Ik ben dus Hanneke, woon in het mooie Limburg samen met mijn man, zoon en kat. Inmiddels is er ook een wandelende tak in huis belandt waar onze zoon voor zorgt. Ze heeft gelukkig niet zo veel nodig, dus dat lukt prima en ze leeft nog, dat is al heel wat, haha.

Ik werk in de zorg als persoonlijk begeleider binnen een groep voor beschermd wonen. Vanwege een klein contract dat precies groot genoeg is, heb ik voldoende tijd om te schrijven als onze zoon naar school is.

Ik kan me verliezen in een boek, ik ben uitermate fanatiek als het om spelletjes gaat, ik kom de dag het liefst door met to-do lijstjes en ik heb kriebels in mijn buik als ik lees of zie dat iemand mijn boek leest.

Op dit moment lees ik Veel liefs van Beth O’Leary. Een feelgood waar ik heel blij van word. Maar hiervoor las ik een non-fictieboek over een vrouw die via mensenhandel op de wallen in Amsterdam terecht kwam; Mijn leven in de hel van Sarah Forsyth. Een indrukwekkend boek dat nog steeds in mijn hoofd rondsluimert.

Normaal gesproken lees ik heel graag thrillers, dus dan zouden deze boeken je misschien verbazen. Toch vind ik het fijn om af en toe een uitstapje naar een ander genre te maken. Non-fictie lees ik niet vaak, maar feelgood is een fijne afwisseling na alle moord, geweld en plottwists in de boeken die ik graag lees.

Dat was een artikel op Facebook én een bijsluiter voor pijnmedicatie.

Het artikel ging over het feit dat iemand in de USA een brief had gevonden in de muur tijdens het renoveren. Er stonden wat feitjes op van de vorige bewoner die de nieuwe wand had gezet. Een soort tijdscapsule. Later begreep ik van een journalist dat dit soort briefjes ook in Nederland veelvuldig voorkomen. ‘Deze muur is gemetseld door…’ bijvoorbeeld, met daarbij het jaartal geschreven.

Ik vond dit gegeven zo bijzonder, en bedacht me hoe akelig het zou zijn als je zo’n briefje zou vinden waarop een moord werd bekend. Niet lang daarna las ik een bijsluiter voor de pijnmedicatie van mijn man; het kon depressieve gevoelens opwekken, en gelijktijdig gebruik van anti-depressiva werd afgeraden. Mijn hoofd ging borrelen en ratelen. Wat nu als ik die twee combineer? Ik begon te puzzelen, een verhaal vormde zich. Wat nu als ik dit erbij zet, en dat ideetje uit mijn ideeën-mapje, en dat stukje uit dat manuscript dat ik toch niet meer ga gebruiken?

Het was een mooie, ingewikkelde, spannende puzzel. Ik heb veel plezier beleefd aan het maken ervan. En ik ben echt mega trots op het eindresultaat.

Dat is kiezen uit twee geweldige dingen!

Een novelle, of een Tussendoortje zoals ze de verhalen bij De Verhalenfabriek zo mooi noemen, is fijn om tussendoor te schrijven. Klinkt gek, maar het voelt minder ingewikkeld dan een volledige thriller. Begrijp me niet verkeerd, het is absoluut niet makkelijk! Juist het feit dat je in een fractie van het aantal woorden van een paperback een spannend, rond verhaal moet vertellen, zorgt ervoor dat je goed moet afwegen wat wel en niet belangrijk is. Bij de Target-serie die ik heb geschreven is het zelfs zo dat één novelle niet voldoende was om de reis van Valerie af te ronden (deel drie verschijnt in september!).

Maar een boek, een thriller, een paperback. Dat is echt een tandje extra geven. Niet alleen het woordenaantal, maar ook de hele spanningsboog, de ontwikkeling van de hoofdpersonages, de plottwist … het is echt fantastisch om daaraan te sleutelen. Het gehele schrijfproces van De perfecte dochter heeft ruim twee jaar in beslag genomen en ik heb er zoveel van geleerd. Niet alleen het schrijven, maar ook over mezelf. Doorzettingsvermogen, dat is het belangrijkste. Veel mensen willen een zelf geschreven boek in handen houden, maar het percentage mensen die dat daadwerkelijk lukt is minimaal. Zeker wanneer je door een traditionele uitgeverij uitgegeven wilt worden. Juist het feit dat dat is gelukt, maakt me ontzettend trots.

Ik ben mega dankbaar dat ik voor beide uitgeverijen mag schrijven en zij - in feite - mijn dromen uit laten komen.

Ja, dit lukt me prima. Zeker omdat het proces van een afgerond manuscript naar een boek in de winkel vrij lang duurt. In februari / maart was de zetproef al klaar, wat betekende dat ik niets meer kon (en mocht) doen.

In die periode was ik samen met Inge van Prooijen al bezig met onze nieuwe thriller, waardoor ik van het ene naar het andere project hopte. Er is dan geen tijd meer om in de wereld van Noa en Diede rond te blijven hangen. Hup, gelijk door!

Zoals ik eerder schreef werk ik in de zorg. Dat is af en toe behoorlijk pittig, waardoor het na het werken toch ook lekker is om thuis te zijn, me met mijn gezin (en huishouden…) bezig te houden of een boek te pakken. Daarnaast ben ik net begonnen met een nieuwe hobby (de honderdste, haha), namelijk collages maken van knipsels van oude boeken in combinatie met geperste bloemen. Ik heb nog geen idee wat daar uit gaat komen, maar het is een fijne manier om bezig te zijn.

Met mijn ervaring in de zorg - en daardoor mijn ervaring met mensen die psychische problematieken hebben - zou ik de Diede van vroeger op de thee uitnodigen. Zij is zo kwetsbaar, zo breekbaar ook. Ze heeft liefde nodig, en daarbij ook even de tijd om op adem te komen in een huis en gezin waar perfectie niet zo belangrijk is (zo strikt zijn we thuis absoluut niet, en zo ben ik goddank ook niet opgevoed; mijn ouders lijken in niets op de ouders van Noa en Diede!). Waar ze zichzelf kan zijn en waar er écht naar haar geluisterd wordt.

Noa heeft haar leven redelijk op de rit wanneer het verhaal start. Sigrid, de moeder van Noa en Diede, is niet meer te redden ;) En Walter is nooit thuis, dus die heeft helemaal geen tijd om thee te drinken, haha. En Cas… de manier waarop ik hem heb omschreven lijkt het me wel erg gezellig om een kop koffie met hem te drinken en te praten over zijn beroep. Verder zal ik daar niets over vertellen, want spoilers!

Het heeft in zoverre effect dat ik een app op mijn telefoon heb waarin ik gemakkelijk aantekeningen kan maken voor mijn huidige manuscript (een solo-project). Wanneer me iets invalt kan ik het gelijk intypen. Klinkt een beetje basaal, maar mijn hoofd zit altijd vol, heel vol. Als ik dit niet doe, weet ik zeker dat ik het kwijt ben. Zou zonde zijn van een geniale ingeving, toch?

Verder heeft het schrijven geen invloed op mijn leven. Ik ben een rustig persoon die geen vlieg kwaad zou doen. Spinnen zet ik netjes buiten en ik kan niet tegen onrecht. Het is niet zo dat ik de dingen die ik bedenk ook in het echt uitvoer, haha. Soms wis ik wel bewust mijn zoekgeschiedenis, of zoek ik incognito in Google, want sommige zoekopdrachten zijn iets te luguber.

De mooiste reacties zijn toch die van de mensen die ik lief heb. Mijn ouders zijn mijn grootste fans en zodra zij een verhaal van mij uit hebben gelezen en hun mening daarover geven, loop ik op wolkjes!

Uiteraard geeft social media een grote bron van lezersreacties. Het is gemakkelijk en ik ben heel toegankelijk. Ik vind het echt te gek om een reactie te krijgen, en ik denk dat veel auteurs er zo over denken. Dus mijn advies: Als je een boek hebt gelezen (mijn boek?) en er enthousiast over bent, stuur dat berichtje. De auteur (ik, bijvoorbeeld) wordt daar heel blij van!

Het volgende boek is er een die ik samen met Inge van Prooijen heb geschreven. Het manuscript ligt nu bij de uitgever ter beoordeling, maar we hebben al een fantastische reactie gehad. Ik kan hier nog niet al te veel over vertellen, maar het gaat over een onderwerp dat een van ons na aan het hart ligt, en is echt spannend tot het eind.

Mijn solo-boek is nu nog volop in de maak, maar het wordt bloedstollend en een beetje luguber. Ik heb erg veel zin om dit verhaal vorm te geven, maar dat duurt nog wel eventjes! 

Mega bedankt, Diane, voor dit leuke interview!