Oei! Je begint meteen met een lastige vraag. Ik vraag me ook weleens af wie ik nu eigenlijk ben, hoe ik in elkaar steek? Je dit afvragen daar zal ik niet uniek in zijn, maar zo diep graven bedoel je waarschijnlijk niet! 😉 

Goed, wie is Jagritta Olthof? Ik ben geboren in 1959 in de gemeente Hoogezand-Sappemeer. Aan het begin van mijn lagere schoolperiode verhuisden we naar het nabijgelegen dorp Kolham. Daar ontpopte ik me als een echt buitenkind. Met mijn broer en kinderen uit de buurt bracht ik uren door op de landerijen. We sprongen over slootjes, visten naar stekelbaarsjes en sleepten kikkerdril mee naar huis. Klommen in bomen en bouwden hutten van sloophout of van pakken stro bij ons op de boerderij. Maar als kind kon ik me ook helemaal verliezen in een boek. Ik was gek op lezen. Ook al moest het licht op een bepaald moment uit, een zaklamp mee onder de dekens deed wonderen en bracht me, tot ik mijn ogen niet meer open kon houden, naar andere werelden. Ik las alles wat los en vast zat tot mijn studententijd aan brak en het tijd bleek voor andere zaken. 😀 Pas vele jaren later heb ik het plezier van het lezen van leesboeken weer teruggevonden.

Samen met mijn partner en huisdieren woon ik in het dorp Harkstede (in de buurt van Groningen) aan een meer, waar het water me elke dag een nieuwe kant van zichzelf laat zien. Ruim twintig jaar geleden ben ik naar het platteland teruggekeerd. Ik bleek geen stadsmens. Ik gedij het beste bij ruimte en natuur om me heen. Ik voel me een bevoorrecht mens om op zo’n mooie plek te mogen wonen, waar ik naar believen kan zwemmen, surfen, suppen, fietsen & wandelen en soms in een winterperiode vanaf de eigen steiger de wereld uit kan schaatsen. Waar ik in de winter bij het ochtendgloren word getrakteerd op het vertrek van wel duizend ganzen die, na een overnachting, met het nodige kabaal opstijgen uit het water om voor de maaltijd de omliggende akkers weer te bezoeken. Een prachtig spektakel, waarvoor ik graag vroeg mijn bed uitkom. 

Wat schrijven betreft ben ik met recht een laatbloeier. Begin 2018 besloot ik meer tijd voor mezelf te nemen. Om positieve energie op te doen ben ik vanuit mijn gevoel gaan schrijven. Als iemand mij aan het begin van dat jaar had verteld dat aan het eind van 2018 er een boek van mijn hand de wereld in zou gaan, dan had ik diegene voor gek verklaart. Vroeger had ik een bloedhekel aan het maken van een opstel, laat staan dat ik aspiraties had om een boek te schrijven. En toch gebeurde het. Ik typte mijn eerste woorden op het scherm, niet gehinderd door enige kennis over schrijven. Dat was mijn geluk. Een cursus volgen, die me vertelt hoe het allemaal moet, daarvan raak ik in een soort spasme. Eerst zelf ontdekken en doen. Voor mij werkt dat het beste. Leren en corrigeren kan achteraf altijd nog. Story of my life. Alles in omgekeerde volgorde. Een schrijfworkshop heb ik pas gevolgd nadat het verhaal van de roman ‘In de schaduw van de driehoek’ af was. 🙃 Mijn schrijfhonger heeft een jaar later geresulteerd in mijn eerste thriller. Sinds ik schrijf, kijk en luister ik anders naar alles om me heen, waar ik dankbaar gebruik van maak tijdens het schrijven. 

Ik ben jurist, maar ik durf me inmiddels ook schrijver noemen. Omdat schrijven me een gevoel van vrijheid geeft en verhalen verzinnen zo leuk is, schrijf ik inmiddels vrijwel fulltime. Het is een verslaving geworden, waar ik niet meer vanaf kom, alsof een slappende vulkaan tot uitbarsting is gekomen. Nu wil ik niets anders meer. Het is zo leuk om te doen en elke lezer die van mijn boeken geniet, stemt me vrolijk. 

Zoekend naar een totaal ander onderwerp stuitte ik in januari 2018 op een Amerikaanse website bij toeval op het ongelofelijke verhaal van een drieling die elkaar pas negentien jaar na hun geboorte voor het eerst zagen. Een drieling, vlak na hun geboorte van elkaar gescheiden en daarna als zonen opgroeiend in verschillende gezinnen. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt naar hoe deze scheiding heeft kunnen gebeuren. Ik liep met allerlei vragen rond. Hun verhaal werd de basis van In de schaduw van de driehoek, waarbij ik er mijn eigen draai aan heb gegeven. Een verhaal over drie vrouwen, ieder met een eigen achtergrond en levensverhaal, maar zonder het te weten toch met elkaar zijn verbonden. 

Ik lees graag thrillers, maar ik wilde ze niet alleen lezen, maar ook als schrijver ervaren. Proeven hoe het is om zo’n spannend boek te creëren. Een thriller schrijven is een geheel andere tak van sport dan een roman. Maar ik houd wel van een uitdaging.

Het ogenschijnlijk achteloze gebruik van xtc-pillen, zonder te beseffen wat dit spul in je hersenen kan veroorzaken, intrigeerde me. Het is het vertrekpunt geworden van de thriller De rest van de waarheid. Ik vond het heerlijk om het brein van het hoofdpersonage, Charlotte van Ruysdael, een verkeerde afslag te laten nemen en daarmee het psychologisch spelletje voor haar te laten beginnen, waarbij ze antwoorden moet vinden op haar vragen: Wat is er met me gebeurd en waarom kan ik het gat in mijn geheugen niet vullen? Ben ik de moordenaar van mijn beste vriendin? Maar hoe dan? En waarom?

Een deel van het boek heb ik inderdaad geschreven in een opslagbox. Ik wilde ondervinden hoe het zou zijn om voor bepaalde tijd opgesloten te zitten in een kleine ruimte, iets wat ik mijn hoofdpersonage ook laat overkomen. Het was er ’s nachts zo nu en dan behoorlijk creepy kan ik je vertellen, maar wat is er mooier dan tijdens zo’n ervaring tegelijkertijd aan de plot van je thriller te kunnen werken? Een bijzondere wending heeft het zeker opgeleverd. 

Uitgevers worden bestookt met manuscripten van aspirant schrijvers. Toen het me na de zomer van 2018 tot mijn eigen verrassing duidelijk werd dat het manuscript In de schaduw van de driehoek in boekvorm zou kunnen verschijnen, wilde ik niet wachten op eventueel groenlicht van een uitgever. Bovendien was daar het stemmetje van het falen. Dus klein beginnen, spoorde ik mezelf aan. Eerst maar eens zien wat lezers van mijn verhaal en manier van schrijven vinden. Daardoor was de keuze voor zelf uitgeven snel gemaakt. Prettige bijkomstigheid was dat ikzelf de controle hield over het hele proces. Maar het boek mocht van mij niet zomaar de wereld in. Ik ben een perfectionist. Een boek van mijn hand moet kwalitatief goed zijn, daarom laat ik me nog steeds begeleiden door professionals voor redactie, opmaak en cover.  

Nadat ik eenmaal FUB Publishing & Writing officieel had opgericht, lag het voor de hand daar ook het volgende boek bij uit te geven ondanks het dringende verzoek van de redacteur om voor een gerenommeerde uitgever te gaan, omdat ze me een echte doorbrak gunde. Misschien toch een beetje eigenwijs van me, want ik moet toegeven, zelf uitgeven blijft een moeizaam proces. Je boek ligt niet als vanzelfsprekend in een boekwinkel. Als selfpubber moet je er hard aan trekken om je boek in de markt te zetten en onder de aandacht te brengen van lezers. Ondanks dat mijn boekpromotie niet de beroerdste is, blijft het lastig om (nieuwe) lezers te bereiken. Het ligt niet aan de kwaliteit van mijn werk, meer aan onbekendheid. Kortom: Er valt nog veel werk te verzetten om met mijn boeken beter in beeld te komen, om verbinding met de lezer te krijgen, al kom ik bij elk nieuw verschenen boek telkens een stapje dichterbij. 

Een onderwerp dat mij bezighoudt levert het zaadje op voor het begin van een verhaal, dat gedurende het schrijfproces tot wasdom komt. Vervolgens stel ik me de vraag: Wie krijgt te maken met het onderwerp en hoe? Wie ondersteunen mijn hoofdpersonage en wie niet? Vanuit mijn gevoel begin ik te spelen met woorden. Niets heb ik bij de start van A tot Z uitgewerkt. Het verhaal schrijft zichzelf terwijl ik typ, nog ongewis over het einde. Zelf word ik net zo verrast door ingrediënten voor de verhaallijnen en plottwisten, die zich in mijn brein aandienen. Aan mij de taak om hier iets moois van te maken. Ik verdiep mij in de hoofdpersoon, die gaandeweg zijn eigen stemgeluid krijgt en in zijn karakter groeit. Daarbij probeer ik het mijn hoofdpersonage zo lastig mogelijk te maken. Ik probeer mij voor te stellen wat hij meemaakt en voelt. Soms ga ik daarbij zo diep dat ik ervoor moet waken dat hij mij niet overneemt. Bij mijn nieuwste thriller Dodelijke leugen ging het niet anders. De emoties van Hannah hadden me flink te pakken. Ik werd een beetje Hannah, ik werd een beetje gek.

Als schrijver ontkom je hier niet aan. Onbewust zit er altijd wel iets van jezelf verborgen in je boek. In een verhaal laat ik de personages, net als in het echte leven, groeien door gebeurtenissen die ik hen laat meemaken. Hiervoor maak ik gebruik van wat mensen in mijn (naaste) omgeving overkomt of wat ik hoor op straat dan wel lees in kranten en zie op tv, ga zo maar door. Omgekeerd kan ook: een personage dat mij een ervaring bezorgt. Het hoofdpersonage Hannah Zilver heeft me vanaf het moment dat ik haar in Dodelijke leugen tot leven wekte zoveel gebracht omdat ze mij dwong nog beter na te denken over de pijn van de achterblijver bij een vermissing, het hebben van schuldgevoel en het erover moeten zwijgen. Dat ieder mens een herinnering aan zichzelf doorvertelt, op zijn eigen wijze inkleurt, maar ook laat verkleuren. Wat het doelbewust gebruiken van macht kan doen, in positieve en in negatieve zin. Maar ook dat het bezitten van macht over iemand zo groot is als diegene dat toelaat.

Het ontwerpproces hangt bij mij meestal af van toevalligheden. Nadat ik voor Dodelijke leugen (de titel bestond overigens op dat moment nog niet) een vermissing als uitgangspunt had genomen en de keuze had gemaakt voor een vrouwelijke hoofdpersoon, plopte meteen haar naam op. Dit proces gaat me meestal vlot af, maar nu was het meteen raak. Hannah Zilver ken ik al sinds mijn pubertijd. Net als elk ander pubermeisje uit die tijd schreef ik mijn dagelijkse besognes op in een dagboek. Ik vertrouwde mijn lief en leed toe aan Hannah Zilver. Vraag me niet waarom ik destijds voor haar naam heb gekozen, ik weet het niet meer. Logisch geredeneerd zal ik als kind deze naam wel eens een keer hebben opgevangen en hem interessant gevonden hebben. Een paar jaar geleden kwam ik tijdens het opruimen van het ouderlijk huis het dagboek weer tegen. Ik las het en deed het vervolgens weg. Te veel prietpraat naar mijn smaak. Maar de naam Hannah Zilver zat sindsdien weer in mijn hoofd. Blijkbaar wilde ik haar op deze manier voor mezelf laten voortbestaan, door haar een prominente plek in mijn nieuwste thriller te geven. En één voordeel: ik kende haar al een beetje. 😀

Ongemerkt heb ik wel iets met muziek, van pop tot klassiek. Ik heb van die periodes dat ik me er helemaal in verlies, om het vervolgens weer een tijdlang te laten rusten. Muziek spoort me aan. Al in de roman In de schaduw van de driehoek heeft muziek gaandeweg het schrijven een inspirerende werking op me gehad en is op enigerlei wijze verweven met de tekst.  

Waarom Hannah Zilver als concertpianiste door het leven gaat, heeft alles te maken met het moment waarop ik via YouTube zat te luisteren naar de uitvoering van het Tweede pianoconcert, opus 21 van Chopin door de Oekraïense pianiste Anna Fedorova. Nog nooit had ik een pianist zo intens en met klank- en kleurgevoel dit pianoconcert van een van mijn favoriete componisten horen vertolken. Ik was er diep van onder de indruk en wist meteen Hannah wordt concertpianiste. 

Tijdens een schrijfperiode lees ik geen boeken, dat heb ik wel afgeleerd. Ik ging mijn eigen werk vergelijken met die van andere schrijvers. Ik kan rustig stellen dat zoiets niet goed is voor mijn gemoedsrust. Mijn ontwikkeling als schrijfster wil ik er niet door laten beïnvloeden. Maar wanneer ik lees, draait het voornamelijk om fictie, omdat ik in een verzonnen verhaal heerlijk kan verdwalen. Dat het hoofzakelijk thrillers betreft, zal je niet verbazen. En lees ik ze niet, dan vind ik er altijd wel eentje op Netflix. Voorheen lette ik bij het lezen van een boek niet op aangebrachte structuren, gebruikte perspectieven of gekozen verhaallijnen, maar sinds ik ben gaan schrijven heeft het mijn aandacht. Bij de ene auteur kan ik genieten van een goed getroffen personage, bij een andere raak ik onder de indruk van een prachtig gevonden verhaallijntje of een hilarische dialoog. Op die wijze inspireren andere auteurs me dus wel, zonder specifiek te worden. 

Voor nu is het absoluut het thriller-genre, met de nadruk op psychologisch. Zelfs in de roman In de schaduw van de driehoek komen al thrillertrekjes voor. Mijn brein lijkt dol te zijn op geheimen, intriges, puzzels, manipulatie, mystiek, tegenstand. Ik zit me soms te verkneukelen om alle ellende die ik weer heb verzonnen.

Ik zeg niet dat ik nooit een andere weg zal inslaan, want het schrijven van een kinderboek staat nog wel op mijn verlanglijstje. 

Nog niet, hoewel er al van alles broeit in mijn gedachten. Woorden aan het papier toevertrouwen doe ik nog niet. Het sluimerende verhaal laat ik geduldig zitten in de wachtkamer van mijn brein. Mijn thriller Dodelijke leugen is nog maar net verschenen en vraagt mijn volledige aandacht. Het zou ook niet fair zijn tegenover het hoofdpersonage om me al met andere karakters bezig te gaan houden. Hannah Zilver verdient het om nog een tijdje in de schijnwerpers te mogen staan. 

Het grappige is dat ik nooit de intentie heb gehad om een boek te schrijven, laat staan meerdere. Soms hoor ik ‘zo moeilijk kan een boek schrijven toch niet zijn?’ Ik kan je verzekeren, je moet er hard voor werken, het vreet energie. Een goed verhaal schrijven is zo eenvoudig nog niet. Een succesvol auteur worden al evenmin. Stiekem droom ik dat mijn nieuwste thriller de weg naar heel veel lezers zal vinden. Dat ze er net zoveel plezier aan gaan beleven als ik bij het schrijven ervan. Dat ze het verhaal boeiend genoeg vinden om hun aandacht vast te houden, er over praten en ‘posten’ op social media.

Vrouwenthrillers heeft Dodelijke leugen inmiddels ontdekt. De recensent schreef erover: "Een overdonderende, spetterende thriller over families met onderhuids sluimerende geheimen en zeer de moeite waard om te lezen. De auteur heeft een heel levendige stijl, verluchtigd met prachtige beeldspraak. Haar beschrijvingen van emoties, wanhoop en de paniekaanvallen die Hannah heeft overgehouden van het trauma raken onder de huid."  

Van deze woorden word ik gelukkig. Als ik zoiets lees dan denk ik: ja, dit is nu precies wat ik met het schrijven van mijn nieuwste thriller voor ogen had. Maar geluk is geen rekensom. Om het te vermenigvuldigen moet je het delen! Dat geldt ook voor een geschreven verhaal, daarom stel ik een exemplaar van het e-boek van Dodelijke leugen beschikbaar voor volgers van Vrouwenthrillers. Mocht je hiervoor in aanmerking willen komen, laat dan een reactie achter onder “bezoekersreacties” en zet op Hebban.nl het boek op je lezersplankje. Ik wens je alvast veel leesplezier!

En tegen Wendy zeg ik: Bedankt voor de leuke gespreksvragen!