Misschien wilt u zich eerst voorstellen aan de lezers? Wie is A.C. Porter in zijn dagelijks leven? Ik weet dat A.C. Porter een pseudoniem is, vertel wat u kwijt wilt en kunt.
Beste lezers van Vrouwenthrillers.nl: ik ben A.C. Porter, 45 jaar, internationaal strafrechtjurist en ik werk voor een in Nederland gevestigde organisatie. Ik heb in het verleden voor verschillende internationale organisaties gewerkt, waaronder de VN en de Europese Commissie en ik reis ook nu nog veel voor mijn werk.
Wat waren uw verwachtingen toen u begon aan dit boek? Zijn deze uitgekomen?
Toen ik aan dit boek begon had ik niet de verwachting dat ik snel een uitgever zou vinden. Maar toen ik de eerste versie van het manuscript op papier had liet ik het aan een vriend van me lezen en die was heel enthousiast. Hij bracht me in contact met Xander Uitgevers en toen ging het balletje snel rollen. Dat heel veel boekhandels, waaronder de grote ketens, vervolgens inkochten had ik ook niet verwacht. Ik was aanwezig bij het drukken en als je dan al die boeken met jouw verhaal over de band ziet rollen, dan word je daar wel even stil van.
Wat is de uitdaging van fact-fiction schrijven en wat zijn de valkuilen?
De grootste uitdaging van fact-fiction is dat je een verzonnen verhaal in een bestaande wereld wilt inpassen. Enerzijds zijn er heel veel feiten die moeten kloppen en anderzijds is er een verhaal dat zijn eigen leven leidt en dat je dat leven ook moet kunnen laten leiden. De feiten moeten het verhaal dus niet gijzelen. Soms ontkom je daar echter niet aan en moet je concessies doen. De bestaande historische figuren moeten namelijk wel het leven leiden zoals dat in de geschiedenisboeken is opgetekend. Ze kunnen niet ergens op moment X opduiken terwijl iedereen weet dat ze op dat moment Y ergens anders de loop van de wereldgeschiedenis beïnvloedden. Tegelijkertijd moet het verhaal geen verslag van de geschiedenis worden. Daarom begin ik steeds weer bij het verhaal en zoek daar de feitelijke gebeurtenissen bij die goed in dat verhaal passen. Zo lijkt het alsof mijn fictieve hoofdpersoon door de geschiedenis wandelt, maar eigenlijk wandelen elementen uit die geschiedenis naar haar toe en versterken haar verhaal.
In het boek komen “grote namen” voor die heel bepalend zijn geweest in de wereldgeschiedenis. Over welke andere non- fictieve personen zou u nog een boek willen schrijven?
Dat is een leuke vraag. Ook hier geldt dat voor mij het verhaal belangrijker is dan de ‘grote namen’. Natuurlijk spreken die tot de verbeelding en maakt het de lezer nieuwsgierig, maar voor mij staat het verhaal centraal. Voor dat verhaal is een historische gebeurtenis en de periode waarin en de omstandigheden waaronder die gebeurtenis plaatsvond veel interessanter. De ‘grote namen’ die daarbij betrokken waren pakken dan vanzelf hun rol. In mijn tweede boek draait het weer om zo’n gebeurtenis. Het is een moment waar iedereen een beeld bij heeft, maar waarvan in Nederland weinig mensen precies weten hoe het zit. En natuurlijk zijn er ‘grote namen’ bij dat moment betrokken, maar in mijn boeken draait het vooral om de gewone mensen. Zij maken het verhaal.
Wat was het eerste wat u deed toen u klaar was met schrijven?
Boodschappen doen en de koelkast vullen. Die was helemaal leeg.
Veel auteurs maken gebruik van proeflezers, hebt u daar ook gebruik van gemaakt?
Ja, ik heb twee proeflezers. De vriend die ik hierboven noemde en een vriendin. De hoofdpersoon in De erfgenamen is een vrouw en het boek bevat verschillende thema’s waaronder vrouwenemancipatie die het tot een vrouwenthriller maken. Tegelijkertijd zien we dat de mannelijke lezers enthousiast zijn over het boek. In veel huishoudens gaat het van het ene nachtkastje naar het andere. En dat is precies wat ik zag gebeuren bij mijn meelezers. Ze deden hun partner een gedrukte versie cadeau. En bij Xander Uitgevers, waar op een enkeling na, vooral vrouwen werken, lazen verschillende partners deze zomer De erfgenamen. Dat is wel heel leuk. Dat ze van alle boeken die er bij Xander uitkomen hun partner voor de vakantie mijn boek aanbevelen.
Stel, u mag een van uw lievelingsauteurs vragen om uw volgende boek als eerste te lezen en te beoordelen, wie zou dat dan zijn?
Dan zou ik Isabel Allende vragen. Ze werkte net als ik voor de VN en woonde in veel verschillende landen. En het verhaal waar ik nu aan werk gaat over onrecht, onderdrukking, politieke spanning en de liefde van gewone mensen die dit alles moet doorstaan. Als iemand me daarover iets kan meegeven, is zij het wel.
Welke boeken leest u zelf graag? En kunt u lezen terwijl u met een boek bezig bent?
Dat is heel divers. Isabel Allende natuurlijk, maar bijvoorbeeld ook Gabriel García Márquez en Haruki Murakami. Meer in de thrillerhoek heb ik vroeger veel van Grisham gelezen en meer recent Oktober van Soren Sveistrup, Ik ben Pelgrim van Terry Hayes en 1963 van Stephen King. De boeken van Joël Dicker vind ik ook goed, vooral Het mysterie van kamer 622 en De waarheid over de zaak Harry Quebert.
De erfgenamen is uw debuut, heeft u een tip voor de mensen die ook graag een boek willen schrijven?
Gewoon beginnen en een onderwerp kiezen dat je aanspreekt. Het leuke van schrijven is dat je er op jonge leeftijd mee kan beginnen en dat je het heel lang kunt blijven doen. Er is dus heel veel tijd om jezelf te ontwikkelen. En lezen, lezen, lezen. Stephen King heeft alles al geschreven en is een echte meester, maar zelfs hij leest elke dag nog om zich te blijven ontwikkelen.
Zijn er al nieuwe schrijfplannen?
Jazeker, het nieuwe boek dat ik hierboven al noemde en waar ik nu aan werk zal eind volgend jaar in de boekhandel liggen. Net als De erfgenamen is het een politieke thriller die in twee verschillende tijden speelt. En het land en de omstandigheden ken ik goed omdat ik daar zelf op de ambassade heb gewerkt.
