Mijn allereerste thriller, ja, geweldig was dat! Ik bedacht dat de grootste drijvende kracht achter een thriller ‘angst’ was, dus mijn grootste angst moest daarin komen. Bovendien wilde ik er een klein wetenschappelijk sausje overheen gieten. En ik vond het intrigerend als het sportduiken er een rol in kreeg. En zie daar de ingrediënten voor Nephila’s netwerk.

Het schrijven ging best lekker. Tot ik het opstuurde naar een manuscriptbeoordelaar en er slechts twee aardige zinnen in dat lange verslag stonden. Het heeft een tijd geduurd voor ik het verhaal weer durfde op te pakken om het verder aan te scherpen. Dat deed ik onder begeleiding van een schrijfcoach, want ik was er inmiddels van doordrongen dat het ‘toch wel’ een vak was. Ik stuurde daarna mijn manuscript naar 3 uitgevers en eentje pikte mij uit de zogenaamde slushpile: ‘We willen het uitgeven!’ 

Ik had nooit gedacht dat dit iets was wat ik zou kunnen of willen. Ik was bezig met mijn opleiding, mijn werk en daarna een jong gezin, waarbij ik een van de weinige moeders was die bleef werken. Het schrijven begon pas echt te kriebelen toen mijn vader een roman schreef en presenteerde. Toen was ik niet meer te stoppen. Nog steeds niet, trouwens 😉

Ja, enorm. In het begin vooral in de verschuiving naar vrouwelijke thrillerauteurs. De eerste keer dat ik bij het genootschap thrillerauteurs kwam, waren er bijna alleen mannen. Wel erg gezellig, hoor. Wat een fijne collega’s zijn dat! Nog steeds trouwens. Verder is er in en afgelopen jaren veel gebeurd in de uitgeefwereld, waardoor er steeds meer boeken op de markt komen en boekhandels streng moeten selecteren wat er in de winkel komt te liggen. Ook de ontwikkeling en groei van e-books en audiobooks maakt een groot verschil. Het gaat er niet alleen meer om of je met je boek in de boekhandel ligt; er zijn veel meer publicatiemogelijkheden.

Grappig dat je dat vraagt. In veel van mijn Vertrekthrillers zit ook een maatschappelijk thema. Dus ik ben nooit anders gaan schrijven. Er zat alleen (ook) een Vertrek-thema in. Sinds 2021 ben ik weer terug in Nederland, dus daarna was een Vertrekthriller even minder voor de hand liggend. Maar… ik heb nog steeds een plot in mijn hoofd voor een Vertrekthriller. Dus zeg nooit nooit 😉

Op dit moment kies ik vooral welk thema/onderwerp het hardst aan me trekt. De lijst en ook Modelmoord trokken behoorlijk hard.

Het boek Nobody. Dat was niet alleen een heftig onderwerp om te schrijven, maar ik hoorde van lezers ook dat het een heftig verhaal was om te lezen.

In principe is dat boek er al: Kruimels zijn ook brood. Dat is een autobiografische roman over het leven van mijn vader en mijzelf, waarbij we praten over de dingen die we nooit aan elkaar hebben durven vragen. Er staan veel persoonlijke zaken in. 

En er komt nog een boek dat over mijn leven gaat, maar ik zag dat die in een volgende vraag beter past 😉 Dus ik laat je even aan een cliff hangen.

Ik organiseerde al vele jaren schrijfworkshops, schrijfweekenden en schrijfvakanties. En toen kwam Corona, en viel alles stil. Ik miste de contacten met al die gedreven schrijvers enorm, en dus draaide ik de crisis om naar een kans: een eigen schrijfschool, helemaal online. 

Het allerleukste zijn twee dingen:

1) Samenwerken met andere schrijfdocenten. Dat blijft ook wel mijn stijl: samen ben je altijd sterker. 

2) Ik werk nu internationaal. Iedereen kan namelijk online de cursussen volgen. Dus ik heb cursisten uit Zweden, Amerika, Frankrijk, Estland, Portugal, België, Zwitserland, Italië en ik vergeet vast nog wat landen te noemen. Dat is toch geweldig?! 

Jan en ik organiseren die samen. Ik geef de deelnemers schrijfworkshops, begeleid ze bij hun verhaal en zorg dat ze steeds nieuwe inspiratie vinden. En Jan (Kostelijk) verzorgt alle maaltijden. Soms denk ik weleens dat de schrijvers terugkomen voor het kostelijke eten van Jan. We zijn ermee begonnen toen we in Portugal woonden, en nu huren we locaties op steeds weer een nieuwe leuke plek in Europa, zoals dit jaar in een chateau in Normandië, in de Duitse Eifel en op Texel. Het werken met groepen is heerlijk!

Het wordt zeker tijd om het rustiger aan te doen, maar ja… dat zit niet in de aard van het beestje. En dus heb ik een mooi nieuwtje: er verschijnt een nieuw boek ergens komend najaar met de titel ‘Schrijven geeft kracht’. Dit boek schreef ik afgelopen winter tijdens mijn (werk)vakantie in Portugal. Hierin deel ik een schrijfmethode om in een periode van ziekte of als je iemand bent verloren weer rust in je leven te vinden. Zoals je weet ben ik mijn zusje verloren én heb ik zelf de diagnose borstkanker gekregen. Echt emotionele tijden. Deze manier van schrijven heeft me geholpen om inzicht te krijgen hoe ik verder kon, hoe ik lichtpuntjes kon blijven zien, positief kon blijven en vooral ook weer kon genieten van gelukkige momenten. Het is een zelfhulpboek dat bij uitgeverij A.W Bruna verschijnt. Ik hoop dat ik met dit boek heel veel mensen kan helpen om al schrijvend weer de zonnige kant van het leven terug te vinden. Er staan verschillende ervaringsverhalen in, én ik deel ook mijn eigen (kwetsbare) verhaal. Dit boek zat al een jaar in mijn pen, en nu weet ik dat het gaat verschijnen. Kijk, dat is puur geluk 😊

Verder ben ik in contact met anderen over mogelijke samenwerkingen. Hoe of wat volgt later. Ik blijf op die manier lekker bezig; dat past bij me.

Het uiterlijk van mijn nieuwe thriller Modelmoord valt sowieso op in de boekhandel, want de zijkant is knalroze. Echt WOW, dus. Maar ja, dat is alleen maar het uiterlijk. En dit boek wil je ook van binnen leren kennen, want het draait in de modellenwereld allang niet meer alleen om het uiterlijk. 

Bo is een topmodel, woont op het prachtige eiland Malta en geniet van de zon, de zee en haar man Nick die duikinstructeur is. Maar het modellenleven is zwaar, want de strijd tegen de knellende centimeter van het modellenbureau is keihard. Het zorgt ervoor dat er een harde concurrentiestrijd ontstaat tussen de modellen. Dat zet Bo ertoe aan om een riskant afslankmiddel te gaan gebruiken. 

In de tijd dat ik aan het schrijven was, doken de nieuwsberichten over het gebruik van Ozempic steeds vaker op. Op dat moment kwam alles bij elkaar, en was het alleen nog maar de vraag of ik Bo deze strijd zou laten overleven of niet. 

Nu ik 20 jaar auteur ben, blijf ik terugdenken aan hoe ik zelf ben begonnen met schrijven. Ik blijf die harde brief van het manuscriptenbureau voor me zien, en ik weet nog goed hoe moeilijk het was om in het begin naam te maken. Daarom deel ik nu mijn schrijfkennis en mijn contacten met andere schrijvers, docenten én uitgevers met beginnende schrijvers. Ik maak graag mensen blij. Waarom zou ik al mijn kennis voor mezelf houden als ik het ook kan delen? 

En dan de uitsmijter: de eerste hoofdstukken van een nieuwe thriller staan op papier. Weer een onderwerp dat speelt in de maatschappij. Zoals ik al zei: ik kan het niet laten 😉