De opgraving gaat over archeoloog Anouk die wordt ingeschakeld bij het opgraven van een massagraf. Samen met de aantrekkelijke Cas gaat ze aan de slag. Ze merkt al snel dat de vondst gigantisch is, maar ook dat niet iedereen blij is met de opgraving. 

Van meerdere kanten wordt ze tegengewerkt en als ze naast de skeletten nog een mysterieuze vondst doet, weet ze heel zeker dat het graf meer geheimen verbergt dan alleen de eeuwenoude overblijfselen. 

Ik ben opgegroeid in Vianen en heb daar 25 jaar met veel plezier gewoond. Mijn ouders wonen er nog altijd en dus kom ik er regelmatig. 

Toen ik hoorde van de vondst in 2020, wist ik meteen dat ik dit mysterie als uitgangspunt voor een volgende thriller wilde gebruiken. 

De researchfase voor dit verhaal was erg belangrijk en tegelijkertijd heel erg leuk. Ik ben in de geschiedenis van Vianen gedoken en dan met name de geschiedenis van de 18e eeuw, waaruit de overledenen stammen. Ik heb de archeologen geïnterviewd, heb een stadswandeling gemaakt, heb de burgemeester en wethouders gesproken, heb een onderzoeker gesproken die alles weet van het leven in de 18e eeuw en heb dagboeken gelezen van Britse soldaten die in Nederland streden tegen de oprukkende Fransen. 

Al deze informatie heb ik (mondjesmaat) verwerkt in één van de verhaallijnen in de vorm van een aantal brieven. 

Natuurlijk is en blijft De opgraving een thriller en is het verhaal fictief. De lezer wordt dus niet bedolven onder allemaal historische feitjes, maar krijgt wel een klein inkijkje in het leven van de mensen die in het massagraf begraven lagen.    

Ik hoop allereerst dat lezers genieten van het verhaal zelf. Lezen van een thriller doe ik zelf namelijk vooral voor de ontspanning. 

Daarnaast hoop ik dat lezers iets opsteken van een (nog) onbekend stukje Nederlandse geschiedenis. Zelf was ik niet bekend met de achttiende eeuw en de gruwelijkheden die destijds hebben plaatsgevonden op Nederlandse bodem. 

Nee

Aan deze thriller ging veel meer onderzoek vooraf. Ik heb maanden gestoken in het uitzoeken van hoe mensen in de achttiende eeuw leefden, hoe de omstandigheden waren en wat de soldaten allemaal moesten doorstaan. Met onderzoeker Raymond Uppelschoten heb ik gesprekken gevoerd over hoe het leven er in Vianen uit moet hebben gezien. Dat was ontzettend interessant en leerzaam. 

Gelukkig ben ik nog niet bekend met blokkades. Laten we dat vooral lekker zo houden. 

Sinds kort woon ik met mijn man in Italië en focus ik mij vooral op schrijven. Ik geef nog geen les in Italië. Ook heb ik op deze nieuwe locatie nieuwe schrijfgewoontes opgedaan. Ik schrijf nu vaker buiten, in de zon bijvoorbeeld. Mijn ideale schrijfdag ziet er als volgt uit: koffie drinken (staan aan de balie, zoals het hoort in Italië) dan sporten, op het terras schrijven, lunchen en dan wandelen.   

Ja, ik lees echt alles! Op dit moment lezen bijna 800 leden van de Crime Compagnie club mijn boek (De opgraving is het boek van de maand januari) en kijk ik om de haverklap op Hebban en mijn sociale mediakanalen. Gelukkig zijn de reacties erg positief. Zelfs mensen die normaliter niet houden van thrillers met een historisch tintje, zijn blij verrast. Dat doet natuurlijk wat met een schrijver. Uiteindelijk schrijf je om mensen mooie leesuren te bezorgen.  

Ik hoop dat ik over vijf jaar nog drie thrillers heb geschreven en dat mijn boeken dan in alle Nederlandse en Vlaamse boekhandels liggen.   

Van veel lezers hoor ik dat ze archeoloog Anouk graag nog een keer een opgraving zien doen. Ik denk dat ze inderdaad in een volgend boek terug komt, maar dan (deels) in Italië.