Anne Winkels is schrijver van thrillers voor volwassenen en voor jongeren. Moeders mooiste, mijn eerste thriller voor volwassenen verscheen in 2002 bij uitgeverij Ellessy. In 2006 kwam daar Deadline uit en in december 2023 Stekeblind. Ook schreef ik spannende korte verhalen.

De meeste boeken schrijf ik inderdaad onder mijn eigen naam Annie van Gansewinkel. Mijn uitgever van jeugdboeken bracht me eind jaren 90 op het idee van thrillers toen ik eens iets heel anders wilde schrijven. Het dunne lijntje tussen goed en kwaad vond ik altijd al fascinerend, ook door de rechtbankcolumn die ik als journalist schreef. Ik vond het wel een spannend idee om te onderzoeken. Ik kreeg er steeds meer plezier in en ik nam zijn suggestie over om een pseudoniem te gebruiken. Niet ongebruikelijk in de thrillerwereld en voor mij benadrukte dat het totaal andere genre waarin ik schreef.

Mijn voorlopig laatste thriller verscheen in 2006. Daarna was het lang stil op dat gebied, hoewel ik al in 2010 de eerste hoofdstukken schreef van wat Stekeblind zou worden.

Stekeblind gaat over Lizet, een uitgeputte wereldverbeteraar die zich maar al te graag naar Afrika laat meenemen door de man van haar dromen. Ze wil voortaan alleen nog genieten van hem en van het mooie leven dat hij haar te bieden heeft. Zijn landgoed is een paradijs, maar buiten de poort kan ze haar ogen uiteindelijk niet sluiten voor armoede, onrecht en de rol die haar man daar vermoedelijk in speelt. Toch wil ze haar geluk niet opgeven. Misschien kunnen ze met zijn geld goede dingen doen. Haar behoefte aan vrijheid en ruimte wordt steeds groter, zijn klem steeds vaster.

De werktitel was jarenlang ‘Verdwijning’.  In mijn map met ideeën zaten verschillende knipsels over verdwijningen. Is het mogelijk om min of meer van de aardbol te verdwijnen, zeker in deze tijd van social media, camera’s en volgsystemen? Als niemand je mist, win je dan vrijheid of raak je ook bescherming kwijt? Ik ben enkele keren in Afrika geweest en dat continent heeft me altijd gefascineerd. Maar ook thema’s als armoede en rechtvaardigheid houden me bezig. In mijn jonge jaren wist ik wat de simpele oplossingen voor een betere wereld waren. Nu weet ik het allemaal niet meer zo zeker en in dit boek stip ik ook dilemma’s aan. Dat komt bijvoorbeeld tot uiting in een uitspraak van haar man: ‘Jij geeft ze medelijden, ik geef ze werk.’

Er zit liefst dertien jaar tussen de eerste hoofdstukken en publicatie. Andere boeken en het leven kwamen er telkens tussendoor. Zeker als ik dan afspraken had met een uitgever, gingen die deadlines voor. Daar komt nog bij dat ik bij deze thriller een ongebruikelijke manier van werken had. Eerder maakte ik een strakke synopsis met de inhoud per hoofdstuk. Voor dit boek ben ik zomaar begonnen. Ik liet me zelf ook verrassen. Het is zintuiglijker en intuïtiever geschreven. Maar dat had ook nadelen. Toen ik al ongeveer op de helft was, had ik nog geen lijk en geen dader, en dus ook nog geen eind voor ogen. Bovendien was ik soms vele maanden niet met dit boek bezig en dan moest ik de draad - die nog geen draad was - weer zien op te pakken.

Ik hoop dat de lezer geboeid is door de setting, een luxeleven als eiland c.q. reddingsvlot in een turbulente wereld. Misschien vragen de lezers zich ook af wat ze zelf zouden doen. Omdat je meeleest met het perspectief van het hoofdpersonage Lizet, is dat meteen ook een onbetrouwbaar perspectief. Ziet ze het wel goed? Maar ook: waarom heeft ze niet eerder in de gaten dat die man niet deugt? Heeft ze er belang bij om dat niet te zien?

Ik houd erg van afwisseling, nieuwe dingen ontdekken in mijn schrijven. De ene keer is dat een filosofisch kinderboek, de andere keer een lief prentenboek, maar ook schrijf ik boeken over opstandige pubers. Non-fictie schrijf ik ook. Ik ben al enige tijd bezig met een omvangrijk (auto)biografisch boekproject.

Ik ben een veellezer, van uiteenlopende genres. Vanuit mijn studies Frans en Nederlands lees ik vaak romans, maar ook kinderboeken. Non-fictie lees ik eveneens graag.

Thrillers vind ik al gauw eng, spannende films kijk ik zelden. Grappig dat ik wel met veel plezier aan een thriller schrijf. Dan kan ik het net zo spannend maken als ik zelf wil, en in de praktijk wordt het nog net iets spannender dan ik als lezer aankan.

Er valt nog zoveel te ontdekken. Schrijven voor theater zou ik ook meer willen doen. Maar tijd, tijd, tijd.

Ik heb nog geen plan voor een nieuwe thriller, al kriebelt er nu rond de publicatie van Stekeblind soms wel iets. Het is toch wel een heel leuk genre om te schrijven en waarin ik nog veel te ontdekken heb.

Maar er zitten eerst nog twee kinderboeken in de pijplijn en dat autobiografische boek. Wie weet komt er toch nog eens een thriller. Hopelijk laat die dan niet weer dertien jaar op zich wachten. Hoewel, er zijn meer (thriller)schrijvers van 80+.