Hoi Theo en Marianne, ik mocht vorige maand al jullie nieuwe boek lezen en heb er erg van genoten!
Ik heb (natuurlijk) nog wel een aantal vragen voor jullie.
Ons laatste gesprekje was in december 2023 en ging over het boek Wanhoop en Liefde. Hoe is het met jullie?
Ik weet nog dat jullie vertelden dat de research over het boek met een behoorlijke valpartij gepaard ging, ben je weer hersteld Marianne?
Wat fijn om te lezen dat je zo van ons nieuwe boek hebt genoten.
Het gaat heel goed met ons en onze gezondheid. Marianne is volledig hersteld van de val.
Kortgeleden kregen we verrassend nieuws van onze uitgever Ilse Karman. Het blad Royalty gaat al onze historische romans uitgeven als ‘Bookazine’. Als eerste Amalia’s erfenis aanstaande november. Een heel andere kroon op ons werk dan de Gouden Vleermuis, maar zo’n leuke, dat we een fles bubbels hebben laten knallen!
Hoe zijn jullie op het verhaal van De gifmengster gekomen? Wanneer besluit je iets uit het leven van de persoon wel of niet te gebruiken in het boek?
Bij toeval stuitten we op een novelle van Louis Couperus over een klein deel uit het leven van Lucrezia Borgia. Hij beschrijft haar als een jonge vrouw die heen en weer wordt geslingerd tussen haar gevoelens en haar ‘verplichtingen’ tegenover haar familie. Wij deden toen al oriënterend onderzoek naar een mogelijk interessante vrouwelijke hoofdpersonage voor een nieuwe roman. Deze Lucrezia sprak ons aan omdat ze nu eens niet werd beschreven als een hooghartige, niets en niemand ontziende, gewetenloze moordenares en mannenverslindster.
We verdiepten ons in de vele brieven die ze heeft geschreven, o.a. aan haar eerste man Giovanni Sforza, aan haar vader paus Alexander VI en aan haar schoonzus Sancia, die de verzorging van haar zoontje Giovanni op zich nam. In die brieven werd het beeld dat in het verhaal van Louis Couperus was opgeroepen versterkt en uitgebreid.
Moesten we de gifmoorden, waarbij Lucrezia was betrokken, weglaten? Nee, natuurlijk niet. Die boden ons juist de mogelijkheid om het verhaal extra spanning te geven. Samen met de moorden op de vaders van haar eerste twee kinderen belandde het verhaal daardoor in een ware historische thriller. En ze lieten ons zien wat Lucrezia’s werkelijke rol hierbij is geweest.
Lucrezia spreekt in het boek met haar kinderen, een heel ontroerende vorm om een verhaal te beschrijven. Hoe kwamen jullie hierop?
In geen van de publicaties die over haar zijn geschreven is veel aandacht besteed aan haar kinderen en de gevoelens die ze bij Lucrezia opriepen. Haar eerste twee zoontjes werden onder dwang bij haar weggehaald nadat haar vader en haar broer Cesare hun vaders had laten vermoorden.
We vonden het indrukwekkend hoe Lucrezia, na twee keer volledig te zijn ingestort, zich toch weer hervond en verder kon met haar leven. Misschien was de band en de zorg om haar kinderen wel het enige wat haar in de wrede en harteloze wereld om haar heen op de been hield. Juist daardoor wist ze haar menselijkheid te behouden.
Op haar sterfbed wilde Lucrezia rekenschap afleggen van alles wat ze in haar leven had gedaan en aangericht. Tegenover haar Schepper, maar vooral tegenover haar kinderen die niet mochten leven met een verkeerd en ontluisterend beeld van hun moeder.
In het boek worden twee verhaallijnen rondom dezelfde vrouw met elkaar verweven, wie heeft welk deel geschreven of werkt dat niet zo?
Die stukken, in de ‘ik’-vorm, hebben we ook verhaaltechnisch gebruikt om vragen en spanning op te roepen over het vervolg van het verhaal. En ook om vragen die we soms bewust hebben laten hangen, achteraf te beantwoorden. Net zoals in de rest van het boek hebben we elkaar bij deze stukken aangevuld, geïnspireerd en gecorrigeerd waar nodig. Het is niet zo dat ze door een van ons zijn geschreven.
Is het boek zo geworden als jullie in het begin gedacht hadden?
Het laatste deel van haar leven, dat bijna romantisch is te noemen, was zelfs voor ons verrassend. Lucrezia trouwde met Alfonso d’Este uit berekening, vooral om zich te ontworstelen aan haar dictatoriale vader. Over haar nieuwe echtgenoot had ze alleen maar slechte dingen gehoord, maar die nam ze voor lief. Als toekomstig hertogin van Ferrara zou ze een positie bereiken die haar machtiger maakte dan haar vader en haar broer. Dat Alfonso d’Este een heel andere man was dan ze had verwacht, was een meer dan aangename verrassing. Al een paar jaar na haar huwelijk met hem volgde Alfonso zijn vader op als hertog. Omdat hij veel weg was vanwege de vele oorlogen in Italië, bestuurde Lucrezia het hertogdom. Ze maakte zich niet alleen geliefd bij de bevolking, maar ook bij haar man. Die liefde was wederzijds. Ze kregen samen meerdere kinderen. Eindelijk kon Lucrezia het leven leiden waarvoor ze zelf zou hebben gekozen. Een sprookjesachtig einde van een leven dat daarvoor vooral intense drama’s kende.
Zijn er al plannen voor een volgend boek? En wie speelt daarin de hoofdrol?
