Dankjewel.

Ik ben Yvonne Kersten, binnenkort 56 jaar. Ik heb twee volwassen kinderen waarvan de jongste net het huis uit is. Eind vorig jaar zijn mijn man en ik (en hond Joep) van Zoetermeer naar Epe verhuisd. Ik geniet hier van het werken in de tuin en ben voor het eerst een moestuin begonnen. Ik wandel graag, met en zonder hond door de bossen en over de hei, maar het allerliefst in de bergen. Ik houd van vakanties in Scandinavië, maar ben ook gek op Noord- Italië. Ik houd van krachttraining en boksen. Dat laatste heb ik ontdekt toen ik trainde in de sportschool van mijn zoon. Het sparren met hem is iets wat ik wel mis nu we in Epe wonen, maar gelukkig zien we elkaar nog vaak genoeg. Als mijn vingers het toelaten, schilder en teken ik graag. Op dit moment staan die hobby’s op een laag pitje, want er is nog ontzettend veel te klussen in ons nieuwe huis. Tussendoor probeer ik zoveel mogelijk tijd te vinden om te schrijven.

Al een jaar of twee speelde ik met de gedachte om te stoppen met mijn praktijk. Ik merkte dat ik beter functioneerde als ik minder prikkels te verwerken had. Bovendien kwam mijn schoondochter in beeld. Zij heeft eerst een deel van mijn klanten overgenomen en later de hele praktijk. Op die manier kon ik mijn kennis overdragen en haar een goede basis geven om een nieuwe, grotere praktijk op te zetten. Toen daarbij ook onze droom waarheid werd en we buiten de randstad gingen wonen, zat er sowieso niets anders op dan te stoppen. Tot nu toe heb ik niet de neiging om hier opnieuw te beginnen.

Een aantal jaar waren wij in het bezit van een schitterend rood houten huis in Zweden. Ik had daarvoor al een fascinatie voor dat land, ook al was ik er nog nooit geweest. In die jaren hebben we met ons gezin zo goed als alle vakanties daar doorgebracht. Het voelde voor mij als vanzelfsprekend dat de verhalen in mijn boeken zich daar moesten afspelen.

Eigenlijk begon het idee bij artikelen over vermiste kinderen die ik tegenkwam in kranten, op internet en op het nieuws. Ik bedacht toen dat kinderen die spoorloos verdwijnen, misschien gevonden hadden kunnen worden als de systemen tussen de verschillende Europese landen meer op elkaar afgestemd zouden zijn. (Misschien is dit inmiddels al sterk verbeterd). Mijn hoofdpersoon wordt geadopteerd door een Nederlands stel. Ik wilde haar een veilige basis geven waar ze op kon groeien tot een evenwichtig persoon ondanks alle ellende die haar als kind is overkomen. Niemand weet wie Emma is en waar ze vandaan komt. Emma heeft alleen vage herinneringen aan haar eerste levensjaren. Haar nachtmerries beloven niet veel goeds. Als ze de informatie vindt die haar adoptieouders verzameld hebben, geeft dit de doorslag om op onderzoek uit te gaan naar haar verleden.

Ik vond het heerlijk om een kinderboek te schrijven en heb genoten van het schrijven van mijn roman. Een thriller schrijven is andere koek, daar komt veel meer bij kijken. In elk boek moeten de verhaallijnen van het begin tot het eind kloppen maar bij een thriller is dit nog veel belangrijker. Ik denk dat ik een thriller schrijven het meest uitdagend vind. Het is heerlijk om alles tot in details uit te puzzelen en de verschillende verhaallijnen passend door elkaar te vlechten tot een spannend geheel. Dat zegt niet dat ik vanaf nu alleen nog maar thrillers ga schrijven. Ook voor kinderboeken en romans heb ik nog heel veel mooie ideeën. Ik denk dat ik juist de afwisseling fijn vind.

Gewoontes, mmm. Ik schiet met mijn gedachten vaak overal en nergens heen en krijg ideeën over ander scenes in het boek terwijl ik schrijf. Soms gaat het dus van de hak op de tak. Meestal zit een verhaal in grote lijnen al in mijn hoofd voordat ik aan een verhaal begin, maar tijdens het schrijfproces kom ik pas op dreef. Ik probeer wel steeds meer gestructureerd te werken, door een planning te maken van wat in welk hoofdstuk moet komen, maar tot nu toe is dat nog niet echt gelukt. Verborgen littekens had ik eerst al in een simpele versie geschreven en weggelegd. Pas later kwamen er ideeën voor meerdere spannende verhaallijnen en heb ik het verhaal compleet herschreven. Van tevoren je verhaallijnen duidelijk hebben en je personages uitwerken is natuurlijk handiger. Dat doe ik nu dus maar. Misschien gaat mij dit veel tijd besparen. Grote kans dat ik ervan afwijk en veel betere ideeën krijg tijdens het schrijven. We gaan het zien.

O, interessante vraag. 

Er zijn een aantal personages die ik graag persoonlijk de nek om zou willen draaien, maar zijn dit ook de personages die het verst van mij weg staan, of vertegenwoordigen die de woede die ik soms voel, of de eigenschappen die ik het meest verafschuw? De ontvoerder van mijn hoofdpersoon bijvoorbeeld. Een afschuwelijk vent. Die nodig ik echt niet uit om lekker op een terrasje wat te gaan zitten drinken, ook al ben ik ontzettend nieuwsgierig naar hoe het brein van zo’n persoon werkt. 

Ik zit ook te denken aan de moeder-dochterverhouding die een grote rol speelt in dit verhaal. De ervaring met mijn moeder is niet echt positief te noemen. Je zou kunnen zeggen dat ik een soort haat/liefde verhouding heb met dat personage en dat ik haar met een flinke dosis wantrouwen zou laten plaats nemen aan mijn tafeltje op het terras.

Als kind heb ik altijd genoten van de boeken van Thea Beckman en Tonke Dragt. Ik heb met veel plezier de boeken van Diana Gabaldon gelezen. Ik heb niet echt een groot voorbeeld. Ik houd ervan als de schrijfstijl ervoor zorgt dat je niet meer het gevoel hebt dat je leest, maar dat je het avontuur zelf beleeft. De schrijfstijl moet toegankelijk en ongecompliceerd zijn.

Mijn kinderboek is door een andere uitgever uitgegeven. Die gaf geen boeken uit voor volwassenen dus moest ik op zoek. 

Via internet heb ik verschillende uitgevers opgezocht. De Droomvallei sprak mij meteen aan. Ik heb heel brutaal van drie verhalen een paar hoofdstukken opgestuurd en gevraagd welk boek het eerst uitgegeven kon worden. Ik kreeg als antwoord: ‘Kies er maar één.’ Dat is toen Gevoelige snaren geworden.

Ja, het wordt weer een thriller. Wat zal ik er over zeggen? We blijven in de Scandinavische sfeer. De werktitel is Woelige wateren. We reizen langs de kust. De personages die meevaren zijn divers. Er zijn stille waters met diepe gronden, mensen die in elkaars vaarwater zitten, of de zon niet in het water kunnen zien schijnen. Voor mij staat als een paal boven water, Ik heb een hekel aan dat natte goedje, maar ik zou dolgraag een keer een cruise maken langs de Noorse kust.