Ik ben Mariska Noordeloos. Ik woon in Wervershoof, (Noord-Holland) ben 30 jaar getrouwd en heb twee zonen, van 28 en bijna 27. Ik heb een cafetaria in Andijk. Ik ben 54 jaar en schrijf sinds 2017 thrillers met maatschappelijke onderwerpen zoals huiselijk geweld, vrouwenhandel, pedofilie en het gepeste kind. In mijn verhalen tik ik de donkere zijde van het leven aan. Vroeger als kind zei mijn moeder altijd al dat ik me te veel het leed van de mensen aantrok. De vleugellamme vogeltjes mee naar huis nam. Een meisje wat gepest werd op school nam ik onder mijn hoede. Het gescheiden kind. Maar ook het mishandelde kind nam ik mee naar huis. In mijn werk hoor of zie ik vaak verdrietige dingen, of ik maak het mee onder mijn medewerkers. Pas toen ik in een burn-out terechtkwam, begon ik met schrijven. Als kind schreef ik altijd al, maar vanwege mijn dyslexie durfde ik nooit iets door iemand te laten lezen. Ik was altijd een lezer, en ik genoot ervan om even mijn problemen aan de kant te parkeren en in het leven in een ander te duiken. 

De dag dat ik echt begon met schrijven was toen ik niet meer sliep. Ik dwaalde de hele nacht door het huis heen. Pas toen ik onder behandeling stond bij een psycholoog die mij adviseerde om al mijn hersenspinsels op te schrijven, klapte ik mijn laptop open en typte de eerste regels van mijn eerste boek: Het spel is uit.   

Toen ik al een heel deel had geschreven, ging ik op vakantie met een stel vrienden naar Mexico. Op het strand was ik tussen het zonnen door aan het schrijven. Mijn vriendin vroeg me of ze het mocht lezen. Ik zei: 'Als je niet gaat lachen om de fouten, dan mag dat.' Toen zij naast mij zat te lachen en te huilen, ging er iets bijzonders door me heen. Ik had niet verwacht dat ik zoveel emotie over kon brengen in een verhaal. Toen zij hem uit had, zei ze tegen mij: 'Maris, als jij hier niks mee gaat doen, dan doe ik het. Je hebt me echt geraakt! Dit is te goed om het niet uit te geven!' Eenmaal thuisgekomen had ik een paar vriendinnen die het verhaal wel wilde lezen. Stuk voor stuk vonden ze het een goed verhaal. Er zaten wel fouten in, maar iedereen deed zijn uiterste best om die eruit te halen. Ik ging Googlen en kwam bij Pumbo terecht. Een bedrijf dat je boeken wil drukken. Zij hielpen mij om een cover te maken, en het manuscript kreeg een cover. Een mooie dame met een kop koffie in een badjas, met een mooi uitzicht. Via diverse Facebookgroepen kwam ik langzamerhand in contact met een aantal recensenten. Zij vonden het verhaal top, alleen moest er wel een redactie overheen, was hun advies. Zo kwam ik in contact met Hanneke van de Water. Zij redigeerde mijn verhaal. Ik kwam via haar bij een uitgever terecht. Alleen na twee verhalen kwam ik erachter dat dit niet mijn uitgever was. 

Hanneke zorgde voor het contact met Arno van den Kieboom en na een goed contact stapte ik met mijn derde verhaal, Hel op aarde, naar hem over. Samen met Arno kwamen er nog vijf boeken uit: Tranen in de regen, Weet jij wie ik ben?, Ik zie jou, zie jij mij?, Wij hebben een geheimpje en Berouw komt na de zonde. In januari van dit jaar stopte ik na goed overleg bij Uitgeverij Keytree. Ik ben ondernemer, en wilde graag mijn nieuwe verhalen onder eigen beheer uitgeven. Een spannende weg, maar ik vond dat ik deze moest bewandelen. Misschien stap ik ooit weer over, maar op dit moment voelt het gewoon super goed om het in eigen beheer te doen.

Schijven kan in mijn ogen altijd. Mijn hoofd staat altijd aan. Ik hoor of lees een onderwerp wat in mijn hoofd al een verhaal begint te worden. Ook al heb ik best een druk bestaan, maar als ik wil schrijven, is er altijd wel een moment dat ik mijn laptop open en begin. Ik schrijf vaak meerdere verhalen tegelijk. Soms loop ik even vast op het ene en schrijf ik het andere weer verder, en visa versa. Tussen het uitgeven van een boek zit heel veel tijd. Op het moment dat ik de laatste punt heb gezet, stuur ik mijn verhaal naar een paar lezers die het verhaal gaan beoordelen of het uitgeefwaardig is. Pas als ik van hun groen licht krijg, en hier en daar nog wat heb aangepast gaat mijn "kindje" naar de redacteur. Sinds Wij hebben een geheimpje heb ik een vaste redacteur, Anja Kroon. Zij gaat met een stofkam door het verhaal heen en door mijn dyslexie heeft zij echt alle tijd nodig om het verhaal goed te krijgen. Nadat zij de redactie heeft gedaan, lezen een aantal proeflezers het manuscript door of er nog foutjes inzitten. Pas daarna gaan de persen en promotie aan.

Hoe combineer je schrijven met je drukke bestaan?

Met mijn werk begin ik altijd pas om 11:00 uur. Ik ben altijd vroeg wakker en klap al snel mijn laptop open. Als ik tussendoor naar huis kan, als het rustig is, ga ik weer verder met schijven. Schrijven is voor mij echt ontspanning ondanks de heftige onderwerpen. Ik kan er echt een hoop in kwijt. Zeker nu heb ik, zoals veel ondernemers, een hoop personeelsproblemen. Ik kan niet  tegen de mentaliteit van deze tijd.

Hoe ervaar je het tijdens het schrijven?

Het rare is dat ik met alle personages meeleef. Ik voel hun pijn, hun verdriet en hun frustratie. Vaak als ik een personage zoals bijvoorbeeld Kayleigh neerzet word ik er vaak emotioneel van, en probeer dat te verwoorden met mijn vingers en mijn laptop. Bij Droom van morgen heb ik echt toen ik het woordje einde schreef een half uur uit het raam gestaard met tranen in mijn ogen. Dit verhaal is een combinatie van een film die ik ooit hebt gezien, en van iets wat ik van dichtbij heb meegemaakt. 

Stel er is een moord gepleegd en de politie kijkt in je laptop.

Haha wat een leuke vraag ... Ik denk echt dat als ze in mijn zoekarchief gaan kijken, ik gelijk word gearresteerd. Ik zoek namelijk alles op via Google en Wikipedia. Hier bij mij thuis zeggen ze ook standaard dat ze zich afvragen wie ik vroeger in mijn vorige leven ben geweest ... Dat ik een zieke brein heb. Ik kan er hartelijk om lachen, en zeg dat zelf ook vaak als ik weer iets heb bedacht.

Wat is jouw droom?

Mijn droom? Ja als ik echt mag dromen ... Dan droom ik natuurlijk dat iedereen en alles gezond en gelukkig is. Dat niemand een leven heeft  zoals in mijn verhalen. Dat we lang gelukkig en gezond mogen zijn. Helaas is dat in de werkelijkheid anders. Er is zoveel leed achter de gordijnen. Heel eerlijk, ik ben liever een werkeloze auteur die niet meer over de zwarte zijde van het leven hoeft te schrijven, dan de ellende die sommige van ons moeten ondergaan. Ik ben van mening dat door juist dit aan te tikken, je de onzichtbare mensen, die met een hoop verdriet zitten, even kan benoemen. Het bespreekbaar maken en misschien ergens kan troosten. Ik krijg vaak van lezers een privéberichtje dat ze steun hebben gevonden  in mijn verhaal. Vooral bij Wij hebben een geheimpje en bij Droom van morgen tik ik iets aan. Vaak krijg ik te horen dat ze het fijn vinden dat ze toch ergens het gevoel krijgen dat ze gehoord en gezien worden, dankzij mijn verhaal. Dat is ook het antwoord op deze vraag. Als ik echt mag dromen, dan droom ik dat ik veel mensen kan helpen, steunen en de "ongeziene" slachtoffers een podium mag geven. Zonder dat ik ze ermee kwets, zonder zoals ik het noem plat te worden, en op sensatie uit ben. (toch weer het jonge meisje die de vleugellamme vogeltjes mee naar huis neem)

Heb je een schrijftraining meegemaakt?

Ik heb nooit schrijfles of een cursus gehad. Ik ben bang dat als ik dat ga doen, ik over alles ga twijfelen. Ik schrijf op wat er in mijn hoofd zit. Wat ik denk, en wat ik voel. Anja is degene die alles in de juiste banen leidt. Hierdoor belemmert zij mij niet in het schrijven, en zijn wij de perfecte match vind ik.

Wat wil je een beginnende auteur meegeven?

Sinds kort help ik een aantal auteurs met hun verhaal. Superleuk om te doen! Ik vind persoonlijk dat ik vaak emotie mis in een verhaal. Bijvoorbeeld als iemand een klap krijgt, hoe reageert degene er dan op ... Als iemand iets aantikt, maak het dan af, of kom er in hetzelfde hoofdstuk op terug. En zorg dat je beide kanten belicht. Waarom doet de dader het etc ...  Dus mocht iemand dit lezen, die een boek wil schrijven, wil ik dat als tip meegeven. 

Hoe ga je om met de heftigheid van je verhaal?

Bij ieder verhaal moet ik echt even bijkomen. Mijn moeder zei laatst: 'Zijn de onderwerpen niet te zwaar voor je?' Ik vind van niet, al moet ik wel zeggen, dat mijn tiende boek een vervolg is van Het spel is uit, en deze heeft bijna geen maatschappelijke onderwerpen, ook wel eens leuk om te doen. Ik was wel even klaar was met de verkrachtingen etc. Deze ligt nu onder redactie. Proeflezers waren heel enthousiast.  

Tipje van de sluier van het nieuwste boek

Mijn nieuwste verhaal, Hij is van mij! wat ik nu aan het schijven ben, gaat over o.a. stalking, vreemdgaan, moord, jaloezie en eeuwige liefde., en komt waarschijnlijk net voor de zomervakantie 2025 uit.