Ik ben Luc Vos, 56 jaar, en woon met mijn vrouw en hond in Heultje, een dorpje in de Antwerpse Kempen. Onze zoon is uitgezworven naar ’t Stad (Antwerpen dus), waar hij na zijn studies is blijven plakken en nu zijn leven heeft opgebouwd. 

Ik verdeel mijn tijd (zo goed mogelijk) tussen mijn werk als freelance consultant in allerlei projecten om klantervaringen te verbeteren (en soms ook nogal wat IT werk doe, maar ik ben geen IT-er), mijn vrouw en mijn deel in het huishouden, onze hond (elke dag moet er gewandeld worden, wat goed is voor hem, maar ook voor mij), proberen te sporten (een paar keer per week hardlopen om de kilo’s onder controle te houden en mijn fysieke en geestelijke gezondheid te onderhouden), naar festivals, optredens en voetbalwedstrijden gaan, meestal met onze zoon, reizen (liefst zoveel mogelijk) en … uiteraard: schrijven. 

Sinds ik in 2020 de Zwarte Sneeuw schrijfwedstrijd van Godijn Publishing won met Noorderlichtvrouw is mijn schrijfcarrière een beetje uit zijn voegen gebarsten. Meer dan honderd kortverhalen verschenen in zo’n 80 bundels (en haalden vaak podiumplaatsen in allerlei schrijfwedstrijden), bijna tweeduizend ultrakorte verhalen (99 woorden) vloeiden uit mijn pen (en worden elke op de Facebookgroep van Schrijven Online gepubliceerd, elke week eentje op Out of this World en in Kerk & Leven) en ook een veertigtal gedichten vonden een plekje in een publicatie. 

Maar het meest fier blijf ik op de Anne Verelst thrillerserie waarvan in 2022 Zeven is verschenen, winnaar van de Thrillzone debuutaward, shortlist beste Vrouwenthriller, longlist Bronzen Vleermuis, en nog een paar meer, prestaties waar ik tot vandaag ongelooflijk blij mee blijf en nog altijd verbaasd van sta hoe goed het boek werd onthaald. 

Ook de opvolger/voorloper Paternoster (2023) deed het even goed, wat mijn eeuwig twijfelende kant toch een beetje tot rust heeft gebracht. 

In 2024 verscheen Het Woord, ook heel goed onthaald, maar tot nu toe minder beloond. Het is een minder snel en gruwelijk boek, meer psychologisch en blijkbaar wordt dat anders onthaald. Maar ook daar zijn de recensies overwegend goed, dus ook heel blij mee. 

Zoals eerder gezegd: reizen is ook een passie, zowel voor mijn werk (ik doe een project voor een bedrijf met vestigingen in Europa, Nieuw Zeeland, Australië, India, Japan, China, Verenigde Staten, Zuid Amerika, en ik heb bijna alle vestigingen al mogen bezoeken J ) maar ook privé proberen we elk jaar zoveel mogelijk mooie plekken van de wereld te ontdekken. Een mix van natuur en rust en de drukte van bruisende steden. 

Rusteloos. creatief, twijfelaar, levensgenieter

In Adem gaat het leven van Anne verder waar het in Het Woord is gestopt. Ze is wat tot rust gekomen, heeft een nieuwe relatie, al legt de ziekte van haar moeder (jong dementie) een bijzonder zware schaduw over dat nieuwe geluk. 

Als de stad dan wordt opgeschrikt door mensen die zonder aanwijsbare reden op heel korte termijn stikken, is paniek niet ver weg. Is er een nieuw virus in het land (als meerdere slachtoffers vallen groeit die mogelijkheid) of is er iets anders aan de hand? 

De spanning tussen Anne en haar baas kent nieuwe hoogtepunten, haar side kick Marie kent haar eigen uitdagingen en de aflopende ziekte van haar moeder vormen samen de nodige uitdagingen voor Anne om rustig te blijven en te vinden wat er aan de hand is. 

De droom is aan het uitkomen J Zeven verschijnt binnenkort (nog dit voorjaar) als Seven times Seven in het Engels. Hopelijk een opstap naar een breder, internationaal publiek. We hebben heel veel tijd in de vertaling gestoken, twee native Engelse redacteurs hebben het boek onder handen genomen, we hopen dat het een kans krijgt tussen het grote aanbod van thrillers in de Engelstalige wereld. We gaan er in elk geval voor J

Als het van mij afhangt wel, maar we gaan eerst zien wat Seven times Seven doet en dan kunnen we de vertaling in andere talen ook in gang zetten. 

De teller staat intussen op 18 J. Dat zijn nieuwe delen, zonder de laatste zes die ook al grotendeels klaar zijn. Deze 18 delen zijn uiteraard nog niet klaar. Deel vijf is dat wel al voor een groot stuk (zo’n 90.000 woorden zijn er, met een deel al een tweede keer verwerkt), maar nu moet eerst Adem op de wereld worden losgelaten, moet Seven times Seven klaar zijn en dan pak ik het vijfde deel weer op. In mijn hoofd is het grotendeels klaar, ik weet zo goed als zeker hoe het zal aflopen en wat er nog moet gebeuren, maar zoals het zo vaak gaat, als ik het manuscript weer in handen neem en er opnieuw doorloop, beginnen verhaallijnen en personages weer hun eigen ding te doen en moet ik volgen. 

Het plan is zeker dat er elk jaar (minstens) een deel verschijnt. Als het uitkomt met de ‘jaargetijden’ kan het zijn dat er ook meer zijn. En er is een plan om ook de kortverhalen die ik schreef te bundelen, met eerder verschenen verhalen én nieuwe verhalen, maar daar is nog geen datum voor bepaald. 

Dat hangt van de definitie van controle af J. Het is een vrouw die bijzonder goed weet wat ze wil, maar tegelijk ook een grote twijfelaar is en vaak bij zichzelf gaat zoeken of ze wel het juiste doet. 

Maar ze wil vooruit en zal proberen alles te doen wat ze kan om misdaden te stoppen. Haar rechtvaardigheidsgevoel is te groot om weg te kijken. Iets wat de mensen in haar buurt regelmatig aan den lijve ondervinden. 

In mijn kortverhalen schrijf ik regelmatig andere dingen. Zo zijn er een paar spookverhalen, verhalen die aanleunen bij het fantastische genre en schreef ik onlangs een echt horrorverhaal (dat finalist werd in de Grimdark in de polder wedstrijd). In mijn ultrakorte verhalen en gedichten zijn het vaak meer romantische verhalen, en is er van thrillers geen sprake.

Maar telkens een verhaal toch wat langer wordt, sluipen de spannende elementen erin, waardoor het voor mij duidelijk wordt dat thrillers als genre mij het beste ligt. In mijn kortverhalen wil ik graag andere genres blijven ontdekken, maar qua boeken zal het voornamelijk thrillers zijn. 

Ik lees ook graag fantasy en science-fiction, maar het ‘wereldbouwen’ uit die genres is mijn ding niet. Daarvoor is mijn schrijfstijl te ‘sober’ denk ik, met nadruk op de spanning en minder op wat overal rondom gebeurt. 

Dat is een moeilijke vraag. En een moeilijk gegeven, om elk een deel te doen. Ik heb het ooit geprobeerd in een boek experiment en merkte dat het heel snel in andere richtingen gaat. Maar met één andere auteur zou het wel moeten lukken. En dan is Stephen King uiteraard mijn favoriet J

Ik hoop dat de Anne Verelst serie dan zo’n 10 delen telt, en dat mijn naam verder gemaakt is, in Vlaanderen en Nederland én in het buitenland. Het blijft echt een droom om ook buiten onze grenzen lezers te vinden die mijn verhalen leuk vinden en misschien zelfs ooit in een stad als New York op straat te worden herkend (maar zonder akelige groupie toestanden ;-) ). 

Dat is een droom, maar meer realistisch hoop ik effectief dat lezers mijn boeken leuk blijven vinden, dat Anne Verelst haar verhaal mag blijven vertellen, dat ik kortverhalen mag blijven schrijven en ik minder kan gaan werken omdat mijn boeken succesvol genoeg zijn om van te leven (en te reizen).

Ik hoop dat de boekenwereld open blijft staan voor schrijvers van vlees en bloed, voor de verhalen die uit de hoofden van echte mensen blijven komen. Ik ben geen tegenstander van AI, ik vertel erover in mijn boeken (als hulpmiddel voor de politie) en gebruik het in mijn werk, maar ik hoop niet dat wij, schrijvers, vervangen worden door een intelligentie vorm die geen gevoelens heeft. Die technisch juist schrijft, maar boeken schrijven gaat over veel meer dan technisch juist schrijven. Het gaat over in het hoofd kruipen van daders en slachtoffers, over onverwachte twists die alleen mensen kennen en het beschrijven van menselijke relaties. 

Ik denk dat wij daar toch nog altijd een streepje voorhebben op AI. Of dat hoop ik toch. 

Dank je wel, Vrouwenthrillers, voor deze fijne vragen, om mij te kans te geven mijn boeken voor te stellen en hopelijk vinden jullie lezers ook Adem weer een fijn boek. 
- Luc Vos