motorclub. Het was precies het rauwe en donkere randje aan het verhaal dat ik miste, alsof het nu pas in balans was. Om een zin uit het boek te quoten; zonder duisternis geen licht. In eerste instantie was het een losstaand verhaal zonder de intentie om er een serie van te maken. Maar de personages lieten me niet los, ze zaten in mijn systeem en ik merkte dat ik nog lang niet uitverteld was over Kate en Sophie. Dus begon ik met herschrijven, eindigde het verhaal met een cliffhanger en bleek De donkerste nacht, het eerste boek in een reeks.

De donkerste nacht gaat over de twee vrouwelijke rechercheurs Kate Verbeek en Sophie van Wageningen. Deze ambitieuze vrouwen leiden een rechercheteam bij afdeling moordzaken en wonen ook samen, met hun huisgenoot Marc. Ze hebben de boel aardig op de rit. Maar dat ze zich altijd hebben gefocust op hun carrière werpt nu misschien zijn vruchten af, er schuilt ook direct een gevaar. Want wat als je werk langzaam doorsijpelt in je privé? Als wie je bent en wat je doet niet meer uit elkaar te houden is? Als er een dodelijke aanslag wordt gepleegd op het recherchegebouw, raakt de partner van Kate, Dean de Jong, ernstig gewond. Sophie besluit dat ze iets moet doen en infiltreert binnen de motorclub die verantwoordelijk bleek voor de aanslag. Maar ondanks al haar ervaring in het veld, was er niets dat haar had kunnen voorbereiden op de intensiteit van het infiltreren. Want wat doe je wanneer de grenzen tussen goed en fout langzaam vervagen en je de grip op je eigen hart kwijtraakt? Terwijl Kate waakt aan het bed van haar Dean heeft Sophie zichzelf in een onmogelijke positie gebracht. Een situatie die alleen maar fatale gevolgen kan hebben.

Ik ben zelf echt gek op dit genre. Vooral de combinatie tussen hartstochtelijke liefde en beklemmend spannende thrillerelementen vind ik heerlijk. Voor nu zou ik me ook niet kunnen voorstellen dat ik in een ander genre zou schrijven. Ik heb nog zo veel ideeën en ik voel me onmiskenbaar het meeste thuis in dit genre. Maar wie weet, ooit.

Ik schrijf meestal in de weekenden en avonden, zodat het goed te combineren is met de dagelijkse drukte van werk en school. Hoeveel uur ik achter elkaar schrijf is heel erg afhankelijk van hoeveel inspiratie, en ook tijd, ik heb. Soms begin ik met schrijven en vloeien de woorden zo makkelijk dat ik echt meters kan maken, maar andere momenten dan dwalen mijn gedachten ineens af naar ideeën voor een volgend boek en krijg ik mijn focus niet meer op het huidige verhaal dat ik aan het schrijven ben. Dan kan ik beter even stoppen en iets anders gaan doen.

 

Ja eigenlijk wel. Misschien wel vooral omdat ik niet geforceerd op vaste momenten moet schrijven van mezelf, maar dit doe wanneer ik er inspiratie en tijd voor heb. Zo past mijn schrijven eigenlijk precies binnen het ritme van het dagelijks leven van mij en mijn gezin. Ik voel dan ook nooit druk om te schrijven, ondanks dat ideeën op de meest onhandige momenten oppoppen en personages soms al de hele dag ongeduldig dialogen hebben gevoerd in mijn hoofd. Ik heb nooit moeite om na een dag werken nog te schrijven, vind het heerlijk om even in een andere wereld te stappen en de waan van de dag achter me te laten. 

Kate en Sophie hebben allebei zeker kleine karaktereigenschappen die ik bij mezelf herken. Ik heb wel wat van Kate haar neurotische trekjes en kan me erg vinden in Sophie haar ietwat romantiserende en optimistische kijk op het leven. Maar ook eerlijkheid, waarde van vriendschap en zorgen voor je naasten, allemaal facetten die een duidelijke rol in het verhaal spelen maar waar ik persoonlijk ook veel waarde aan hecht.

Ik lees heel graag, maar doe dit vele malen minder dan vroeger. Er gaat toch best veel vrije tijd zitten in het schrijven ;) De boeken die ik lees behoren vooral toe aan het genre waarin ik ook schrijf. Een van mijn favoriete auteurs is dan ook Karen Rose. Een schrijfster die romantiek en thrillerelementen op geniale wijze weet samen te voegen. Zij is misschien wel mijn grootste voorbeeld geweest in het schrijven van mijn eigen boeken.

Ik ben inmiddels met het vierde deel in de serie bezig en verwacht deze in het voorjaar van 2024 te publiceren. Ik zou zeker aanraden om de delen op volgorde te lezen. De zaak waaraan de vrouwen werken is ieder boek weer anders, maar hun eigen verhaal speelt eigenlijk een nog grotere rol en is de dikke rode draad door de serie. Daarom is ieder volgend deel echt een vervolg op het vorige en geen losstaand boek.

Dat is natuurlijk wel mijn droom. Ik zou heel graag de Kate en Sophie serie als paperback uitbrengen en hoop ooit mijn eigen boeken als fysiek exemplaar vast te kunnen houden. Maar als Indie auteur die uitgeeft in eigen beheer is dit best wel een investering en dus een risico. Vandaar dat ik de boeken eerst alleen als eBook heb gepubliceerd, ik wilde kijken of het überhaupt wel aan zou slaan, wat de reacties op de boeken zouden zijn en of er wel animo voor was. Maar de reacties zijn zo motiverend en de mooie woorden en recensies voelen als warm bad, dus ik ga er in ieder geval heel hard naartoe werken om Kate en Sophie ook op papier te laten verschijnen.

Ik hoop ten eerste dat ze mijn schrijfstijl kunnen waarderen en dat het de lezers pakt. Natuurlijk hoop ik dat ze het verhaal beklemmend en spannend zullen vinden en dat het boek moeilijk weg te leggen is. Dat ze het einde niet zien aankomen en de cliffhanger hen verrast. Dat de indringende liefde en ook angst, echt fysiek voelbaar is. En ik hoop heel erg dat ze mijn personages in hun harten zullen sluiten, want stiekem zitten ze daar bij mij ook. 

Over vijf jaar hoop ik natuurlijk de Kate en Sophie serie als paperback te hebben uitgebracht en dat deze goed ontvangen is. Verder hoop ik nog veel verder door te ontwikkelen en evolueren als schrijfster, en daarmee mijn boeken nog verder te kunnen perfectioneren en naar een hoger level te kunnen tillen. Want wat heb ik de afgelopen periode al veel geleerd van de fijne feedback van lezers en recensenten. Schrijven is blijkbaar net als autorijden, wat je pas echt leert wanner je je rijbewijs hebt, ik leer echt nog iedere dag bij sinds ik mijn boeken heb gepubliceerd.

Dan wil ik graag de lezers (en wellicht toekomstige lezers) van mijn boeken bedanken. Ik vond het rete-spannend om mijn boekenkindjes los te laten de wijde wereld in, maar door de lovende en enthousiaste reacties waarmee mijn boeken ontvangen zijn loop ik al weken op wolkjes. Dank jullie wel.